Shringara 97 - 100: Winterfreuden

हेमन्ते दधिदुग्धसर्पिरशना मञ्जिष्ठवासोभृतः

काश्मीरद्रवसान्द्रदिग्धवपुषः छिन्ना विचित्रैरतैः ।

वृत्तोरुस्तनकामिनीजनकृताश्लेषा गृहाभ्यन्तरे

ताम्बूलीदलपूगपूरितमुखा धन्याः सुखं शेरते ॥ ९७ ॥

hemante dadhidugdhasarpirshanaa manjishthavaasobhrtah

kaashmiiradravasaandradigdhavapushah chinnaa vicitrairataih |

vrttorustanakaaminiijanakrtaashleshaa grhaabhyantare

taambuuliidalapuugapuuritamukhaa dhanyaah sukham sherate || 97 ||

Wer im Winter Milch, Sahne, Butterschmalz zu essen, warme Gewänder zu tragen,

einen von Saffransalbe geschmeidigen, nach all den Liebesfreuden matten Körper hat

und im Innern eines Hauses vollbusiges, dralles Weibervolk umarmen kann,

den Mund mit Betelnuss und –blättern voll, ist reich und sonnt sich im Glück.

प्रोद्यत्प्रौढप्रियङ्गुद्युतिभृतिविकसत्कुन्दमाद्यद्द्विरेफे

काले प्रालेयवातप्रचलविलसितोदारमन्दारधाम्नि ।

येषां नो कण्ठलग्ना क्षणमपि तुहिनक्षोददक्षा मृगाक्षी

तेषामायामयामा यमसदनसमा यामिनी याति यूनाम् ॥ ९८ ॥

prodyatpraudhapriyangudyutibhrtivikasatkundamaadyaddvirephe

kaale praaleyavaatapracalavilasitodaaramandaaradhaamni |

yeshaam no kanthalagnaa kshanamapi tuhinakshodadakshaa mrgaakshii

teshaamaayaamayaamaa yamasadanasamaa yaaminii yaati yuunaam || 98 ||

Zu einer Zeit, da wilde Bienen im Duft erblühter reifer Oleander sich an Jasminpollen berauschen, da frostige Winde spielerisch an edlen Korallenbäumen rütteln, senkt Yamas Nacht sich über die Jungen, denen in keinem Haus zu keinem Moment Gazellenäugige um den Hals fallen, die wissen, wie sie Erfrierende auftauen, eine Nacht, so qualvoll wie im Totenreich.

चुम्बन्तो गण्डभित्तीरलकवतिमुखे सीत्कृतान्यादधानाः

वक्षस्सूत्कञ्चुकेषु स्तनभरपुलकोद्भेदमापादयन्तः ।

ऊरूनाकम्पयन्तः पृथुजघनतडात्स्रंसयन्तोंऽशुकानि

व्यक्तं कान्ताजनानां विटचरितभृतः शैशिरा वान्ति वाताः ॥ ९९ ॥

cumbanto gandabhittiiralakavatimukhe siitkrtaanyaadadhaanaah

vakshassuutkancukeshu stanabharapulakodbhedamaapaadayantah |

uuruunaakampayantah prthujaghanatadaatsramsayantom’shukaani

vyaktam kaantaajanaanaam vitacaritabhrtah shaishiraa vaanti vaataah || 99 ||

Wangen liebkost es, streicht Haarlocken aus dem Gesicht, lässt Luft durch Schneidezähne einziehen, besorgt, dass auf entblößten Brüsten die Härchen sich aufrichten, lässt Schenkel erzittern, schlägt gegen ausladende Hüften, bis das letzte Gewand herabhängt -

So kommt es den geliebten Frauenvölkern offensichtlich vor, wenn eines stürmischen Liebhabers Gebaren übernehmende winterliche Winde wehen.

केशानाकुलयन् दृशो मुकुलयन् वासो बलादाक्षिप

न्नातन्वन्पुलकोद्गमम् प्रकटयन्नङ्गेषु कम्पं शनैः ।

वारं वारमुदारसीत्कृतकृतो दन्तच्छदान् पीडयन्

प्रायः शैशिर एष सम्प्रति मरुत्कान्तासु कान्तायते ॥ १०० ॥

keshaanaakulayan drsho mukulayan vaaso balaadaakshipa

nnaatanvanpulakodgamam prakatayannangeshu kampam shanaih |

vaaram vaaramudaarasiitkrtakrto dantacchadaan piidayan

praayah shaishira esha samprati marutkaantaasu kaantaayate || 100 ||

Indem er Frisuren zerstört, Augen blinzeln läßt, Kleider gewaltsam herabreißt,

Härchen aufrichtet, in den Gliedern allmählich ein Zittern auslöst,

ein ums andere Mal Luft durch Schneidezähne einziehen läßt, während er in die sie bedeckenden Lippen beißt – ist der eisige Winterwind jetzt ganz wie ein Geliebter zu seinen Geliebten.

Shringara 93 - 96: mit Säften aufgeladen

इतो विद्युद्वल्ली विलसितमितः केतकितरोः

स्फुरद्गन्धः प्रोद्यज्जलदनिनदस्फूर्जितमितः ।

इतः केकीक्रीडाकलकलरवैः पक्ष्मलदृशां

कथं यास्यन्त्येते विरहदिवसाः सम्भृतरसाः ॥ ९३ ॥

ito vidyudvallii vilasitamitah ketakitaroh

sphuradgandhah prodyajjaladaninadasphuurjitamitah |

itah kekiikriidaakalakalaravaih pakshmaladrshaam

katham yaasyantyete virahadivasaah sambhrtarasaah || 93 ||

Hier zuckende Wolkenblitze, dort des Ketakibaumes explodierender Duft,

hier ein Donnerschlag aus Wolkentürmen, dort balzender Pfauen lärmender Lockruf -  

Wie sollten in Tagen der Trennung voll im Saft stehende Frauen, die all das unter verlängerten Augenwimpern hervor betrachten, noch weiterziehen können?

असूचीसंचारे तमसि नभसि प्रौढजलद

ध्वनिप्राज्ञंमन्ये पतति पृष्टतानां च निचये ।

इदं सौदामन्याः कनककमनीयं विलसितं

मुदं च म्लानिं च प्रथयति पथि स्वैरसुदृशाम् ॥ ९४ ॥

asuuciisamcaare tamasi nabhasi praudhajalada

dhvanipraajnammanye patati prshtataanaam ca nicaye |

idam saudaamanyaah kanakakamaniiyam vilasitam

mudam ca mlaanim ca prathayati pathi svairasudrshaam || 94 ||

Beim Gang durch tiefste Finsternis im Herbst, vom Donner aus dichten Regenwolken eigentlich aufgeweckt, stolpert sie im Schauer aus sehnlich erwarteten Tropfen.

Lieblichen Goldglanz von Blitzen bestrahlt, Euphorie und Traurigkeit hält der Pfad bereit, 

den Frauen mit scharfen Augen vorsichtig betreten.

आसारेण न हर्म्यतः प्रियतमैर्यातुं बहिश्शक्यते

शीतोत्कम्पनिमित्तमायतदृशा गाढं समालिङ्ग्यते ।

जाताः शीकरशीतलाश्च मरुतो रत्यन्तखेदच्छिदो

धन्यानां बत दुर्दिनं सुदिनतां याति प्रियासङ्गमे ॥ ९५ ॥

aasaarena na harmyatah priyatamairyaatum bahishshakyate

shiitotkampanimittamaayatadrshaa gaadham samaalingyate |

jaataah shiikarashiitalaashca maruto ratyantakhedacchido

dhanyaanaam bata durdinam sudinataam yaati priyaasangame || 95 ||

Von Freundinnen umringt kann einer sein Haus nicht verlassen und wird

von weiblichen Wesen mit weiten Augen sobald ihn fröstelt fest umarmt.

Nasser, eiskalter, jeder Lust ein Ende bereitender Wind ist aufgekommen – an schweren Tagen

 wie diesem ist recht glücklich und gesund, wer in die Arme der Liebsten flieht.

अर्धं सुप्त्वा निशायाः सरभससुरतायासखिन्नश्लथाङ्गः

प्रोद्भूतासह्यतृष्णो मधुमदनिरतो हर्म्यपृष्ठे विविक्ते ।

सम्भोगक्लान्तकान्ताशिथिलभुजलतावर्जितं कर्करीतो

ज्योत्स्नाभिन्नाच्छधारं पिबति न सलिलं शारदं मन्दपुण्यः ॥ ९६ ॥

ardham suptvaa nishaayaah sarabhasasurataayaasakhinnashlathaangah

prodbhuutaasahyatrshno madhumadanirato harmyaprshthe vivikte |

sambhogaklaantakaantaashithilabhujalataavarjitam karkariito

jyotsnaabhinnaacchadhaaram pibati na salilam shaaradam mandapunyah || 96 ||

Nach halb durchschlafner Nacht, vom heftigen Lustwerk matt, mit schlaffen Gliedern

aufgestanden um quälenden Durst mit Schlucken Weines zu stillen, allein auf dem Flachdach, auch der zitternde, schlanke Arm der vom Liebesspiel erschöpften Buhlin

hält kein Wasserschälchen, sodass, wer keinen im Mondschein gemischten, klaren Strahl herbstlichen Wassers zu trinken bekam, nur schleppend gesegnet ward.

Shringara 89 - 92: Sommerliche Abkehr; Fruchtbarkeit im Herbst; der Reisende

सुधाशुभ्रं धाम स्फुरदमलरश्मिः शशधरः

प्रियावक्त्राम्भोजं मलयजरजश्चातिसुरभि ।

स्रजो हृद्यामोदास्तदिदमखिलं रागिणि जने

करोत्यन्तः क्षोभं न तु विषयसंसर्ग विमुखे ॥ ८९ ॥

sudhaashubhram dhaama sphuradamalarashmih shashadharah

priyaavaktraambhojam malayajarajashcaatisurabhi |

srajo hrdyaamodaastadidamakhilam raagini jane

karotyantah kshobham na tu vishayasamsarga vimukhe || 89 ||

Leckere Getränke, weiße Häuser, ein schillernder Mondhof,

das Lotusgesicht einer Geliebten, Sandelholzpuder und Wohlgeruch,

herzerquickende Blumenkränze sind eher was für’s lüsterneVolk

und setzen der Aufregung ein Ende. Nicht aber für den, der dem Sinnentumult entsagt.

तरुणी वेषोद्दीपितकामा विकसज्जातीपुष्पसुगन्धिः ।

उन्नतपीनपयोधरभारा प्रावृट् तनुते कस्य न हर्षम् ॥ ९० ॥

tarunii veshoddiipitakaamaa vikasajjaatiipushpasugandhih |

unnatapiinapayodharabhaaraa praavrt tanute kasya na harsham || 90 ||

Bei der Buhlin Erscheinung entflammte Liebeslust, der Duft von Jasmin in voller Blüte, aufragender, milchstrotzender Brüste Last – wer ließe sich nicht vom Frohsinn der Regenzeit anstecken?

वियदुपचितमेघं भूमयः कन्दलिन्यो

नवकुटजकदम्बामोदिनो गन्धवाहाः ।

शिखिकुलकलकेकारावरम्या वनान्ताः

सुखिनमसुखिनं वा सर्वमुत्कण्ठयन्ति ॥ ९१ ॥

viyadupacitamegham bhuumayah kandalinyo

navakutajakadambaamodino gandhavaahaah |

shikhikulakalakekaaraavaramyaa vanaantaah

sukhinamasukhinam vaa sarvamutkanthayanti || 91 ||

Am Himmel sich türmende Regenwolken, der Erde entsprießende Schößlinge,

Jasmin- und Prunkwindenaromen führende Winde,

das Waldesinnere widerhallend von ergreifenden Rufen ganzer Pfauenschwärme -

einen jeden beseelen sie, sei er ein Glücklicher oder Glückloser.

उपरि घनं घनपटलं तिर्यग्गिरयोऽपि नर्तितमयूराः।

क्षितिरपि कन्दलधवला दृष्टिं पथिकः क्व पातयति ॥ ९२ ॥

upari ghanam ghanapatalam tiryaggirayo’pi nartitamayuuraah|

kshitirapi kandaladhavalaa drshtim pathikah kva paatayati || 92 ||

Über eine dichte Wolkendecke, an Felshängen tanzende Pfauen, eine Erde auch

 unter weißem Blütenkleid – wohin läßt der Reisende den Blick schweifen? 

Shringara 85 - 88: Stolz und Sandelduft; Frühlingsluft; Sommerfrische

प्रथितः प्रणयवतीनां तावत्पदमातनोतु हृदि मानः ।

भवति न यावच्चन्दनतरुसुरभिर्मलयपवमानः ॥ ८५ ॥

prathitah pranayavatiinaam taavatpadamaatanotu hridi maanah |

bhavati na yaavaccandanatarusurabhirmalayapavamaanah || 85 ||

Die unter geneigten Freundinnen verbreitete Eifersucht kann ihr Bein nur so weit ins Herz vorstrecken, wie sie nicht im Sandelbaumduft aus den Malayabergen verweht.

सहकारकुसुमकेसरनिकरभरामोदमूर्च्छितदिगन्ते ।

मधुरमधुविधुरमधुपे मधौ भवेत्कस्य नोत्कण्ठा ॥ ८६ ॥

sahakaarakusumakesaranikarabharaamodamuurcchitadigante |

madhuramadhuvidhuramadhupe madhau bhavetkasya notkanthaa || 86 ||

Im Frühling, wenn von Mangobaum- und flaumigen Bakulablüten ein Duft bis ans Ende der Welten sich ausdehnt und Bienen von Nektar benommen taumeln – wer bliebe da von Sehnsucht frei?

अच्छाच्छ चन्दनरसार्द्रतरा मृगाक्ष्यो

धारागृहाणि कुसुमानि च कौमुदी च ।

मन्दो मरुत्सुमनसः शुचि हर्म्यपृष्ठं

ग्रीष्मे मदं च मदनं च विवर्धयन्ति ॥ ८७ ॥

acchaaccha candanarasaardrataraa mrgaakshyo

dhaaraagrhaani kusumaani ca kaumudii ca |

mando marutsumanasah shuci harmyaprshtham

griishme madam ca madanam ca vivardhayanti || 87 ||

Wohltuend kühles Sandelholzduftwasser einer Gazellenäugigen,

Häuser mit Springbrunnen, Blumen und Mondlicht auch,

ein schmeichelnder Luftzug über weiße Balkone -

Im Sommer lassen Liebe und Leidenschaft sie erwachsen.

स्रजो हृद्यामोदा व्यजनपवनश्चन्द्रकिरणाः

परागः कासारो मलयजरजः शीधु विशदम् ।

शुचिः सौधोत्सङ्गः प्रतनु वसनं पङ्कजदृशो

निदाघार्तावेतत्सुखमुपलभन्ते सुकृतिनः ॥ ८८ ॥

srajo hrdyaamodaa vyajanapavanashcandrakiranaah

paraagah kaasaaro malayajarajah shiidhu vishadam |

shucih saudhotsangah pratanu vasanam pankajadrsho

nidaaghaartaavetatsukhamupalabhante sukrtinah || 88 ||

Herzerfrischende Blumenkränze, Palmwedelwinde, Mondlichtstrahlen,

Duftpuder, Planschbecken, Sandelholzpulver, klarer Zuckerrohrschnaps,

eine helle Terrasse, das durchscheinende Gewand einer Lotusäugigen

verschaffen in der größten Sommerhitze dem kultivierten Manne Seligkeit.  

Shringara 81 - 84: der richtige Zeitpunkt; Trennung; ein Symposium

॥ ऋतुवर्णनम् ॥

|| rtuvarnanam ||

Die Beschreibung des richtigen Zeitpunkts

परिमलभृतो वाताः शाखा नवाङ्कुरकोटयो

मधुरविधुरोत्कण्ठाभाजः प्रियाः पिकपक्षिणाम् ।

विरलविरलस्वेदोद्गारा वधूवदनेन्दवः

प्रसरति मधौ धात्र्यां जातो न कस्य गुणोदयः ॥ ८१ ॥

parimalabhrto vaataah shaakhaa navaankurakotayo

madhuravidhurotkanthaabhaajah priyaah pikapakshinaam |

viralaviralasvedodgaaraa vadhuuvadanendavah

prasarati madhau dhaatryaam jaato na kasya gunodayah || 81 ||

Duft herbeitragende Winde, erste Knospen auf Zweigspitzen,

sehnsüchtig zum süßen Klange ihre Kehlen öffnende Kuckuckweibchen,

so daß die eine oder andere Schweißperle auf manches Frauenantlitz tritt:

Wes gute Eigenschaften kämen im Frühling auf Erden da nicht zur Geltung?

मधुरयं मधुरैरपि कोकिला

कलरवैर्मलयस्य च वायुभिः ।

विरहिणः प्रहिणस्ति शरीरिणो

विपदि हन्त सुधाऽपि विषायते ॥ ८२ ॥

madhurayam madhurairapi kokilaa

kalaravairmalayasya ca vaayubhih |

virahinah prahinasti shariirino

vipadi hanta sudhaa’pi vishaayate || 82 ||

So ein Frühling aber, des Kuckucks Lockruf,

Düfte, von sanften Winden aus Malaya herbeigeweht,

lassen den verlassenen Liebenden erst recht sich verloren fühlen.

Im Unglück, ach! vergiftet süßer Wonnen Nektar uns.

आवासः किलकिंचितस्य दयिताः पार्श्वे विलासालसाः

कर्णे कोकिलकामिनीकलरवः स्मेरो लतामण्टपः ।

गोष्ठी सत्कविभिः समं कतिपयैः मुग्धाः सितांशोः कराः

केषांचित्सुखयन्त्यवेहि हृदये चैत्रे विचित्राः क्षपाः ॥ ८३ ॥

aavaasah kilakimcitasya dayitaah paarshve vilaasaalasaah

karne kokilakaaminiikalaravah smero lataamantapah |

goshthii satkavibhih samam katipayaih mugdhaah sitaamshoh karaah

keshaamcitsukhayantyvehi hrdaye caitre vicitraah kshapaah || 83 ||

Die Herzen weniger nur erquicken Nächte im April, da sie vom Liebesspiel ermattet

neben der Geliebten niedersinken, des Kuckucks süßen Balzlaut noch im Ohr,

über sich aufgespannt ein Baldachin aus Reben, ein Symposium hernach mit einigen der trefflichsten Sänger, und des Mondes schillernder Strahlenkranz.

पान्थस्त्रीविरहानलाहुतिकलामातन्वती मञ्जरी

माकन्देषु पिकाङ्गनाभिरधुना सोत्कण्ठमालोक्यते ।

अल्पास्ते नवपाटलापरिमलप्राग्भारपाटच्चरा

वान्ति क्लान्तिवितानतानवकृतः श्रीकण्डशैलानिलाः ॥ ८४ ॥

paanthastriivirahaanalaahutikalaamaatanvatii manjarii

maakandeshu pikaanganaabhiradhunaa sotkanthamaalokyate |

alpaaste navapaatalaaparimalapraagbhaarapaataccaraa

vaanti klaantivitaanataanavakrtah shriikandashailaanilaah || 84 ||

Ein hingestreckter Blumenkranz nährt des Reisenden Frauentrennungsfeuer, 

zumal gerade jetzt manch Kuckuck ihn aus Mangobäumen sehnsuchtsvoll beäugt.

Winzige Diebe ganzer Schwaden von Düften junger Patalabäume - so wehen ermüdende, zu höchster Erschöpfung führende Winde von den Shrikanda-Bergen herab.

Shringara 78 - 80: unerbittlich schlägt Kama zu, das Frauensiegel

कृशः काणः खञ्जः श्रवणरहितः पुच्छविकलो

व्रणी मायाक्लिन्नः कृमिकुलशतैरावृततनुः ।

क्षुधाक्षामो जीर्णः पिठरककपालार्पितगलः

शुनीमन्वेति श्वा हतमपिच हन्त्येव मदनः ॥ ७८ ॥

krshah kaanah khanjah shravanarahitah pucchavikalo

vranii maayaaklinnah krmikulashatairaavrtatanuh |

kshudhaakshaamo jiirnah pitharakakapaalaarpitagalah

shuniimanveti shvaa hatamapica hantyeva madanah || 78 ||

Abgemagert, einäugig, lahmend, ein Ohr abgerissen, den Schwanz verkrüppelt,

mit eiternassen Wunden übersät, wimmelnd von Maden der Balg,

von Hunger entkräftet, altersschwach, den knochigen Schädel auf dem Halse 

schleicht so ein Hund der Hündin nach. Den Geschlagenen schlägt der Lustgott noch.

स्त्रीमुद्रां कुसुमायुधस्य परमां सर्वार्थसम्पत्करीं

ये मूढाः प्रविहाय यान्ति कुधियो मिथ्याफलान्वेषिणः ।

ते तेनैव निहत्य निर्दयतरं नग्नीकृता मुण्डिताः

केचित्पञ्चशिखीकृताश्च जटिलाः कापालिकाश्चापरे ॥ ७९ ॥

striimudraam kusumaayudhasya paramaam sarvaarthasampatkariim

ye muudhaah pravihaaya yaanti kudhiyo mithyaaphalaanveshinah |

te tenaiva nihatya nirdayataram nagniikrtaa munditaah

kecitpancashikhiikrtaashca jatilaah kaapaalikaashcaapare || 79 ||

Toren wie sie haben das höchste, alle Wünsche erfüllende Frauensiegel des mit 

Blumengeschossen Bewaffneten gebrochen und ziehen engstirnig trügerischem Lohne 

folgend von eben diesem gnadenlos niedergestreckt nackt ausgezogen, kahlköpfig die einen, 

fünf verfilzte Mähnen tragend, aus Schädelschalen essend die anderen, dahin.

विश्वामित्रपराशरप्रभृतयो वाताम्बुपर्णाशना

स्तेऽपिस्त्रीमुखपङ्कजं सुललितं दृष्ट्वैव मोहं गताः ।

शाल्यन्नं सघृतं पयो दधियुतं ये भुञ्जते मानवा

स्तेषामिन्द्रियनिग्रहो यदि भवे द्विन्ध्यः प्लवेत्सागरे ॥ ८० ॥

vishvaamitraparaasharaprabhrtayo vaataambuparnaashanaa

ste’pistriimukhapankajam sulalitam drshtvaiva moham gataah |

shaalyannam saghrtam payo dadhiyutam ye bhunjate maanavaa

steshaamindriyanigraho yadi bhave dvindhyah plavetsaagare || 80 ||

Wenn schon Wind, Wasser und Blätter essende Einsiedler, angefangen mit Vishvamitra und Parashara, das entzückende Lotusgesicht einer Frau sehend in die Irre gingen,

wie soll dann ein Mensch, der Korn, Öliges, Milch und Käse ißt, dabei seine Gefühle im Griff haben? Wenn das so wäre, würde ja das Vindhyagebirge übers Meer schwimmen! 

Shringara 74 - 77: mitten ins bebende Herz

सन्मार्गे तावदास्ते प्रभवति पुरुषस्तावदेवेन्द्रियाणां

लज्जां तावद्विधत्ते विनयमपि समालम्बते तावदेव ।

भ्रूचापाकृष्टमुक्ताः श्रवणपथगता नीलपक्ष्माण एते

यावल्लीलावतीनां न हृदि धृतिमुषो दृष्टिबाणाः पतन्ति ॥ ७४ ॥

sanmaarge taavadaaste prabhavati purushastaavadevendriyaanaam

lajjaam taavadvidhatte vinayamapi samaalambate taavadeva |

bhruucaapaakrshtamuktaah shravanapathagataa niilapakshmaana ete

yaavalliilaavatiinaam na hrdi dhrtimusho drshtibaanaah patanti || 74 ||

Ein Mann wandelt so lange triebgezügelt auf dem rechten Weg,

legt Verschämtheit an den Tag und vertraut seiner guten Erziehung so lange,

wie ihn von bis zu den Ohren durchgezogenen Augenbrauenbögen reizender Buhlinnen unter blauschwarzen Wimpern hervor abgeschosse Blickpfeile

nicht mitten ins bebende Herz treffen.

उन्मत्तप्रेमसंरम्भादारभन्ते यदङ्गनाः ।

तत्र प्रत्यूहमाधातुं ब्रह्मापि खलु कातरः ॥ ७५ ॥

unmattapremasamrambhaadaarabhante yadanganaah |

tatra pratyuuhamaadhaatum brahmaapi khalu kaatarah || 75 ||

Was von rasender Liebeslust erregte Frauen alles in Angriff nehmen -

dort ein Hindernis aufzustellen ist selbst Brahma überfordert.

तावन्महत्त्वं पाण्डित्यं कुलीनत्वं विवेकिता ।

यावज्ज्वलति नाङ्गेषु हतः पञ्चेषुपावकः ॥ ७६ ॥

taavanmahattvam paandityam kuliinatvam vivekitaa |

yaavajjvalati naangeshu hatah panceshupaavakah || 76 ||

So lange bewahrt einer sich Größe, Gelehrsamkeit, Adel, Unterscheidungskraft,
bis von des Liebesgottes fünf Pfeilen getroffen er im Fieber liegt.

शास्त्रज्ञोऽपि प्रगुणितनयोऽप्यात्तबोधोऽपि बाढं

संसारेऽस्मिन् भवति विरलो भाजनं सद्गतीनाम् ।

येनैतस्मिन्निरयनगरद्वारमुद्घाटयन्ती

वामाक्षीणां भवति कुटिला भ्रूलता कुञ्चिकेव ॥ ७७ ॥

shaastrajno’pi pragunitanayo’pyaattabodho’pi baadham

samsaare’smin bhavati viralo bhaajanam sadgatiinaam |

yenaitasminnirayanagaradvaaramudghaatayantii

vaamaakshiinaam bhavati kutilaa bhruulataa kuncikeva || 77 ||

Bestimmt gibt es ja in dieser Welt den einen oder anderen Textkenner, Kinderfreund, mit Klugheit Begabten, für den Werdegang guter Menschen Geeigneten,

für den die gewundene Brauenliane von ihn anstrahlenden Frauen zu einem das Tor zur Hölle aufsperrenden Schlüssel wird.