Shringara 97 - 100: Winterfreuden

हेमन्ते दधिदुग्धसर्पिरशना मञ्जिष्ठवासोभृतः

काश्मीरद्रवसान्द्रदिग्धवपुषः छिन्ना विचित्रैरतैः ।

वृत्तोरुस्तनकामिनीजनकृताश्लेषा गृहाभ्यन्तरे

ताम्बूलीदलपूगपूरितमुखा धन्याः सुखं शेरते ॥ ९७ ॥

hemante dadhidugdhasarpirshanaa manjishthavaasobhrtah

kaashmiiradravasaandradigdhavapushah chinnaa vicitrairataih |

vrttorustanakaaminiijanakrtaashleshaa grhaabhyantare

taambuuliidalapuugapuuritamukhaa dhanyaah sukham sherate || 97 ||

Wer im Winter Milch, Sahne, Butterschmalz zu essen, warme Gewänder zu tragen,

einen von Saffransalbe geschmeidigen, nach all den Liebesfreuden matten Körper hat

und im Innern eines Hauses vollbusiges, dralles Weibervolk umarmen kann,

den Mund mit Betelnuss und –blättern voll, ist reich und sonnt sich im Glück.

प्रोद्यत्प्रौढप्रियङ्गुद्युतिभृतिविकसत्कुन्दमाद्यद्द्विरेफे

काले प्रालेयवातप्रचलविलसितोदारमन्दारधाम्नि ।

येषां नो कण्ठलग्ना क्षणमपि तुहिनक्षोददक्षा मृगाक्षी

तेषामायामयामा यमसदनसमा यामिनी याति यूनाम् ॥ ९८ ॥

prodyatpraudhapriyangudyutibhrtivikasatkundamaadyaddvirephe

kaale praaleyavaatapracalavilasitodaaramandaaradhaamni |

yeshaam no kanthalagnaa kshanamapi tuhinakshodadakshaa mrgaakshii

teshaamaayaamayaamaa yamasadanasamaa yaaminii yaati yuunaam || 98 ||

Zu einer Zeit, da wilde Bienen im Duft erblühter reifer Oleander sich an Jasminpollen berauschen, da frostige Winde spielerisch an edlen Korallenbäumen rütteln, senkt Yamas Nacht sich über die Jungen, denen in keinem Haus zu keinem Moment Gazellenäugige um den Hals fallen, die wissen, wie sie Erfrierende auftauen, eine Nacht, so qualvoll wie im Totenreich.

चुम्बन्तो गण्डभित्तीरलकवतिमुखे सीत्कृतान्यादधानाः

वक्षस्सूत्कञ्चुकेषु स्तनभरपुलकोद्भेदमापादयन्तः ।

ऊरूनाकम्पयन्तः पृथुजघनतडात्स्रंसयन्तोंऽशुकानि

व्यक्तं कान्ताजनानां विटचरितभृतः शैशिरा वान्ति वाताः ॥ ९९ ॥

cumbanto gandabhittiiralakavatimukhe siitkrtaanyaadadhaanaah

vakshassuutkancukeshu stanabharapulakodbhedamaapaadayantah |

uuruunaakampayantah prthujaghanatadaatsramsayantom’shukaani

vyaktam kaantaajanaanaam vitacaritabhrtah shaishiraa vaanti vaataah || 99 ||

Wangen liebkost es, streicht Haarlocken aus dem Gesicht, lässt Luft durch Schneidezähne einziehen, besorgt, dass auf entblößten Brüsten die Härchen sich aufrichten, lässt Schenkel erzittern, schlägt gegen ausladende Hüften, bis das letzte Gewand herabhängt -

So kommt es den geliebten Frauenvölkern offensichtlich vor, wenn eines stürmischen Liebhabers Gebaren übernehmende winterliche Winde wehen.

केशानाकुलयन् दृशो मुकुलयन् वासो बलादाक्षिप

न्नातन्वन्पुलकोद्गमम् प्रकटयन्नङ्गेषु कम्पं शनैः ।

वारं वारमुदारसीत्कृतकृतो दन्तच्छदान् पीडयन्

प्रायः शैशिर एष सम्प्रति मरुत्कान्तासु कान्तायते ॥ १०० ॥

keshaanaakulayan drsho mukulayan vaaso balaadaakshipa

nnaatanvanpulakodgamam prakatayannangeshu kampam shanaih |

vaaram vaaramudaarasiitkrtakrto dantacchadaan piidayan

praayah shaishira esha samprati marutkaantaasu kaantaayate || 100 ||

Indem er Frisuren zerstört, Augen blinzeln läßt, Kleider gewaltsam herabreißt,

Härchen aufrichtet, in den Gliedern allmählich ein Zittern auslöst,

ein ums andere Mal Luft durch Schneidezähne einziehen läßt, während er in die sie bedeckenden Lippen beißt – ist der eisige Winterwind jetzt ganz wie ein Geliebter zu seinen Geliebten.