Bhartrhari Vairagyashataka 1 - 4: Anrufung Shivas; Beschimpfung und Beschwörung der Gier

॥ भर्तृहरिसुभाषितम् ॥

॥ वैराग्यशतकम् ॥

॥ तृष्णादूषणम् ॥

|| bhartrharisubhashitam ||

|| vairaagyashatakam ||

|| trshnaaduushanam ||

Bhartrharis Dichtung

Hundert Verse zur Entsagung

Schmährede auf die Gier

चूडोत्तंसितचन्द्रचारुकलिकाचंचच्छिखाभास्वरो

लीलादग्धविलोलकामशलभः श्रेयोदशाग्रे स्फुरन् ।

अन्तःस्फूर्जदपारमोहतिमिरप्राग्भारमुच्चाटयं

श्चेतस्सद्मनि योगिनां विजयते ज्ञानप्रदीपो हरः ॥ १ ॥

cuudottamsitacandracaarukalikaacamcacchikhaabhaasvaro

liilaadagdhavilolakaamashalabhah shreyodashaagre sphuran |

antahsphuurjadapaaramohatimirapraagbhaaramuccaatayam

shcetassadmani yoginaam vijayate jnaanapradiipo harah || 1 ||

Zum Glanz eines anmutig im Haarschopf schaukelnden glitzernden Mondsicheldiadems an der Spitze seines zum Besseren weisenden Dochtes ein Flämmchen entfachend, das den vorwitzigen Liebesgott einer Motte gleich spielerisch verschmort, läßt die im Innern ausbrechende dichte Finsternis aus uferlosen Wirren er zerfallen – Shiva, die Erkenntnisfackel im Herzen der Yogis, soll nehmen und siegen!

भ्रान्तं देशमनेकदुर्गविषमं प्राप्तं न किंचित्फलं

त्यक्त्वा जातिकुलाभिमानमुचितं सेवा कृता निष्फला ।

भुक्तं मानविवर्जितं परगृहेष्वाशङ्कया काकवत्

तृष्णे जृम्भसि पापकर्मपिशुने नाद्यापि संतुष्यसि ॥ २ ॥

bhraantam deshamanekadurgavishamam praaptam na kimcitphalam

tyaktvaa jaatikulaabhimaanamucitam sevaa krtaa nishphalaa |

bhuktam maanavivarjitam paragrheshvaashankayaa kaakavat

trshne jrmbhasi paapakarmapishune naadyaapi samtushyasi || 2 ||

Umhergeirrt in manchen schwer zugänglichen, rauhen Gefilden bin ich und hab keinerlei Lohn erhalten. Verraten hab ich Sippe und Kaste aus bequemer Selbsttäuschung um brotlose Dienste zu leisten. Gefressen hab ich würdelos vor fremden Häusern mißtrauisch wie die Krähe.

O Gier, Zuträgerin neuer Schandtaten, du sperrst das Maul auf und wirst auch heute wieder nicht satt.

उत्खातं निधिशङ्कया क्षितितलं ध्माता गिरेर्धातवो

निस्तीर्णस्सरितां पतिर्नृपतयो यत्नेन संतोषिताः ।

मन्त्राराधनतत्परेण मनसा नीताश्श्मशाने निशाः

प्राप्तः काणवराटकोऽपि न मया तृष्णे सकामा भव ॥ ३ ॥

utkhaatam nidhishankayaa kshititalam dhmaataa girerdhaatavo

nistiirnassaritaam patirnrpatayo yatnena santoshitaah |

mantraaraadhanatatparena manasaa niitaashshmashaane nishaah

praaptah kaanavaraatako’pi na mayaa trshne sakaamaa bhava || 3 ||

Aus Gier nach Schätzen hab ich die Erdoberfläche durchwühlt, Metalle aus dem Fels geschmolzen, Flüsse überquert, Herren und Könige mit Mühe nur zufriedengestellt. Meine Nächte hab auf Verbrennungsplätzen ich unter Geisterbeschwörungen verbracht und nicht mal die Schnur für das Münzloch dafür gesehen. O du Gierige, sei mir hold!

खलालापात्सोढाः कथमपि तदाराधनपरै

र्निगृह्यान्तर्बाष्पं हसितमपि शून्येन मनसा ।

कृतो वित्तस्तम्भप्रतिहतधियामञ्जलिरपि

त्वमाशे मोघाशे किमपरमतो नर्तयसि माम् ॥ ४ ॥

khalaalaapaatsodhaah kathamapi tadaaraadhanaparai

rnigrhyaantarbaashpam hasitamapi shuunyena manasaa |

krto vittastambhapratihatadhiyaamanjalirapi

tvamaashe moghaashe kimaparamato nartayasi maam || 4 ||

Kaum noch ertrug ich das Geschrei schlechter Meister, die ich damit besänftigen wollte,

Tränen unterdrückt ich, hab sogar noch leeren Herzens gelacht,

legte meine Handflächen aneinander vor Stumpfsinnigen, vom Geld Gelähmten –

o du Verlangende, leere Hoffnung, was sonst ist es, dass du mich tanzen läßt?