Vairagya 16 - 18: Reue, verführte Verführer; lahmgeschossener Menschenrest; Rückzugsort

स्तनौ मांसग्रन्थी कनककलशावित्युपमितौ

मुखं श्लेष्मागारं तदपि च शशाङ्केन तुलितम् ।

स्रवन्मूत्रक्लिन्नं करिकरशिरस्स्पर्धि जघनं

मुहुर्निन्द्यं रूपं कविजनविशेषैर्गुरु कृतम् ॥ १६ ॥

stanau maamsagranthii kanakakalashaavityupamitau

mukham shleshmaagaaram tadapi ca shashaankena tulitam |

sravanmuutraklinnam karikarashirasspardhi jaghanam

muhurnindyam ruupam kavijanavisheshairguru krtam || 16 ||

Zwei Brüste, eigentlich Fleischhöcker, werten zu Goldkalebassen sie auf,

ein Gesicht mit dem Mund voller Spucke stellen dem lieblichen Monde sie gleich,

eine von Sekret und Urin nasse Vulva verklären sie zur brunftnassen Elefantenbullenschläfe: 

Einen stets verachtenswerten Leib macht dieses Dichtervolk extra wertvoll!

एको रागिषु राजते प्रियतमा देहार्धहारी हरो

नीरागेषु जनो विमुक्तललनासङ्गो न यस्मात्परः ।

दुर्वारस्मरवाणपन्नगविषव्याविद्धमुग्धो जन

श्शेषः कामविडम्बितान्न विषयान् भोक्तुं न मोक्तुं क्षमः ॥ १७ ॥

eko raagishu raajate priyatamaa dehaardhahaarii haro

niirageshu jano vimuktalalanaasango na yasmaatparah |

durvaarasmaravaanapannagavishavyaaviddhamugdho jana

shsheshah kaamavidambitaannavishayaan bhoktum na moktum kshamah || 17 ||

Einzig unter den Liebenden leuchtet Shiva, der eine Körperhälfte seiner Liebsten raubend diese zur Hälfte seines Körpers macht. Damit ist er der einzig wirklich Entsagende, weil er so vom Verkehr mit züngelnden Weibern sich befreit.

Der von Schlangengiftpfeilen eines kaum zu wehrenden Liebesgottes durchbohrte, lahmgeschossene Menschenrest ist nicht mehr fähig, als Liebe maskierte Laster zu genießen, noch von ihnen zu lassen.

अजानन्दाहात्म्यं पततु शलभस्तीव्रदहने

स मीनोऽप्यज्ञानाद्बडिशयुतमश्नातु पिशितम् ।

विजानन्तो’प्येते वयमिह विपज्जालजटिला

न्न मुञ्चामः कामानहह गहनो मोहमहिमा ॥ १८ ॥

ajaanandaahaatmyam patatu shalabhastiivradahane

sa miino‘pyajnaanaadbadishayutamashnaatu pishitam |

vijaananto’pyete vayamiha vipajjaalajatilaa

nna muncaamah kaamaanahaha gahano mohamahimaa || 18 ||

Zu dumm, die verbrennende Eigenschaft des Feuers zu kennen, stürzt die Motte sich in die sengende Flamme. Auch der Fisch ist ahnungslos und will nur das Fleisch am Haken verschlingen. Was aber ist mit Kennern wie uns, die wir nicht ablassen von den geliebten, Netze aus Niederlagen knüpfenden weiblichen Wesen? Übermächtig, ach, ist dieser Rückzugsort der Phantasie!