Vairagya 5 - 8: unsere Erniedrigung; ungewollte Askese

अमीषां प्राणानां तुलितबिसिनीपत्रपयसां

कृते किं नास्माभिर्विगलितविवेकैर्व्यवसितम् ।

यदाढ्यानामग्रे द्रविणमदनिस्संज्ञमनसां

कृतं मानव्रीडैर्निजगुणकथापातकमपि ॥ ५ ॥

amiishaam praanaanaam tulitabisiniipatrapayasaam

krte kim naasmaabhirvigalitavivekairvyavasitam |

yadaadhyaanaamagre dravinamadanissamjnamanasaam

krtam maanavriidairnijagunakathaapaatakamapi || 5 ||

Um dieser Lebensgeister willen, Wassertropfen auf Lotusblättern vergleichbar,

was hast du nicht alles mit uns, die wir jede Vernunft verloren, angestellt,

dass vor feisten, von ihren Reichtümern Benommenen, das Bewußtsein Verlierenden

wir so tief sanken und hochmütig, ja schamlos mit eigenen Vorzügen prahlten?

क्षान्तं न क्षमया गृहोचितसुखं त्यक्तं न संतोषत

स्सोढो दुस्सहशीतवातपवनक्लेशो न तप्तं तपः ।

ध्यातं वित्तमहर्निशं नियमितप्राणैर्नशंभोः पदं

तत्तत्कर्म कृतं यदेव मुनिभिस्तैस्तैः फलैर्वञ्चिताः ॥ ६ ॥

kshaantam na kshamayaa grhocitasukham tyaktam na samtoshata

ssodho dussahashiitavaatapavanaklesho na taptam tapah |

dhyaatam vittamaharnisham niyamitapraanairnashambhoh padam

tattatkarma krtam yadeva munibhistaistaih phalairvancitaah || 6 ||

So ertrugen wir, doch nicht aus Demut. Maßvollen häuslichen Glücks entsagten wir, doch Frieden fanden wir nicht. Unerträglich kalten Wind hielten wir aus, Gluthitze verbrannte uns, doch nicht zu asketischer Läuterung. Auf Geld meditierten bei Tag und bei Nacht wir mit stockendem Atem, doch nicht zu Füßen des zur Hilfe Bereiten. Alle möglichen Handlungen vollzogen als Mönche wir, doch wurden wir um den Lohn gebracht.

भोगा न भुक्ता वयमेव भुक्तास्तपो न तप्तं वयमेव तप्ताः ।

कालो न यातो वयमेव यातास्तृष्णा न जीर्णा वयमेव जीर्णाः ॥ ७ ॥

bhogaa na bhuktaa vayameva bhuktaastapo na taptam vayameva taptaah |

kaalo na yaato vayameva yaataastrshnaa na jiirnaa vayameva jiirnaah || 7 ||

Nicht Genießenswertes wurde verzehrt, ausgezehrt wurden wir.

Nicht Askeseglut wurde entfacht, ausgebrannt sind wir.

Nicht die Zeit verging, vergangen sind wir.

Nicht die Gier wurde alt, alt wurden wir.

वलिभिर्मुखमाक्रान्तं पलितेनाङ्कितं शिरः ।

गात्राणि शिथिलायन्ते तृष्णैका तरुणायते ॥ ८ ॥

valibhirmukhamaakraantam palitenaamkitam shirah |

gaatraani shithilaayante trshnaikaa tarunaayate || 8 ||

Eine von Falten zerfurchte Visage, von grauem Haar der Kopf verunziert,

die Beine im Wackelschritt, nur die Gier macht sich immer noch schön.