Vairagya 13 - 15: Loslassen; Computerspiele; hartnäckige Lüste

ब्रह्मज्ञानविवेकनिर्मलधियः कुर्वन्त्यहो दुष्करं

यन्मुञ्चन्त्युपभोगभाञ्ज्यन्त्यपि धनान्येकान्ततो निःस्पृहाः ।

संप्राप्तान्न पुरा न सम्प्रति न च प्राप्तो दृढप्रत्ययो

वाञ्छामात्रपरिग्रहानपि परं त्यक्तुं न शक्ता वयम् ॥ १३ ॥

brahmajnaanavivekanirmaladhiyah kurvantyaho dushkaram

yanmuncantyupabhogabhaanjyantyapi dhanaanyekaantato nihsprhaah |

sanpraaptaanna puraa na samprati na ca praapto drdhapratyayo

vaanchaamaatraparigrahaanapi param tyaktum na shaktaa vayam || 13 ||

Wegen ihres Wissens um Brahma und ihres Scharfsinns klar denkende Männer vollbringen,

o Wunder, schier Unmögliches: Was sie loslassen, an Genüssen sich versagen, was an Geld sie erst recht nicht mehr anfassen!

Wir aber, für die Wunscherfüllung das Maß aller Dinge ist, können nicht lassen von Besitz, den zuvor und jetzt noch wir umklammert halten, ohne uns seiner sicher zu sein.

धन्यानां गिरिकन्दरेषु वसतां ज्योतिः परं ध्यायता

मानन्दाश्रुजलं पिबन्ति शकुना निश्शङ्कमङ्केशयाः ।

अस्माकं तु मनोरथोपरचितप्रासादवापीतट

क्रीडाकाननकेलिकौतुकजुषामायुः परं क्षीयते ॥ १४ ॥

dhanyaanaam girikandareshu vasataam jyotih param dhyaayataa

maanandaashrujalam pibanti shakunaa nishshankamankeshayaah |

asmaakam tu manorathoparacitapraasaadavaapiitata

kriidaakaananakelikautukajushaamaayuh param kshiiyate || 14 ||

Während die Seligen vor Berghöhlen weilend, auf höchste Erleuchtung meditierend Tränen der Verzückung vergießen, die furchtlos auf ihren Schößen ruhende Adler aufnehmen,

zerstreuen wir uns entzückt vor Luftschlössern an Teichufern, auf Spielwiesen einander haschend. Unser kostbares Leben aber schwindet dahin.

भिक्षाऽशनं तदपि नीरसमेकवारं

शय्या च भूः परिजनो निजदेहमात्रम् ।

वस्त्रं विशीर्णशतखण्डमयी च कन्था

हाहा तथाऽपि विषया न परित्यजन्ति ॥ १५ ॥

bhikshaa’shanam tadapi niirasamekavaaram

shayyaa ca bhuuh parijano nijadehamaatram |

vastram vishiirnashatakhandamayii ca kanthaa

haahaa tathaa’pi vishayaa na parityajanti || 15 ||

Fader Fraß aus dem Bettelnapf einmal am Tag,

die Erde zum Draufliegen, als Diener nur der eigene Leib.

Ein schäbig Lumpenkleid aus hundert Flicken -

Aber ach, selbst so lassen uns die Sinnenlüste nicht sein.