Vairagya 9 - 12: Leichenstarre fast; Steilufer; vorgespielte Abkehr

निवृत्ता भोगेच्छा पुरुषबहुमानोऽपिगलित

स्समानास्स्वर्यातास्सपदि सुहृदो जीवितसमाः ।

शनैर्यष्ट्युत्थानं घनतिमिररुद्धे च नयने

अहो मूढः कायस्तदपि मरणापायचकितः ॥ ९ ॥

nivrttaa bhogecchaa purushabahumaano’pigalita

ssamaanaassvaryaataassapadi suhrdo jiivitasamaah |

shanairyashtyuttaanam ghanatimiraruddhe ca nayane

aho muudhah kaayastadapi maranaapaayacakitah || 9 ||

Abgefallen sind Liebeslustbegierden, jede Achtung vor dem Manne schwand,

rechtzeitig haben gleichaltrige, wie das Leben selbst geliebte Freunde sich gen Himmel aufgemacht, am Stock nur komm ich langsam hoch, grauer Star nimmt mir die Sicht,

wie erstarrt, ach, ist der Leib schon und zittert nur noch vor dem Abgang.

आशानाम नदी मनोरथजला तृष्णातरङ्गाकुला

रागग्राहवती वितर्कविहगा धैर्यद्रुमध्वंसिनी ।

मोहावर्तसुदुस्तरातिगहना प्रोत्तुङ्गचिन्तातटी

तस्याः पारगता विशुद्धमनसो नन्दन्ति योगीश्वराः ॥ १० ॥

aashaanaama nadii manorathajalaa trshnaatarangaakulaa

raagagraahavatii vitarkavihagaa dhairyadrumadhcamsinii |

mohaavartasudustaraatigahanaa prottungacintaatatii

tasyaah paaragataa vishuddhamanaso nandanti yogiishvaraah || 10 ||

Sehnsucht heißt der Fluss, Herzrasen das Wasser, Gier die Brandungswellen.

Leidenschaft sind die Krokodile darin, Bedenken die Vögel darüber. Der Baum allen Mutes wird unterspült und fällt. Den Strudeln der Wirrnis entkommt kaum noch wer, sie reißen uns tief hinab. Hoch aufragen die Steilufer des Denkens.

Sein anderes Ufer erreichend frohlocken geläuterten Herzens die Meister des Yoga.

॥ विषयपरित्यागविडम्बनम् ॥

|| vishayaparityaagavidambanam ||

Vorgespielte Abkehr von den Sinnenfreuden

न संसारोत्पन्नं चरितमनुपश्यामि कुशलं

विपाकः पुण्यानां जनयति भयं मे विमृशतः ।

महद्भिः पुण्यौघैश्चिरपरिगृहीताश्च विषया

महान्तो जायन्ते व्यसनमिव दातुं विषयिणाम् ॥ ११ ॥

na samsaarotpannam caritamanupashyaami kushalam

vipaakah punyaanaam janayati bhayam me vimrshatah |

mahadbhih punyaughaishciraparigrhiitaashca vishayaa

mahaanto jaayante vyasanamiva daatum vishayinaam || 11 ||

Nicht in einem Verhalten, das weltlichem Vorteil entspringt, sehe ich das Wahre.

Was bei guten Taten herauskommt, macht mir genau betrachtet Angst.

Von früheren riesigen Wohltatenströmen empfangene Sinnenfreuden

gewinnen Größe nur dadurch, dass sie den an die Welt Verlorenen Entsetzen bringen.

अवश्यं यातारश्चिरतरमुषित्वापि विषया

वियोगे को भेदस्त्यजति न जनो यत्स्वयममून् ।

व्रजन्तस्स्वातन्त्र्यादतुलपरितापाय मनस

स्स्वयं त्यक्ता ह्येते शमसुखमनन्तं विदधति ॥ १२ ॥

avashyam yaataarashcirataramushitvaapi vishayaa

viyoge ko bhedastyajati na jano yatsvaya mamuun |

vrajantassvaatantryaadatulaparitaapaaya manasa

ssvayam tyaktaa hyete shamasukhamanantam vidadhati || 12 ||

Mit Sicherheit geht vorbei, was für lange Zeit wir an Lustobjekten genossen.

Wenn also schon Trennung, warum sollte der Mensch nicht selbst von ihnen lassen?

Wenn sie selbstbestimmt weiterziehen, so nur zu unserem größten Leidwesen.

Geben wir sie aber selber auf, so verleiht uns das letzte Wonnen endloser Ruhe.