Vairagya 19 - 20: Ist das Glück? Die Eingebildeten.

तृषा शुश्यत्यास्ये पिबति सलिलं शीतमधुरं

क्षुधार्तश्शाल्यन्नं कबलयति मांसादिकलितम् ।

प्रदीप्ते कामाग्नौ सुदृढतरमालिङ्गति वधूं

प्रतीकारं व्याधेस्सुखमिति विपर्यस्यति जनः ॥ १९ ॥

trshaa shushyatyaasye pibati salilam shiitamadhuram

kshudhaartashshaalyannam kabalayati maamsaadikalitam |

pradiipte kaamaagnau sudrdhataramaalingati vadhuum

pratiikaaram vyaadhessukhamiti viparyasyati janah || 19 ||

Durst trocknet den Mund aus – man trinkt kühles, süßes Wasser.

Hunger quält - man verschlingt Reisklumpen, möglichst deftig gewürztes Fleisch.

Man schmachtet im Liebesfeuer und umarmt das Weib um so heftiger.

So verklärt der Mensch ein Hilfsmittel gegen Leiden zum Glück.

तुङ्गं वेश्म सुतस्सतामभिमतास्सङ्ख्यातिगास्सम्पदः

कल्याणी दयिता वयश्च नवमित्यज्ञानमूढो जनः ।

मत्वा विश्वमनश्वरं निविशते संसारकारागृहे

संदृश्य क्षणभङ्गुरं तदखिलं धन्यस्तु सन्न्यस्यति ॥ २० ॥

tungam veshma sutassataamabhimataassankhyaatigaassampadah

kalyaani dayitaa vayashca navamityajnaanamuudho janah |

matvaa vishvamanashvaram nivishate samsaarakaaraagrhe

samdrshya kshanabhanguram tadakhilam dhanyastu sannyasyati || 20 ||

Ein prächtig Haus, von Ehrenwerten geschätzte Söhne, jeder Zählung spottende Schätze,

ein hingebungsvolles, schönes Weib, eine zweite Jugend – so meint der von Ahnungslosigkeit Genarrte, all das sei unvergänglich und landet im Tollhaus des Lebens. Wer aber die Augenblicksbrüchigkeit des Ganzen erkennt, ist gesegnet und entsagt der Welt.