Vairagya 27 - 30: geizige Versager; Erinnerung; Meru; das Ende der Angst

फलं स्वेच्छालभ्यं प्रतिवनमखेदं क्षितिरुहां

पयस्स्थाने स्थाने शिशिरमधुरं पुण्यसरिताम् ।

मृदुस्पर्शा शय्या सुललितलतापल्लवमयी

सहन्ते सन्तापं तदपि धनिनां द्वारि कृपणाः ॥ २७ ॥

phalam svecchaalabhyam prativanamakhedam kshitiruhaam

payassthaane sthaane shishiramadhuram punyasaritaam |

mrdusparshaa shayyaa sulalitalataapallavamayii

sahante santaapam tadapi dhaninaam dvaari krpanaah || 27 ||

Selbst gepflückte Früchte in jedem Wald der Erde entwachsend,

Wasser allerorten kühl und süß aus heilenden Quellen sprudelnd,

eine sanfte Liegestatt aus federnden Ranken und frischen Blättern ohne Müh und Not vorhanden - dennoch ertragen die sich all das versagen die Schmach vor den Toren der Reichen.

ये वर्तन्ते धनपतिपुरः प्रार्थना दुःखभाजो

ये चाल्पत्वं दधति विषयाक्षेपपर्याप्तबुद्धेः ।

तेषामन्तस्स्फुरितहसितं वासराणि स्मरेयं

ध्यानच्छेदे शिखरिकुहरग्रावशय्यानिषण्णः ॥ २८ ॥

ye vartante dhanapatipurah praarthanaa duhkhabhaajo

ye caalpatvam dadhati vishayaakshepaparyaaptabuddheh |

teshaamantassphuritahasitam vaasaraani smareyam

dhyaanacchede shikharikuharagraavashayyaanishannah || 28 ||

Wie erbärmlich wir uns wanden als Bittsteller vor den Herren der Schätze,

uns winzig dünkend vor Objekten der Gier versucht und niedergestreckt.

An diese Tage denk ich von innerem Lachen geschüttelt zurück,

bei unterbrochener Andacht in einer Felshöhle auf steinigem Bette sitzend. 

ये संतोषनिरन्तरप्रमुदितास्तेषां न भिन्ना मुदो

ये त्वन्ये धनलुब्धसंकुलधियस्तेषां न तृष्णा हता ।

इत्थं कस्य कृतेः कृतस्सविधिना कीदृक्पदं संपदां

स्वात्मन्येव समाप्तहेममहिमा मेरुर्नमे रोचते ॥ २९ ॥

ye samtoshanirantarapramuditaasteshaam na bhinnaa mudo

ye tvanye dhanalubdhasamkuladhiyasteshaam na trshnaa hataa |

ittham kasya krteh krtassavidhinaa kiidrkpadam sampadaam

svaatmanyeva samaaptahemamahimaa merurname rocate || 29 ||

Die einen sind unendlich beglückt in ihrer Zufriedenheit, und ihre Freude ist ungebrochen. Die anderen aber sind hochkonzentriert auf der Jagd nach Geld. Ihr Durst bleibt ungestillt. Wenn das so ist, wem zu Nutzen hat dann die Vorsehung einen Berg Meru mit all seinen Mengen von Gold, die er nur für sich behält, geschaffen? Ein solcher Meru gefällt mir nicht.

भिक्षाहारमदैन्यमप्रतिसुखं भीतिच्छिदं सर्वतो

दुर्मात्सर्यमदाभिमानमथनं दुःखौघविध्वंसनम् ।

सर्वत्रान्वहमप्रयत्नसुलभं साधुप्रियं पावनं

शम्भोस्सत्रमवार्यमक्षयनिधिं शंसन्ति योगीश्वराः ॥ ३० ॥

bhikshaahaaramadainyamapratisukham bhiiticchidam sarvato

durmaatsaryamadaabhimaanamathanam duhkhaughavidhvamsanam |

sarvatraanvahamaprayatnasulabham saadhupriyam paavanam

shambhossatramavaaryamakshayanidhim shamsanti yogiishvaraah || 30 ||

Dieses durch nichts zu ersetzende Glück, ohne Erniedrigung um Nahrung zu bitten,

das Herausschneiden der Angst hier und überall und für alle Zeiten,

das Zerreiben einer aus wütendem Neid genährten Verachtung, den Einsturz der Sorgentürme, das überall, jeden Tag mühelos leicht zu entfachende, läuternde Feuer, wie Sadhus es mögen, Shivas Gelübde, den unerschöpflichen Schatz, den uns keiner mehr wegnimmt: Das besingen die Meister der Versenkung.