Bhartrhari Shringara 31 - 34: kein klarer Gedanke mehr

संसारेऽस्मिन्नसारे कुनृपतिभवनद्वारसेवाकलङ्क

व्यासङ्गव्यस्तधैर्यं कथममलधियो मानसं सन्निदध्युः ।

यद्येताः प्रोद्यदिन्दुद्युतिनिचयभृतो न स्युरम्भोजनेत्राः

प्रेङ्खत्काञ्चीकलापाःस्तनभरविनमन्मध्यभाजस्तरुण्यः ॥ ३१ ॥

samsaare*sminnasaare kunrpatibhavanadvaarasevaakalanka

vyaasangavyastadhairyam kathamamaladhiyo maanasam sannidadhyuh |

yadyetaah prodyadindudyutinicayabhrto na syurambhojanetraah

prenkhatkaanciikalaapaahstanabharavinamanmadhyabhaajastarunyah || 31 ||

Wer steuert den Geist eines klar Denkenden im wertlosen Weltzirkus hier so, dass er abhängig 

und gefügig für den Türsteherdienst vor dem Haus eines feigen Königs wird?

Wenn das nicht diese des aufgehenden Mondes Strahlenbündel tragenden lotusäugigen, mit Glöckchengürteln umwundenen, unter ihrer Brüste Last gebeugten jungen Schönheiten mit dem Hüftschwung sind!

सिद्धाध्यासितकन्दरे हरवृषस्कन्धावरुग्णद्रुमे

गङ्गाधौतशिलातले हिमवतः सानौ स्थिते श्रेयसि ।

कः कुर्वीत शिरः प्रणाममलिनं ग्लानं मनसी जनो

यद्वित्रस्तकुरङ्गशाबनयना न स्युः स्मरास्त्रं स्त्रियः ॥ ३२ ॥

siddhaadhyaasitakandare haravrshaskandhaavarugnadrume

gangaadhautashilaatale himavatah saanau sthite shreyasi |

kah kurviita shirah pranaamamalinam glaanam manasii jano

yadvitrastakurangashaabanayanaa na syuh smaraastram striyah || 32 ||

Welcher vernünftige Mensch schlüge den Schädel sich blutig mit Verbeugungen bis zur Erschöpfung, wenn er glücklich versunken vor seiner Höhle am Hange des Himalaya auf einem von Shivas Stier ausgerissenen Baumstamm, auf einem vom Ganges umspülten Fels sitzend in Wonne verharren könnte, wären da nicht jene Frauen mit Augen wie aufgeschreckte Gazellenkitze als Waffe der Wollust!

संसार तव पर्यन्तपदवी न दवीयसी ।

अन्तरा दुस्तरा न स्युर्यदि ते मदिरेक्षणाः ॥ ३३ ॥

samsaara tava paryantapadavii na daviiyasii |

antaraa dustaraa na syuryadi te madirekshanaah || 33 ||

O Lebenskreislauf! Der Weg an dein Ende wäre nicht so weit, und unterwegs wäre es nicht so kompliziert, wären da nicht deine Geschöpfe mit ihren betörenden Augen!

दिश वनहरिणेभ्यो वंशकाण्डच्छवीनां

कबलमुपलकोटिच्छिन्नमूलं कुशानाम् ।

शकयुवतिकपोला पाण्डु ताम्बूलवल्ली

दलमरुणनखाग्रैः पाटितं वा वधूभ्यः ॥ ३४ ॥

disha vanaharinebhyo vamshakaandacchaviinaam

kabalamupalakoticchinnamuulam kushaanaam |

shakayuvatikapolaa paandu taambuulavallii

dalamarunanakhaagraih paatitam vaa vadhuubhyah || 34 ||

Reiche den Waldantilopen die mit einer Steinsplitterklinge

abgeschnittene Wurzel von Kushagräsern saftig wie Bambusschößlinge,

oder den Frauen ein von roten Fingernagelspitzen gepflücktes Blatt

der Betelranke flaumig wie die Wange eines Skythenmädchens!