Shringara 8 - 12: Sie machen die Götter schwach

एताश्चलद्वलयसंहतिमेखलोत्थ

झङ्कारनूपुरपराजितराजहंस्यः ।

कुर्वन्ति कस्य न मनो विवशं तरुण्यो

वित्रस्तमुग्धहरिणीसदृशैः कटाक्षैः ॥ ८ ॥

etaashcaladvalayasamhatimekhalottha

jhankaaranuupuraparaajitaraajahamsyah |

kurvanti kasya na mano vivasham tarunyo

vitrastamugdhahariniisadrshaih kataakshaih || 8 ||

Wenn der jeden Kranichgesang besiegende Klang ertönt,

sobald Armbänder, Silbergürtel, Fesselreifen aneinanderschlagen -

wes Herz eroberten Jungfrauen dann nicht mit ihren Seitenblicken,

wie aufgeschreckte, furchtsame Gazellen sie haben?

कुङ्कुमपङ्ककलङ्कितदेहा गौरपयोधरकम्पितहारा ।

नूपुरहंसरणत्पदपद्मा कं न वशीकुरुते भुवि रामा ॥ ९ ॥

kunkumapankakalankitadehaa gaurapayodharakampitahaaraa |

nuupurahamsaranatpadapadmaa kam na vashiikurute bhuvi raamaa || 9 ||

Den Leib mit Safranpaste gesalbt, mit Halsketten bebend auf schweren Brüsten,

die Fußlotusse klingend vom Schwanengesang ihrer Fesselreifen -

wen in aller Welt würden diese Liebreizenden nicht versklaven?

नूनं हि ते कविवरा विपरीतवाचो

ये नित्यमाहुरबला इति कामिनीस्ताः ।

याभिर्विलोलतरतारकदृष्टिपातैः

शक्रादयोऽपि विजितास्त्वबलाः कथं ताः ॥ १० ॥

nuunam hi te kavivaraa vipariitavaaco

ye nityamaahurabalaa iti kaaminiistaah |

yaabhirvilolatarataarakadrshtipaataih

shakraadayo*pi vijitaastvabalaah katham taah || 10 ||

Nun haben jene Dichterfürsten wohl falsch geurteilt,

als sie sagten, Frauen seien schwach.

Wie sollten Schwache wie sie denn Indra und andere Götter
mit spielerischen Blicken aus Sternenaugen besiegen?

नूनमाज्ञाकरस्तस्याः सुभ्रुवो मकरध्वजः ।

यतस्तन्नेत्रसंचारसूचितेषु प्रवर्तते ॥ ११ ॥

nuunamaajnaakarastasyaah subhruvo makaradhvajah |

yatastannetrasamcaarasuuciteshu pravartate || 11 ||

Auch der mit dem Seeungeheuer im Banner ist nur ein Lakai derer mit schönen

Brauen, wenn unterjocht er sich dreht, wohin ein Augenwink ihn weist.

केशाः संयमिनः श्रुतेरपि परं पारं गते लोचने

अन्तर्वक्त्रमपि स्वभावशुचिभिः कीर्णं द्विजानां गणैः ।

मुक्तानां सतताधिवासरुचिरौ वक्षोजकुम्भाविमा

वित्थं तन्वि वपुः प्रशान्तमपि ते रागं करोत्येव नः ॥ १२ ॥

keshaah samyaminah shruterapi param paaram gate locane

antarvaktramapi svabhaavashucibhih kiirnam dvijaanaam ganaih |

muktaanaam satataadhivaasarucirau vakshojakumbhaavimaa

vittham tanvi vapuh prashaantamapi te raagam karotyeva nah || 12 ||

Die Haare gebunden, Augen, die bis zur Ohrmuschel reichen,

das Mundinnere gefüllt mit zwei Reihen natürlich weißer Zähne,

die beiden, da von Perlenketten stets belagert, schimmernden Kugelbrüste -

selbst ruhend macht so ein feiner Körper uns doch Lust.