Shringara 45 - 48: manipulierte Wahrnehmung

आवर्तः संशयानामविनयभुवनं पट्टणं साहसानां

दोषाणां संनिधानं कपटशतमयं क्षेत्रमप्रत्ययानाम् ।

स्वर्गद्वारस्य विघ्नो नरकपुरमुखं सर्वमायाकरण्डं

स्त्रीयन्त्रं केन सृष्टं विषममृतमयं प्राणिलोकस्य पाशः ॥ ४५ ॥

aavartah samshayaanaamavinayabhuvanam pattanam saahasaanaam

doshaanaam saannidhaanam kapatashatamayam kshetramapratyayaanaam |

svargadvaarasya vighno narakapuramukham sarvamaayaakarandam

striiyantram kena srshtam vishamamrtamayam praanilokasya paashah || 45 ||

Mahlstrom der Zweifel, Haus der Frechheit, Stadt der Gewalt,

Sündenpfuhl aus hundert Betrügereien, Nährboden für Mißtrauen,

Bollwerk vor den Himmelspforten, Höllenrachen, Fangnetz der Illusion:

Wer hat diese Weiberkette aus Gift und Lebenswasser, diese Fangschlinge der Menschenwelt über uns ausgeworfen?

नो सत्येन मृगाङ्क एष वदनीभूतो न चेन्दीवर

द्वन्द्वं लोचनतां गतं न कनकैरप्यङ्गयष्टिः कृता ।

किं त्वेवं कविभिः प्रतारितमनास्तत्त्वं विजानन्नपि

त्वङ्मांसास्थिमयं वपुर्मृगदृशां मन्दो जनः सेवते ॥ ४६ ॥

no satyena mrgaanka esha vadaniibhuuto na cendiivara

dvandvam locanataam gatam na kanakairapyangayashtih krtaa |

kim tvevam kavibhih prataaritamanaastattvam vijaanannapi

tvangmaasaasthimayam vapurmrgadrshaam mando janah sevate || 46 ||

Wenn nun in Wahrheit der Mond nicht zu ihrem Antlitz geworden, das blaue Lotuspaar nicht aus ihren Augen strahlt und ihre Feengestalt nicht aus Gold geformt ist?

Warum verführen Dichter, die doch die Wahrheit kennen, dann unsere Herzen so, dass wir, blöde geworden, dem aus Haut, Fleisch und Knochen gemachten Körper von Gazellenäugigen immer wieder erliegen?

लीलावतीनां सहजा विलासास्

ता एव मूढस्य हृदि स्फुरन्ति ।

रागो नलिन्या हि निसर्गसिद्धस्

तत्र भ्रमत्येव मुधा षडङ्घ्रिः ॥ ४७ ॥

lilaavatiinaam sahajaa vilaasaas

taa eva muudhasya hrdi sphuranti |

raago nalinyaa hi nisargasiddhas

tatra bhramatyeva mudhaa shadanghrih || 47 ||

Der Anmutigen angeborene liebliche Reize sind es,

die in des Betörten Herze nachvibrieren.

Natürlich erlangte Röte im Lotoskelch

lässt umsonst das Sechsbein ihn umtaumeln. 

यदेतत्पूर्णेन्दुद्युतिहरमुदाराकृति परं

मुखाब्जं तन्वङ्ग्याः किल वसति यत्राधरमधु ।

इदं तत्किंपाकद्रुमफलमिदानीमतिरसं

व्यतीतेऽस्मिन् काले विषमिव भविष्यत्यसुखदम् ॥ ४८ ॥

yadetatpuurnendudyutiharamudaaraakrti param

mukhaabjam tanvangyaah kila vasati yatraadharamadhu |

idam tatkimpaakadrumaphalamidaaniimatirasam

vyatiite*smin kaale vishamiva bhavishyatyasukhadam || 48 ||

Was jetzt noch das sich Vollmondglanz holende Lotusantlitz einer jungen Frau

von edler Gestalt ist, auf deren Unterlippen Blütenhonig sitzt,

wird, wenn diese Zeit vorbei ist, wie des Brechnussbaumes bittre Frucht

ein Verderben bringendes Gift sein.