Shringara 41 - 44: Selbsttäuschung. Für immer umschlungen

कामिनीगर्हणम्

kaaminiigarhanam

Weiberschelte

कान्तेत्युत्पललोचनेति विपुलश्रोणीभरेत्युन्नमत्

पीनोत्तूङ्गपयोधरेति सुमुखाम्भोजेतिसुभ्रूरिति ।

दृष्ट्वा मुह्यति मोदतेऽभिरमते प्रस्तौति विद्वानपि

प्रत्यक्षाशुचिभास्त्रिकां स्त्रियमहो मोहस्य दुश्चेष्टितम् ॥ ४१ ॥

kaantetyutpalalocaneti vipulashroniibharetyunnamat

piinottuungapayodhareti sumukhaambhojetisubhruuriti |

drshtvaa muhyati modate*bhiramate prastauti vidvaanapi

pratyakshaashucibhaastrikaam striyamaho mohasya dushceshtitam || 41 ||

Welch Liebreiz! Augen wie der blaue Lotus! Üppiger Hüften und Schenkel Last! Dralle, milchstrotzende Brüste! Ein Seerosengesichtchen! Dieser Brauen kühne Schwung!

So er solches sieht, singt, ja schwärmt beglückt und fassungslos sogar der Weise.

Vor Augen aber hat ein Weib er mit nicht mehr ganz sauberen Hängeschläuchen.

Seht nur des Verwirrspiels schändliche Possen!

स्मृता भवति तापाय दृष्टा चोन्मादकारिणी ।

स्पृष्टा भवति मोहाय सा नाम दयिता कथम् ॥ ४२ ॥

smrtaa bhavati taapaaya drshtaa conmaadakaarinii |

sprshtaa bhavati mohaaya saa naama dayitaa katham || 42 ||

Erinnert wird sie Fieberglut, gesehen macht sie Rauschgefühl.

Berührt führt sie in den Wahnsinn: Warum heißt so eine „Geliebte“?

तावदेवामृतमयी यावल्लोचनगोचरा ।

चक्षुष्पथादतीता तु विषादप्यतिरिच्यते ॥ ४३ ॥

taavadevaamrtamayii yaavallocanagocaraa |

cakshushpathaadatiitaa tu vishaadapyatiricyate || 43 ||

Solange wir sie vor Augen haben, ist sie der reinste Unsterblichkeitstrank.

Kaum aber tritt sie aus dem Blickfeld heraus, schon ist sie tödlicher als jedes Gift.

नामृतं न विषं किंचिदेतां मुक्त्वा नितम्बिनीम् ।

सैवामृतलता युक्ता विरक्ता विषवल्लरी ॥ ४४ ॥

naamrtam na visham kimcidetaam muktvaa nitambiniim |

saivaamrtalataa yuktaa viraktaa vishavallarii || 44 ||

Verläßt man selbst eine Kurvenreiche, so läßt man weder Lebenselixir noch Gift zurück.

Sie ist die Nektarrebe, wenn sie liebt, gleichgültig ein giftig Schlinggewächs.