Shringara 61 - 64: Entsagung, Schluss mit den Kindereien

सुविरक्तपद्धति

suviraktapaddhati

Handbuch für Entsagende

धन्यास्त एव धवलायतलोचनानां

तारुण्यदर्पघनपीनपयोधराणाम् ।

क्षामोदरोपरि लसत्त्रिवलीलतानां

दृष्ट्वाऽऽकृतिं विकृतमेति मनो न येषाम् ॥ ६१ ॥

dhanyaas ta eva dhavalaayatalocanaanaam

taarunyadarpaghanapiinapayodharaanaam |

kshaamodaropari lasattrivaliilataanaam

drshtvaa’krtim vikrtameti mano na yeshaam || 61 ||

Glücklich ist, wes Herz nicht rast beim Anblick jener Frauen der vollendeten Form,

der schönen, langgezogenen Augen, der mit jugendlichem Stolz getragenen

von Milch strotzenden Brüste, der drei Fältchen,

die über schlanke Bäuche sich schlängeln.

बाले लीलामुकुलितममी मन्थरा दृष्टिपाताः

किं क्षिप्यन्ते विरम विरम व्यर्थ एष श्रमस्ते ।

सम्प्रत्यन्ते वयमुपरते बाल्यमास्था वनान्ते

क्षीणो मोहस्तृणमिव जगज्जालमालोकयामः ॥ ६२ ॥

baale liilaamukulitamamii mantharaa drshtipaataah

kim kshipyante virama virama vyartha esha shramaste |

sampratyante vayamuparate baalyamaasthaa vanaante

kshiino mohastrnamiva jagajjaalamaalokayaamah || 62 ||

Mädchen, was wirfst du noch schelmische Blicke unter zögernd aufbrechenden Lidknospen hervor? Halt ein! Halt ein! Du mühst dich umsonst.

Wir sind an der Grenze, mit den Kindereien ist’s vorbei. Uns steht der Wald bevor.

Zerstört ist der Trug. Das Fangnetz Welt sehen wie Gras wir an.

इयं बाला मां प्रत्यनवरतमिन्दीवरदल

प्रभाचोरं चक्षुः क्षिपति किमभिप्रेतमनया ।

गतो मोहोऽस्माकं स्मरकुसुमबाणव्यतिकर

ज्वरज्वाला शन्ता तदपि न वराकी विरमति ॥ ६३ ॥

iyam baalaa maam pratyanavaratamindiivaradala

prabhaacoram cakshuh kshipati kimabhipretamanayaa |

gato moho’smaakam smarakusumabaanavyatikara

jvarajvaalaa shantaa tadapi na varaakii viramati || 63 ||

Die holde Jungfrau dort wirft auf mich ein Auge, das unentwegt

leuchtend blaue Lotuskelche raubt, doch was denkt sie sich dabei?

Unser Wahn ist dahin, abgekühlt die Fieberglut, wann immer Kamas Blütenpfeile

uns durchdrangen, aber die Bedauernswerte findet kein Ende.

रे कन्दर्प करं कदर्थयसि किं कोदण्डटङ्कारितैः

रे रे कोकिल कोमलैः कलरवैः किं वा वृथा जल्पसि ।

मुग्धे स्निग्धविदग्धमुग्धमधुरैर्लोलैः कटाक्षैरलं

चेतश्चुम्बितचन्द्रचूडचरणध्यानामृतं वर्तते ॥ ६४ ॥

re kandarpa karam kadarthayasi kim kodandatankaaritaih

re re kokila komalaih kalaravaih kim vaa vrthaa jalpasi |

mugdhe snigdhavidagdhamugdhamadhurairlolaih kataakshairalam

cetashcumbitacandracuudacaranadhyaanaamrtam vartate || 64 ||

Armer Lustgott, was läßt deinen Arm du ermüden, wozu taugen noch Pfeil und Bogen?

Dummer Kuckuk, was flötest ungehört du zarte Töne?

Liebes Kind, was vergeudest sanfte, freche, betörende, honigsüße Seitenblicke du an

einen, dessen wundgeküsstes Herz sich dem Nektar zuwendet der Versunkenheit

zu Füßen des Mondgekrönten?