Vairagya 71 - 73: Ewiges und nicht ganz so Ewiges; der Verfall

|| nityaanityavastuvicaarah ||

Nachdenken über Ewiges und Vergängliches

किं वेदैः स्मृतिभिः पुराणपठनैश्शास्त्रैर्महाविस्तरैः

स्वर्गग्रामकुटीनिवास फलदैः कर्मक्रियाविभ्रमैः ।

मुक्त्वैकं भवदुःखभाररचनाविध्वंसकालानलं

स्वात्मानन्दपदप्रवेशकलनं शेषैर्वनिग्वृत्तिभिः ॥ ७१ ॥

kim vedaih smrtibhih puraanapathanaishshaastrairmahaavistaraih

svargagraamakutiinivaasa phaladaih karmakriyaavibhramaih |

muktvaikam bhavaduhkhabhaararacanaavidhvamsakaalaanalam

svaatmaanandapadapraveshakalanam sheshairvanigvrttibhih || 71 ||

Wozu die Veden, Überlieferungen, Puranalektionen, ausufernden Doktrinen,

ausgeklügelten Opferrituale mit der Niederlassung am Rand eines Dorfes im Himmel zum Lohn? Mit Ausnahme dieses einen, aufgetürmte Werdeschmerzlasten niederbrennenden Zeitenfeuers, das den Weg ebnet für den Schritt in die Glückseligkeit der Eigenseele.
Wozu der Schacher um Verdienstreste?

यतो मेरुश्श्रीमान्निपतति युगान्ताग्निवलितः

समुद्राश्शुष्यन्ति प्रचुरमकरग्राहनिलयाः ।

धरा गच्छत्यन्तं धरणिधरपादैरपि धृता

शरीरे का वार्ता करिकलभकर्णाग्रचपले ॥ ७२ ॥

yato merushshriimaannipatati yugaantaagnivalitah

samudraashshushyanti pracuramakaragraahanilayaah |

dharaa gacchatyantam dharanidharapaadairapi dhrtaa

shariire kaa vaartaa karikalabhakarnaagracapale || 72 ||

Wenn schon Meru der prächtige Berg vom Endzeitfeuer geborsten einstürzt,

die Schwärme von Delfinen und Haien beherbergenden Weltmeere austrocknen,

eine auf Felssockeln ruhende Welt zusammenbricht – wie geht die Sage vom Körper dann, der wie die Ohrzipfel eines Elefantenkälbchens herumbaumelt?

गात्रं संकुचितं गतिर्विगलिता भ्रष्टा च दन्तावलिर्

दृष्टिर्नश्यति वर्धते बधिरता वक्त्रं च लालायते ।

वाक्यं नाद्रियते च बान्धवजनो भार्या न शुश्रूषते

हा कष्टं पुरुषस्य जीर्णवयसः पुत्रोऽप्यमित्रायते ॥ ७३ ॥

gaatram samkucitam gatirvigalitaa bhrashtaa ca dantaavalir

drshtirnashyati vardhate badhirataa vaktram ca laalaayate |

vaakyam naadriyate ca baandhavajano bhaaryaa na shushruushate

haa kashtam purushasya jiirnavayasah putro’pyamitraayate || 73 ||

Die Beine schief, wackelnd der Gang, Zähne reihenweis ausgefallen,

die Sicht schwindet, Taubheit nimmt zu und es sabbert das Maul.

Was er sagt, bleibt unbeachtet, Sippschaft und Gattin wollen nicht hören.

Ach, ist das hart! Eines altersschwachen Mannes Sohn gar wird ihm zum Feind.