Vairagya 81 - 83: Huldigung an Shiva;

॥ शिवार्चनम् ॥

|| shivaarcanam ||

Huldigung an Shiva

आसंसारं त्रिभुवनमिदं चिन्वतां तात तादृ

ङ्नैवास्माकं नयनपदवीं श्रोत्रमार्गं गतो वा ।

योऽयं धत्ते विषयकरिणी गाढगूढाभिमान

क्षीबस्यान्तः करणकरिणस्संयमालानलीलाम् ॥ ८१ ॥

aasamsaaram tribhuvanamidam cinvataam taata taadr

nnaivaasmaakam nayanapadaviim shrotramaargam gato vaa |

yo’yam dhatte vishayakarinii gaadhaguudhaabhimaana

kshiibasyaantah karanakarinassamyamaalaanaliilaam || 81 ||

Seit Anbeginn des Lebens diese drei Welten untersuchend ist uns, mein Lieber, kein solcher vor Augen gekommen oder in Erzählungen begegnet, der diese auf Sinnenfreuden zielende heimliche Vorstellung in sich fest verschließt, als würde er das Liebesspiel eines brünftigen, auf seine Elefantenkuh versessenen Elefantenbullen am Pfosten unterbinden.

यदेतत्स्वच्छन्दं विहरणमकार्पण्यमशनं

सहार्यैस्संवासश्श्रुतमुपशमैकव्रतफलम् ।

मनो मन्दस्पन्दं बहिरपि चिरस्यापि विमृश

न्न जाने कस्यैषा परिणतिरुदारस्य तपसः ॥ ८२ ॥

yadetatsvacchandam viharanamakaarpanyamashanam

sahaaryaissamvaasashshrutamupashamaika vrataphalam |

mano mandaspandam bahirapi cirasyaapi vimrsha

nna jaane kasyaishaa parinatirudaarasya tapasah || 82 ||

Das hier: die Bewegungsfreiheit, Essen ohne bedauert zu werden,

das Zusammenleben mit Edlen, die einzigartige Gelassenheit nach dem Vedastudium als Lohn des Gelübdes, ein langsam sich regender, nach außen endlich vordringender Verstand: Ich weiß nur nicht, von welcher immensen Selbstqual sie das Ergebnis sind.

जीर्णा एव मनोरथाश्च हृदये यातं च तद्यौवनं

हन्ताङ्गेषु गुणाश्च बन्ध्यफलतां याता गुणज्ञैर्विना ।

किं युक्तं सहसाऽभ्युपैति बलवान्कालः कृतान्तोऽक्षमी

हा ज्ञातं मदनान्तकाङ्घ्रियुगलं मुक्त्वास्ति नान्या गतिः ॥ ८३ ॥

jiirnaa eva manorathaashca hrdaye yaatam ca tadyauvanam

hantaangeshu gunaashca bandhyaphalataam yaataa gunajnairvinaa |

kim yuktam sahasaa’bhyupaiti balavaankaalah krtaanto’kshamii

haa jnaatam madanaantakaanghriyugalam muktvaasti naanyaa gatih || 83 ||

Verwelkt sind im Herzen die Illusionen, auch die Jugend ließen wir zurück.

Und die leiblichen Talente wurden - Wie grauenvoll! - beschnitten, ohne dass irgendwer sie erkannt. Was ist zu tun? Tritt doch der mächtige Zeitengott so plötzlich heran, der grausame Würger! Ha! Ich weiß! Zu beiden Füßen eines, der dem Liebesgott den Garaus machte, bist du frei. Da ist kein anderer Weg.