Vairagya 77 - 80: den Weisen die Buße; der Rückzug; die Erkenntnis;ein Flügelschlag

दुराराध्याश्चामी तुरगचलचित्ताः क्षितिभुजो

वयं तु स्थूलेच्छास्सुमहति फले बद्धमनसः ।

जरा देहं मृत्युर्हरति दयितं जीवितमिदं

सखे नान्यच्छ्रेयो जगति विदुषोऽन्यत्र तपसः ॥ ७७ ॥

duraaraadhyaashcaamii turagacalacittaah kshitibhujo

vayam tu sthuulecchaassumahati phale baddhamanasah |

jaraa deham mrtyurharati dayitam jiivitamidam

sakhe naanyacchreyo jagati vidusho’nyatra tapasah || 77 ||

Schwer günstig zu stimmen, diese Herrscher mit Einfällen sprunghaft wie Rösser, 

und doch ketten wir unser Herz an das sture Verlangen nach dem größten Batzen.

Das Alter rafft hinweg den Leib, der Tod das liebgewordene Leben.

Es bleibt, o Freund, auf dieser Welt nichts Besseres dem Weisen, als die Buße.

माने म्लायिनि खण्डिते च वसुनि व्यर्थे प्रयातेऽर्थिनि

क्षीणे बन्धुजने गते परिजने नष्टे शनैर्यौवने ।

युक्तं केवलमेतदेव सुधियां यज्जह्नु कन्यापयः

पूतग्राविगिरीन्द्रकन्दरतटीकुञ्जे निवासः क्वचित् ॥ ७८ ॥

maane mlaayini khandite ca vasuni vyarthe prayaate‘rthini

kshiine bandhujane gate parijane nashte shanairyauvane |

yuktam kevalametadeva sudhiyaam yajjahnu kanyaapayah

puutagraavigiriindrakandaratatiikunje nivaasah kvacit || 78 ||

Die Anerkennung schwindet, das Vermögen ist zerstückelt, der letzte Bettler zieht enttäuscht von dannen. Verwandte machen sich davon, Hausdiener fahren weiter,

und mit jedem Schritt lassen wir die Jugend zurück.

Das einzige, was klugen Menschen da noch bleibt, ist, sich vor einer der von Schlingpflanzen überwucherten Höhlen am von Jahnus Tochter umspülten Uferhang der Himalayafelsen niederzulassen.

रम्याश्चन्द्रमरीचयस्तृणवती रम्या वनान्तस्थली

रम्यं साधुसमागमागतसुखं काव्येषु रम्याः कथाः ।

कोपोपाहितबाष्पबिन्दुतरलं रम्यं प्रियाया मुखं

सर्वं रम्यमनित्यतामुपगते चित्ते न किंचित्पुनः ॥ ७९ ॥

ramyaashcandramariicayastrnavatii ramyaa vanaantasthalii

ramyam saadhusamaagamaagatasukham kaavyeshu ramyaah kathaah |

kopopaahitabaashpabindutaralam ramyam priyaayaa mukham

sarvam ramyamanityataamupagate citte na kimcitpunah || 79 ||

Bezaubernd des Mondes Strahlenkranz, lieblich der Rasenplatz in des Waldes Mitte, erhebend das Glücksgefühl, dem beim Umgang mit Edlen wir uns nähern, erbaulich das in Dichtungen Erzählte, liebreizend das Angesicht der Liebsten, nass von Tränen, wie Zorn sie hervorbringt. All das ist nie wieder liebenswert, sobald der Geist das Vergängliche an ihnen erkannt.

रम्यं हर्म्यतलं न किं वसतये श्राव्यं न गेयादिकं

किं वा प्राणसमागमागमसुखं नैवाधिकप्रीतये ।

किं तु भ्रान्तपतङ्गपक्षपवनव्यालोलदीपांकुर

च्छायाचञ्चलमाकलय्य सकलं सन्तो वनान्तं गताः ॥ ८० ॥

ramyam harmyatalam na kim vasataye shraavyam na geyaadikam

kim vaa praanasamaagamaagamasukham naivaadhikapriitaye |

kim tu bhraantapatangapakshapavanavyaaloladiipaamkura

cchaayaacancalamaakalayya sakalam santo vanaantam gataah || 80 ||

Ist ein Flachdach nicht angenehm, darauf zu verweilen? Oder sind Gesänge nicht schön anzuhören? Erleben mit der Allerliebsten wir etwa keine Wonnen wie vom Lebensatem ganz durchdrungen?

Sollten die Edlen nicht gerade weil sie merken, wie leicht der Flügelschlag einer verirrten Motte den Schatten eines Kerzenflämmchens erzittern lässt, konsequent das Waldesinnere aufsuchen?