सन्मार्गे तावदास्ते प्रभवति पुरुषस्तावदेवेन्द्रियाणां
लज्जां तावद्विधत्ते विनयमपि समालम्बते तावदेव ।
भ्रूचापाकृष्टमुक्ताः श्रवणपथगता नीलपक्ष्माण एते
यावल्लीलावतीनां न हृदि धृतिमुषो दृष्टिबाणाः पतन्ति ॥ ६५ ॥
sanmaarge taavadaaste prabhavati purushastaavadevendriyaanaam
lajjaam taavadvidhatte vinayamapi samaalambate taavadeva |
bhruucaapaakrshtamuktaah shravanapathagataa niilapakshmaana ete
yaavalliilaavatiinaam na hrdi dhrtimusho drshtibaanaah patanti || 65 ||
Da bleibt ein Mann so lange auf dem rechten Weg, gedeiht,
empfindet Scham ob seiner Triebhaftigkeit, gewinnt aber auch Anstand,
bis mit gefurchten Brauen ausgestoßene, in den Gehörgang eingedrungene Worte,
bis unter schwarzen Wimpern hervorgeschossene Blickpfeile der Buhlinnen ins Herz eines seiner Standhaftigkeit Beraubten treffen.
No comments:
Post a Comment