Subhashitasudhanidhi

मृतः कीर्तिं न जानाति जीवन् कीर्तिं समश्नुते |
मृतस्य कीर्तिर्मर्त्यस्य यथा माला गतायुषः ||

mrtah kiirtim na jaanaati jiivan kiirtim samashnute |
mrtasya kiirtirmartyasya yathaa maalaa gataayushah ||

Ein Toter kennt keinen Ruhm. Der Lebende zehrt vom Ruhm.
Des Toten Ruhm wird welk wie der Blumenkranz auf seiner Leiche.