Kuvalayananda

निद्राति स्नाति भुङ्क्ते चलति कचभरं शोषयत्यन्तरास्ते
दीव्यत्यक्षैर्न चायं गदितुमवसरो भूय आयाहि याहि ।
इत्युद्दण्डैः प्रभूणामसकृदधिकृतैर्वारितान् द्वारि दीनान्
अस्मान् पश्याब्धिकन्ये सरसिहरुचामन्तरङ्गैरपाङ्गैः ॥

nidraati snaati bhunkte calati kacabharam shoshayatyantaraaste
diivyatyakshairna caayam gaditumavasaro bhuuya aayaahi yaahi |
ityuddandaih prabhuunaamasakrdadhikrtairvaaritaan dvaari diinaan
asmaan pashyaabdhikanye sarasiharucaamantarangairapaangaih ||

"Er geruht zu ruhen. Er nimmt sein Bad. Er speist. Er ergeht sich. Er läßt sein Haar trocknen.
Er wünscht allein zu sein. Er ergötzt sich am Würfelspiel. Das ist nicht der Zeitpunkt für Gespräche. Komm morgen wieder, geh jetzt!"
Wie wir da von den Schergen der Herrschaft mit erhobenen Knüppeln mehrfach eingeschüchtert vorm Tor stehn, sieh uns an, Lakshmi, Tochter des Ozeans, und vergönne uns wenigstens einen Blick aus den Winkeln deiner Lotusaugen!