Vairagya 57 - 60: Dekadenz; närrische Freude; Warlords

विपुलहृदयैरीशैरेतज्जगज्जनितं पुरा

विद्रुतमपरैर्दत्तं चान्यैर्विजित्य तृणं यथा ।

इह हि भुवनान्यन्ये धीराश्चतुर्दश भुञ्जते

कतिपयपुरस्वाम्ये पुंसां क एष मदज्वरः ॥ ५७ ॥

vipulahrdayairiishairetajjagajjanitam puraa

vidrutamaparairdattam caanyairvijitya trnam yathaa |

iha hi bhuvanaanyanye dhiiraashcaturdasha bhunjate

katipayapurasvaamye pumsaam ka esha madajvarah || 57 ||

In der Frühzeit wurde dieses Reich von großherzigen Königen gegründet.

Spätere haben es zerschlagen und anderen geschenkt, die es geringschätzten.

Andere Entschlossene genießen jede einzelne der vierzehn Welten hier.

Einige Männer glühen vor Stolz auf ihre Herrschaft über wenige Städte!

अभुक्तायां यस्यां क्षणमपि न यातं नृपशतै

र्भुवस्तस्यालाभे क इव बहुमानः क्षितिभृताम् ।

तदंशस्याप्यंशे तदवयवलेशेऽपि पतयो

विषादे कर्तव्ये विदधति जडाः प्रत्युत मुदम् ॥ ५८ ॥

abhuktaayaam yasyaam kshanamapi na yaatam nrpashatai

rbhuvastasyaalaabhe ka iva bahumaanah kshitibhrtaam |

tadamshasyaapyamshe tadavayavaleshe’pi patayo

vishaade kartavye vidadhati jadaah pratyuta mudam || 58 ||

Nicht ein Moment verging, da Hunderte von Krieger sich ihrer nicht erfreuten.

Welche Ehre gebührt also Königen, die von dieser Erde nichts erwarben?

Herren über den Bruchteil des Bruchteils eines winzigen Fleckens davon

sollten sich eher grämen, doch diese Narren finden Gefallen daran. 

मृत्पिण्डो जलरेखया वलयितस्सर्वोऽप्ययं नन्वणुः

स्वांशीकृत्य स एव सङ्गरशतैराज्ञां गणा भुञ्जते ।

ते दद्युर्ददतोऽथवा किमपरं क्षुद्रा दरिद्रा भृशं

धिग्धिक्तान् पुरुषाधमान् धनखणान् वाञ्छन्ति तेभ्योऽपि ये ॥ ५९ 

mrtpindo jalarekhayaa valayitassarvo’pyayam nanvanuh

svaamshiikrtya sa eva sangarashatairaajnaam ganaa bhunjate |

te dadyurdadato’thavaa kimaparam kshudraa daridraa bhrsham

dhigdhiktaan purushaadhamaan dhanakhanaan vaanchanti tebhyo’pi ye || 59 ||

Die Erdscholle von einem Wasserstreifen umgürtet – sind alle beide nicht nur ein Atom? Selbst das teilen Horden von Warlords noch in Hunderten von Kriegen unter sich auf, um es auszusaugen. Wenn sie denn wollten, was könnten sie geben? Sie sind doch selbst nur Hungernde, Erbärmliche. Schimpf und Schande über das Menschenwrack, das von denen auch nur ein Münzlein erheischt!

स जातः कोऽप्यासीन्मदनरिपुणा मूर्ध्नि धवलं

कपालं यस्योच्चैर्विनिहितमलंकारविधये ।

नृभिः प्राणत्राणप्रवणमतिभिः कैश्चिदधुना

नमद्भिः कः पुंसामयमतुलदर्पज्वरभरः ॥ ६० ॥

sa jaatah ko’pyaasiinmadanaripunaa muurdhni dhavalam

kapaalam yasyoccairvinihitamalamkaaravidhaye |

nrbhih praanatraanapravanamatibhih kaishcidadhunaa

namadbhih kah pumsaamayamatuladarpajvarabharah || 60 ||

Einst ward Kah geboren, dessen weißen Schädel der Feind des Liebesgottes sich zur Zierde hoch aufs Haupt gesetzt.

Was für ein Gewicht hat dagegen die fiebrige, beispiellose Anmaßung solcher Krieger, weil einige Leute sich gerade mit dem Wunsch ihr Leben zu retten vor ihnen krümmen?

Vairagya 54 - 56: die Neureichen; gegenseitiger Nutzen

फलमलमशनाय स्वादु पानाय तोयं

क्षितिरपि शयनार्थं वासने वल्कलं च ।

नवधनमधुपानभ्रान्तसर्वेन्द्रियाणा

मविनयमनुमन्तुं नोत्सहे दुर्जनानाम् ॥ ५४ ॥

phalamalamashanaaya svaadu paanaaya toyam

kshitirapi shayanaartham vaasane valkalam ca |

navadhanamadhupaanabhraantasarvendriyaanaa

mavinayamanumantum notsahe durjanaanaam || 54 ||

Es gibt genug Früchte zu essen, süßes Wasser zu trinken,

die Erde als Bett, Rindenbast sich anzukleiden.

Die Anmaßung von Schurken, deren Sinne von neuem Reichtum und Rauschtrank
benommen sind, kann ich nicht mehr gutheißen.

अश्नीमहि वयं भिक्षामाशावासो वसीमहि ।

शयीमहि महीपृष्ठे कुर्वीमहि किमीश्वरैः ॥ ५५ ॥

ashniimahi vayam bhikshaamaashaavaaso vasiimahi |

shayiimahi mahiiprshthe kurviimahi kimiishvaraih || 55 ||

Wir sollten Erbetteltes verzehren, uns in Nacktheit hüllen,

auf dem Erdrücken ruhen – was haben wir mit den Herren zu schaffen?

न नटा न विटा न गाथका न च सभ्येतरवादचुञ्चवः ।

नृपमीक्षितुमत्र के वयं स्तनभारानमिता न योषितः ॥ ५६ ॥

na nataa na vitaa na gaathakaa na ca sabhyetaravaadacuncavah |

nrpamiikshitumatra ke vayam stanabhaaraanamitaa na yoshitah || 56 ||

Tänzer sind wir nicht, Possenreißer, Sänger oder billige Lobhudler auch nicht. Wenn schon keine sich vollbusig vorbeugenden Damen – wer sind wir dann, den König zu sehen? 

Vairagya 51 - 53: Gespräch zwischen Asket und König; Konkurrenz; Augenhöhe

॥ यतिनृपतिसंवादवर्णनम् ॥

|| yatinrpatisamvaadavarnanam ||

Gespräch zwischen Asket und König

त्वं राजा वयमप्युपासितगुरुप्रज्ञाभिमानोन्नताः

ख्यातस्त्वं विभवैर्यशांसि कवयो दिक्षु प्रतन्वन्ति नः ।

इत्थं मानधनातिदूरमुभयोरप्यावयोरन्तरं

यद्यस्मासु पराङ्मुखोऽसि वयमप्येकान्ततो नि:स्पृहाः ॥ ५१ ॥

tvam raajaa vayamapyupaasitaguruprajnaabhimaanonnataah

khyaatastvam vibhavairyashaamsi kavayo dikshu pratanvanti nah |

ittham maanadhanaatiduuramubhayorapyaavayorantaram

yadyasmaasu paraangmukho’si vayamapyekaantato nihsprhaah || 51 ||

Du bist der König. Erhaben sind auch wir, da der weise Lehrer, vor dem wir sitzen, uns annimmt. Du bist bekannt für deine Besitztümer, Dichter verbreiten unseren Ruhm in alle Himmelsrichtungen. Somit ist die Kluft zwischen uns beiden, zwischen Geld und Ehre, sehr weit. Wenn du von uns dich abwendest, werden auch wir in jeder Beziehung teilnahmslos.

अर्थानामीशिषे त्वं वयमपि च गिरामीश्महे यावदर्थं

शूरस्त्वं वादिदर्पव्युपशमनविधावक्षयं पाटवं नः ।

सेवन्ते त्वां धनाढ्या मतिमलहतये मामपि श्रोतुकामा

मय्यप्यास्था न ते चेत्त्वयि मम नितरामेष राजन्ननास्था ॥ ५२ ॥

arthaanaamiishishe tvam vayamapi ca giraamiishmahe yaavadartham

shuurastvam vaadidarpavyupashamanavidhaavakshayam paatavam nah |

sevante tvaam dhanaadhyaa matimalahataye maamapi shrotukamaa

mayyapyaasthaa na te cettvayi mama nitaraamesha raajannanaasthaa || 52 ||

Du herrscht über wertvolle Dinge, wir aber beherrschen die Sprache als Wert.

Du bist ein Held, wir aber gebieten über das stets geschliffene Wort und die Methoden, in Debatten freche Gegner mundtot zu machen. Dir dienen die Geldsäcke, mir jedoch die Lernwilligen, um sich ihrer faulen Gedanken zu entledigen. Wenn du nicht zu mir stehst, dann ist es auch um mein festes Vertrauen in dich, o König, geschehen.

वयमिह परितुष्टा वल्कलैस्त्वं दुकूलैस्

स्सम इह परितोषो निर्विशेषो विशेषः ।

स तु भवतु दरिद्रो यस्य तृष्णा विशाला

मनसि च परितुष्टे कोऽर्थवान् को दरिद्रः ॥ ५३ ॥

vayamiha paritushtaa valkalaistvam dukuulais

ssama iha paritosho nirvishesho visheshah |

sa tu bhavatu daridro yasya trshnaa vishaalaa

manasi ca paritushte ko’rthavaan ko daridrah || 53 ||

Wir sind hier durchaus zufrieden mit Rindenbast, du mit feineren Geweben.

Die Zufriedenheit an sich ist gleich und unterscheidet uns nicht voneinander.

Der soll ein Armer sein, dessen Gier übermächtig wird. Wenn beide Befriedigung empfinden - wer ist dann der Reiche, und wer der Habenichts?

Vairagya 50: finita la comedia;

क्षणं बालो भूत्वा क्षणमपि युवा कामरसिकः

क्षणं वित्तैर्हीनः क्षणमपि च सम्पूर्णविभवः ।

जराजीर्णैरङ्गैर्नट इव वलीमण्डिततनु

र्नरस्संसारान्ते विशति यमधानीयवनिकाम् ॥ ५० ॥

kshanam baalo bhuutvaa kshanamapi yuvaa kaamarasikah

kshanam vittairhiinah kshanamapi ca sampuurnavibhavah |

jaraajiirnairangairnata iva valiimanditatanu

rnarassamsaaraante vishati yamadhaaniiyavanikaam || 50 ||

Einen Augenblick nur war er Kind, im nächsten Moment Pubertant,

eine Zeit lang ganz ohne Habe, später wieder von Macht erfüllt:

Die Glieder vom Alter gebeugt, den Leib von Falten gezeichnet tritt ein Mensch ab wie der Mime am Ende der Vorstellung hinter den Vorhang in Yamas Gefilde.

Vairagya 47 - 49: Lamento des Versagers; prekäre Lage; der schäbige Rest

विद्या नाधिगता कलङ्करहिता वित्तं च नोपार्जितं

शुश्रूषाऽपि समाहितेन मनसा पित्रोर्न सम्पादिता ।

आलोलायतलोचनाः प्रियतमास्स्वप्नेऽपि नालिङ्गिताः

कालोऽयं परपिण्डलोलुपतया काकैरिव प्रेरितः ॥ ४७ ॥

vidyaa naadhigataa kalangkarahitaa vittam ca nopaarjitam

shushruushaa’pi samaahitena manasaa pitrorna sampaaditaa |

aalolaayatalocanaah priyatamaassvapne’pi naalingitaah

kaalo’yam parapindalolupatayaa kaakairiva preritah || 47 ||

Lückenlose Bildung ward nicht erworben, Reichtum nicht angehäuft,

geduldiger Gehorsam den Eltern gegenüber wurde nicht gepflegt,

verliebt schielende, liebreizende Damen haben im Schlaf wir nicht umarmt:

Die Zeit verging unter Lüsternheit auf nicht für uns bestimmte Brocken, wie bei den Krähen.

वयं येभ्यो जाताश्चिरपरिगता एव खलु ते

समं यैस्संवृद्धास्स्मृतिविषयतां तेऽपि गमिताः ।

इदानीमेते स्मः प्रतिदिवसमासन्नपतना

गतास्तुल्यावस्थां सिकतिलनदीतीरतरुभिः ॥ ४८ ॥

vayam yebhyo jaataashciraparigataa eva khalu te

samam yaissamvrddhaassmrtivishayataam te’pi gamitaah |

idaaniimete smah pratidivasamaasannapatanaa

gataastulyaavasthaam sikatilanadiitiiratarubhih || 48 ||

Die, welchen wir geboren, sind nun schon vor langer Zeit von uns gegangen.

Die, mit denen zusammen wir aufwuchsen, leben auch nur noch in unserer Erinnerung. Jetzt sind wir diejenigen, die mit jedem Tag sich dem Absturz nähern und gleichsam in einen Zustand von Bäumen an sandigen Flussufern geraten. 

आयुर्वर्षशतं नृणां परिमितं रात्रौ तदर्धं गतं

तस्यार्धस्य परस्य चार्धमपरं बालत्ववृद्धत्वयोः ।

शेषं व्याधिवियोगदुःखसहितं सेवाधिभिर्नीयते

जीवे वारितरङ्गचञ्चलतरे सौख्यं कुतः प्राणिनाम् ॥ ४९ ॥

aayurvarshashatam nrnaam parimitam raatrau tadardham gatam

tasyaardhasya parasya caardhamaparam baalatvavrddhatvayoh |

shesham vyadhiviyogaduhkhasahitam sevaadhibhirniiyate

jiive vaaritarangacancalatare saukhyam kutah praaninaam || 49 ||

Der Menschen Leben mißt ein Jahrhundert. Die Hälfte davon vergeht des Nachts. Die andere Hälfte ist jeweils zur Hälfte Jugend und Greisenzustand. Den Rest voller Leiden und Trennungsschmerz vertun wir unter Diensten. Woher rührt dann in einem Leben, kurzatmiger als Wasserwellen, der Menschen Wohlbefinden?

Vairagya 44 - 46: die Schamlosen; oberflächlich und verpfuscht

रात्रिस्सैव पुनस्सैव दिवसो मत्वा मुधा जन्तवो

धावन्त्युद्यमिनस्तथैव निभृतप्रारब्धतत्तत्क्रियाः ।

व्यापारैः पुनरुक्तमुक्तविषयैरेवं विधेनामुना

संसारेण कदर्थिता वयमहो मोहान्न लज्जामहे ॥ ४४ ॥

raatrissaiva punassaiva divaso matvaa mudhaa jantavo

dhaavantyudyaminastathaiva nibhrtapraarabdhatattatkriyaah |

vyaapaaraih punaruktamuktavishayairevamvidhenaamunaa

samsaarena kadarthitaa vayamaho mohaanna lajjaamahe || 44 ||

„Wieder eine Nacht, wieder ein Tag“, denken benommen die Menschenkinder.

Verstört huschen sie umher, legen die eine Arbeit nieder, beginnen eine andere.

Vor monotoner Geschäftigkeit, in dieser Routine gefangen werden mit der Zeit wir so nutzlos, dass, o Weh, der Vortäuschung wegen wir uns nicht mal dafür mehr schämen.

न ध्यातं पदमीश्वरस्य विधिवत्संसारविच्छित्तये

स्वर्गद्वारकवाटपाटनपटुर्धर्मोऽपि नोपार्जितः ।

नारीपीनपयोधरोरुयुगलं स्वप्नेऽपि नालिङ्गितं

मातुः केवलमेव यौवनवनच्छेदे कुठारा वयम् ॥ ४५ ॥

na dhyaatam padamiishvarasya vidhivatsamsaaravicchittaye

svargadvaarakavaatapaatanapaturdharmo’pi nopaarjitah |

naariipiinapayodharoruyugalam svapne’pi naalingitam

maatuh kevalameva yauvanavanacchede kuthaaraa vayam || 45 ||

Nicht ward zu Füßen des Herrn gründlich genug meditiert, um den Kreislauf zu durchbrechen, nicht die Frömmigkeit erreicht, robust genug, das Tor zum Himmel in der Mauer aufzustoßen, nicht mal der Buhlinnen milchstrotzendes Brüstepaar haben im Schlaf wir umarmt –  Stemmeisen waren wir, einer Mutter jungfräulichen Wald aufzubrechen.

.

नाभ्यस्ता प्रतिवादिबृन्ददमनी विद्या विनीतोचिता

खड्गाग्रैः करिकुम्भपीठदलनैर्नाकं न नीतं यशः ।

कान्ताकोमलपल्लवाधररसः पीतो न चन्द्रोदये

तारुण्यं गतमेव निष्फलमहो शून्यालये दीपवत् ॥ ४६ ॥

naabhyastaa prativaadibrndadamanii vidyaa viniitocitaa

khangaagraih karikumbhapiithadalanairnaakam na niitam yashah |

kaantaakomalapallavaadhararasah piito na candrodaye

taarunyam gatameva nishphalamaho shuunyaalaye diipavat || 46 ||

Nicht eingeübt ward den Chor der Gegner bezwingende, Demut lehrende Weisheit, kein Ruhm reichte in höchste Sphären, da Elefantenbullenschläfen unter Schwertspitzen nicht zerbarsten, es wurde auch kein Nektar von zarten Unterlippenknospen geliebter Frauen bei Mondaufgang geschlürft – sinnlos ging unsere Jugend dahin, sinnlos Ach! wie die Lampe im leeren Haus.

Vairagya 41 - 43: Die Macht der Zeit; der Würfelspieler; von Hoffnung besoffen

॥ कालमहिमानुवर्णनम् ॥

|| kaalamahimaanuvarnanam ||

Die Macht der Zeit

सा रम्या नगरी महान्स नृपतिस्सामन्तचक्रं च त

त्पार्श्वे तस्य च सा विदग्धपरिषत्ताश्चन्द्रबिम्बाननाः ।

उद्वृत्तस्स च राजपुत्रनिवहस्ते वन्दिनस्ताः कथा

स्सर्वं यस्य वशादगात् स्मृतिपथं कालाय तस्मै नमः ॥ ४१ ॥

saa ramyaa nagarii mahaansa nrpatissaamantacakram ca ta

tpaarshve tasya ca saa vidagdhaparishattaashcandrabimbaananaah |

udvrttassa ca raajaputranivahaste vandinastaah kathaa

ssarvam yasya vashaadagaat smrtipatham kaalaaya tasmai namah || 41 ||

All die schönen Städte, der große König dort im Kreis seines Hofstaats, neben ihm durchtriebene Berater, all die Frauen mit dem Vollmondglanz im Gesicht,

das extravagante Prinzenvolk, all die Barden, die vielen Geschichten – auf wessen Wunsch ging all das den Weg des Erinnerns? Vor ihm, dem Gott der Zeit, verneigen wir uns.

यत्रानेकः क्वचिदपि गृहे तत्र तिष्ठत्यथैको

यत्राप्येकस्तदनु बहवस्तत्र नैकोऽपि चान्ते ।

इत्थं नेयौ रजनिदिवसौ लोलयन्द्वाविवाक्षौ

कालः कल्यो भुवनफलके क्रीडति प्राणिशारैः ॥ ४२ ॥

yatraanekah kvacidapi grhe tatra tishthatyathaiko

yatraapyekastadanu bahavastatra naiko’pi caante |

ittham neyau rajanidivasau lolayandvaavivaakshau

kaalah kalyo bhuvanaphalake kriidati praanishaaraih || 42 ||

Ein Haus, in dem einst viele lebten - dort steht er jetzt allein.

Wo anfangs nur einer, dann viele waren, ist zuletzt nicht mal einer mehr.

Damit verbringt Tag und Nacht gleichsam zwei Würfel werfend

Gott Kala seine Zeit mit lebenden Figuren, die auf dem Spielbrett Welt er zu verschieben weiß.

आदित्यस्य गतागतैरहरहस्संक्षीयते जीवितं

व्यापारैर्बहुकार्यभारगुरुभिः कालोऽपि न ज्ञायते ।

दृष्ट्वा जन्मजराविपत्तिमरणं त्रासंच नोत्पद्यते

पीत्वा मोहमयीं प्रमादमदिरामुन्मत्तभूतं जगत् ॥ ४३ ॥

aadityasya gataagatairaharahassamkshiiyate jiivitam

vyaapaarairbahukaaryabhaaragurubhih kaalo’pi na jnaayate |

drshtvaa janmajaraavipattimaranam traasamca notpadyate

piitvaa mohamayiim pramaadamadiraamunmattabhuutam jagat || 43 ||

Mit der Sonne Auf- und Untergang schwindet jeden Tag gelebtes Leben.

Unter Arbeitslast und Leistungsdruck wird auch die Zeit nicht wahrgenommen,

und mit Geburt, Alter, Zerfall und Tod vor Augen kommt keine Unruhe auf,

denn alle Welt trank vom Schnaps aus Vortäuschung gebrannt und ist von Sinnen. 

Bhartrhari Vairagya 37 - 40: nichts zu lachen; Enttäuschung; Überlebensstrategien

कृच्छ्रेणामेध्यमध्ये नियमिततनुभिस्स्थीयते गर्भवासे

कान्ताविश्लेषदुःखव्यतिकरविषमो यौवने चोपभोगः ।

वामाक्षीणामवज्ञाविहसितवसतिर्वृद्धभावोऽप्यसाधुः

संसारे रे मनुष्या वदत यदि सुखं स्वल्पमप्यस्ति किंचित् ॥ ३७ ॥

krcchrenaamedhyamadhye niyamitatanubhisthiiyate garbhavaase

kaantaavishleshaduhkhavyatikaravishamo yauvane copabhogah |

vaamaakshiinaamavajnaavihasitavasatirvrddhabhaavo’pyasaadhuh

samsaare re manushyaa vadata yadi sukham svalpamapyasti kimcit || 37 ||

Als Ungeborener haust man in einer zu engen Gebärmutter, bis die einen unter Wehen abstößt. 

Der Jugend Liebeslust wird schal, da mit dem Schmerz nach Trennung von der Geliebten vermischt. Ganz unheimelig wird dann der Greisenzustand, wenn einen des Nachts augenverdrehende Buhlinnen schmähen. Sagt, ihr Menschen, hält die Existenz hier auch nur das geringste Glück bereit?

व्याघ्रीव तिष्ठति जरा परितर्जयन्ती

रोगाश्च शत्रव इव प्रहरन्ति देहम् ।

आयुः परिस्रवति भिन्नघटादिवाम्भो

लोकस्तथाप्यहितमाचारतीति चित्रम् ॥ ३८ ॥

vyaaghriiva tishthati jaraa paritarjayantii

rogaashca shatrava iva praharanti deham |

aayuh parisravati bhinnaghataadivaambho

lokastathaapyahitamaacaaratiiti citram || 38 ||

Einer drohenden Tigerin gleich lauert das Alter,

Gebrechen fallen wie Feinde über den Körper her,

das Leben fließt weg wie aus dem gebrochenen Krug das Wasser.

Und doch macht, o Wunder, alle Welt aus Gewohnheit, was ihr schädlich ist!

भोगा भङ्गुरवृत्तयो बहुविधास्तैरेव चायं भव

स्तत्कस्येह कृते परिभ्रमत रे लोकाः कृतं चेष्टितैः ।

आशापाशशतोपशान्तिविशदं चेतस्समाधीयतां

कामोत्पत्तिवशात् स्वधामनि यदि श्रद्धेयमस्मद्वचः ॥ ३९ ॥

bhogaa bhanguravrttayo bahuvidhaastaireva caayam bhava

statkasyeha krte paribhramata re lokaah krtam ceshtitaih |

aashaapaashashatopashaantivishadam cetassamaadhiiyataam

kaamotpattivashaat svadhaamani yadi shraddheyamasmadvacah || 39 ||

Der von Natur aus vergänglichen Freuden sind viele. Das ganze Leben ist voll davon. Wem zu Nutzen irrt ihr dazwischen umher? Ach Leute! Genug der Zuckungen! Lenkt nach Hunderten von Sehnsuchtsfallen euren Sinn auf heitere Ruhe, weg vom lustgeborenen Zwang ins eigene Heim, wenn ihr auf mein Wort vertraut.

ब्रह्मेन्द्रादिमरुद्गणांस्तृणकणान्यत्र स्थितो मन्यते

यत्स्वादाद्विरसा भवन्ति विभवास्त्रैलोक्यराज्यादयः ।

भोगः कोऽपि स एक परमो नित्योदितो जृम्भते

भोस्साधो क्षणभङ्गुरे तदितरे भोगे रतिं मा कृथाः ॥ ४० ॥

brahmendraadimarudganaamstrnakanaanyatra sthito manyate

yatsvaadaadvirasaa bhavanti vibhavaastrailokyaraajyaadayah |

bhogah ko’pi sa eka paramo nityodito jrmbhate

bhossaadho kshanabhangure taditare bhoge ratim maa krthaah || 40 ||

Dort angelangt begreift man Brahma, Indra, die himmlischen Heerscharen als Spreu. 

Nach erstem Wohlgeschmack werden Pracht, Dreiwelt, Regentschaft fad. Wenn schon Genuss, dann der einzig höchste, längst aufgegangene, der sich da auftut. Bester Mensch, auf Genuss, der anders ist als dieser und jeden Moment zerplatzt, mach dir keine Lust!

Vairagya 34 - 36: An die Verliebten; noch mehr Genüsse

भोगास्तुङ्गतरङ्गभङ्गतरलाः प्राणाः क्षणध्वंसिनः

स्तोकान्येव दिनानि यौवनसुखस्फूर्तिः प्रियासु स्थिता ।

तत्संसारमसारमेव निखिलं बुध्वा बुधा बोधका

लोकानुग्रहपेशलेन मनसा यत्नस्समाधीयताम् ॥ ३४ ॥

bhogaamtungatarangabhangataralaah praanaah kshanadhvamsinah

stokaanyeva dinaani yauvanasukhasphuurtih priyaasu sthitaa |

tatsamsaaramasaarameva nikhilam budhvaa budhaa bodhakaa

lokaanugrahapeshalena manasaa yatnassamaadhiiyataam || 34 ||

Freuden schlagen hohe Wellen, Wellen, die in sich zusammenfallen. Lebende zerbrechen jeden Moment. Wenige Tage nur schwingt in den Verliebten das Glück der Jugend. Somit ist, wer den ganzen Geburtenzirkus als wesenlos erkennt, ein Erwachter, ein Erwecker. Ihr sollt eure im Begreifen der Welt so geübte Vernunft mit Eifer gebrauchen.  

भोगा मेघवितानमध्यविलसत्सौदामिनीचञ्चला

आयुर्वायुर्विघट्टिताब्जपतलीलीनाम्बुवद्भङ्गुरम् ।

लोला यौवनलालसास्तनुभृतामित्याकलय्य द्रुतं

योगे धैर्यसमाधिसिद्धिसुलभे बुद्धिं विधध्वं बुधाः ॥ ३५ ॥

bhogaa meghavitaanamadhyavilasatsaudaaminiicancalaa

aayurvaayurvighaattitaabjapataliiliinaambuvadbhanguram |

lolaa yauvanalaalasaastanubhrtaamityaakalayya drutam

yoge dhairyasamaadhisiddhisulabhe buddhim vidhadhvam budhaah || 35 ||

Genüsse - mitten aus Wolkentürmen aufblitzende Entladungen,

ein Lebensalter –Tropfen von einem windgeschüttelten Lotusblatt gleitend,  

wechselhaft die Jugendschwärmereien anmutiger Menschenkinder – solches bedenkend sollten Erwachte ihre Vernunft besser gleich auf eine gut zu erlangende Vollendung in Versenkung, Konzentration und Yoga richten. 

आयुः कल्लोललोलं कतिपयदिवसस्थायिनी यौवनश्री

रर्थाः संकल्पकल्पा घनसमयतटिद्विभ्रमा भोगपूगाः ।

कण्ठाश्लोषोपगूढं तदपि च न चिरं यत्प्रियाभिः प्रणीतं

ब्रह्मण्यासक्तचित्ता भवत भवभयाम्भोधिपारं तरीतुम् ॥ ३६ ॥

aayuh kallolalolam katipayadivasasthaayinii yauvanashrii

rarthaah sankalpakalpaa ghanasaptayatatidvibhramaa bhogapuugaah |

kanthaashloshopaguudham tadapi ca na ciram yatpriyaabhih praniitam

brahmanyaasaktacittaa bhavata bhavabhayaambhodhipaaram tariitum || 36 ||

Das Leben verebbt in Wellen; wenige Tage währt der Jugend Glanz;

Geld und Macht eignen sich zum Bau von Luftschlössern, die Menge der Freuden sind Lichtblitze zur Regenzeit. Auch wenn Verliebte sich um den Hals fallend herzen, dauert das nicht lange. Also hängt euren Geist an die Ewigkeit und segelt ans andere Ufer dieses Ozeans aus Werden und Ängsten!

Vairagya 31- 33: Die Halbwertzeit der Freuden

॥ भोगास्थैर्यवर्णनम् ॥

|| bhogaasthairyavarnanam ||

Über die Halbwertzeit der Freuden

भोगे रोगभयं कुले च्युतिभयं वित्ते नृपालाद्भयं

माने दैन्यभयं बले रिपुभयं रूपे जराया भयम् ।

शास्त्रे वादिभयं गुणे खलभयं काये कृतान्ताद्भयं

सर्वं वस्तु भयान्वितं भुवि नृणां वैराग्यमेवाभयम् ॥ ३१ ॥

bhoge rogabhayam kule cyutibhayam vitte nrpaalaadbhayam

maane dainyabhayam bale ripubhayam ruupe jaraayaa bhayam |

shaastre vaadibhayam gune khalabhayam kaaye krtaantaadbhayam

sarvam vastu bhayaanvitam bhuvi nrnaam vairaagyamevaabhayam || 31 ||

In jeder Freud liegt die Angst vorm Leid, in der Familie die Angst vor Verlust, im Reichtum die Angst vor der Steueraufsicht, in der Selbstachtung die Angst vor Blamage, in der Stärke die Angst vor dem Feind, in der Schönheit die Angst vor dem Alter, in der Gelehrsamkeit die Angst vor dem besseren Redner, in der Qualität die Angst vor Konkurrenten, im Körper die Angst vor dem Absterben – alles Wertvolle in der Menschen Welt trägt die Angst in sich. Entsagung allein ist Furchtlosigkeit.

आक्रान्तं मरणेन जन्म जरसा चात्युज्ज्वलं यौवनं

संतोषो धनलिप्सया शमसुखं प्रौढाङ्गनाविभ्रमैः ।

लोकैर्मत्सरभिर्गुणा वनभुवो व्यालैर्नृपा दुर्जनै

रस्थैर्येन विभूतयोऽप्युपहता ग्रस्तं न किं केन वा ॥ ३२ ॥

aakraantam maranena janma jarasaa caatyujjvalam yauvanam

samtosho dhanalipsayaa shamasukham praudhaanganaavibhramaih |

lokairmatsaribhirgunaa vanabhuvo vyaalairnrpaa durjanai

rasthairyena vibhuutayo’pyupahataa grastam na kim kena vaa || 32 ||

Geburt und Leben werden vom Sterben überrannt, liebliche Jugend vom Altern,

Zufriedenheit von der Gier nach Geld, Ruhemomente von diesen unverschämt anmutigen Frauen, Tugenden von heiteren Verführern, die Waldexistenz von wilden Tieren, Könige von Schurken, entrissene Reichtümer von der Vergänglichkeit – oder was würde davon nicht erfasst?

आधिव्याधिशतैर्जनस्य विविधैरारोग्यमुन्मूल्यते

लक्ष्मीर्यत्र पतन्ति तत्र विवृतद्वारा इव व्यापदः ।

जातं जातमवश्यमाशु विवशं मृत्युः करोत्यात्मसा

त्तत्किं तेन निरङ्कुशेन विधिना यन्निर्मितं सुस्थिरम् ॥ ३३ ॥

aadhivyaadhishatairjanasya vividhairaarogyamunmuulyate

lakshmiiryatra patanti tatra vivrtadvaaraa iva vyaapadah |

jaatam jaatamavashyamaashu vivasham mrtyuh karotyaatmasaa

ttatkim tena nirankushena vidhinaa yannirmitam susthiram || 33 ||

Hundert Sorgen und zahllose Gebrechen untergraben des Menschen Gesundheit.

Wo Geld abfällt, werden dem Ungemach Tür und Tor geöffnet.

In jedem Wesen, das geboren wird, ist mit Sicherheit der Tod schon da und nimmt es bald wieder mit. Hätte festen Bestand, was eine unkontrollierbare Vorsehung schuf?