Vairagya 41 - 43: Die Macht der Zeit; der Würfelspieler; von Hoffnung besoffen

॥ कालमहिमानुवर्णनम् ॥

|| kaalamahimaanuvarnanam ||

Die Macht der Zeit

सा रम्या नगरी महान्स नृपतिस्सामन्तचक्रं च त

त्पार्श्वे तस्य च सा विदग्धपरिषत्ताश्चन्द्रबिम्बाननाः ।

उद्वृत्तस्स च राजपुत्रनिवहस्ते वन्दिनस्ताः कथा

स्सर्वं यस्य वशादगात् स्मृतिपथं कालाय तस्मै नमः ॥ ४१ ॥

saa ramyaa nagarii mahaansa nrpatissaamantacakram ca ta

tpaarshve tasya ca saa vidagdhaparishattaashcandrabimbaananaah |

udvrttassa ca raajaputranivahaste vandinastaah kathaa

ssarvam yasya vashaadagaat smrtipatham kaalaaya tasmai namah || 41 ||

All die schönen Städte, der große König dort im Kreis seines Hofstaats, neben ihm durchtriebene Berater, all die Frauen mit dem Vollmondglanz im Gesicht,

das extravagante Prinzenvolk, all die Barden, die vielen Geschichten – auf wessen Wunsch ging all das den Weg des Erinnerns? Vor ihm, dem Gott der Zeit, verneigen wir uns.

यत्रानेकः क्वचिदपि गृहे तत्र तिष्ठत्यथैको

यत्राप्येकस्तदनु बहवस्तत्र नैकोऽपि चान्ते ।

इत्थं नेयौ रजनिदिवसौ लोलयन्द्वाविवाक्षौ

कालः कल्यो भुवनफलके क्रीडति प्राणिशारैः ॥ ४२ ॥

yatraanekah kvacidapi grhe tatra tishthatyathaiko

yatraapyekastadanu bahavastatra naiko’pi caante |

ittham neyau rajanidivasau lolayandvaavivaakshau

kaalah kalyo bhuvanaphalake kriidati praanishaaraih || 42 ||

Ein Haus, in dem einst viele lebten - dort steht er jetzt allein.

Wo anfangs nur einer, dann viele waren, ist zuletzt nicht mal einer mehr.

Damit verbringt Tag und Nacht gleichsam zwei Würfel werfend

Gott Kala seine Zeit mit lebenden Figuren, die auf dem Spielbrett Welt er zu verschieben weiß.

आदित्यस्य गतागतैरहरहस्संक्षीयते जीवितं

व्यापारैर्बहुकार्यभारगुरुभिः कालोऽपि न ज्ञायते ।

दृष्ट्वा जन्मजराविपत्तिमरणं त्रासंच नोत्पद्यते

पीत्वा मोहमयीं प्रमादमदिरामुन्मत्तभूतं जगत् ॥ ४३ ॥

aadityasya gataagatairaharahassamkshiiyate jiivitam

vyaapaarairbahukaaryabhaaragurubhih kaalo’pi na jnaayate |

drshtvaa janmajaraavipattimaranam traasamca notpadyate

piitvaa mohamayiim pramaadamadiraamunmattabhuutam jagat || 43 ||

Mit der Sonne Auf- und Untergang schwindet jeden Tag gelebtes Leben.

Unter Arbeitslast und Leistungsdruck wird auch die Zeit nicht wahrgenommen,

und mit Geburt, Alter, Zerfall und Tod vor Augen kommt keine Unruhe auf,

denn alle Welt trank vom Schnaps aus Vortäuschung gebrannt und ist von Sinnen.