Bhartrhari Vairagya 37 - 40: nichts zu lachen; Enttäuschung; Überlebensstrategien

कृच्छ्रेणामेध्यमध्ये नियमिततनुभिस्स्थीयते गर्भवासे

कान्ताविश्लेषदुःखव्यतिकरविषमो यौवने चोपभोगः ।

वामाक्षीणामवज्ञाविहसितवसतिर्वृद्धभावोऽप्यसाधुः

संसारे रे मनुष्या वदत यदि सुखं स्वल्पमप्यस्ति किंचित् ॥ ३७ ॥

krcchrenaamedhyamadhye niyamitatanubhisthiiyate garbhavaase

kaantaavishleshaduhkhavyatikaravishamo yauvane copabhogah |

vaamaakshiinaamavajnaavihasitavasatirvrddhabhaavo’pyasaadhuh

samsaare re manushyaa vadata yadi sukham svalpamapyasti kimcit || 37 ||

Als Ungeborener haust man in einer zu engen Gebärmutter, bis die einen unter Wehen abstößt. 

Der Jugend Liebeslust wird schal, da mit dem Schmerz nach Trennung von der Geliebten vermischt. Ganz unheimelig wird dann der Greisenzustand, wenn einen des Nachts augenverdrehende Buhlinnen schmähen. Sagt, ihr Menschen, hält die Existenz hier auch nur das geringste Glück bereit?

व्याघ्रीव तिष्ठति जरा परितर्जयन्ती

रोगाश्च शत्रव इव प्रहरन्ति देहम् ।

आयुः परिस्रवति भिन्नघटादिवाम्भो

लोकस्तथाप्यहितमाचारतीति चित्रम् ॥ ३८ ॥

vyaaghriiva tishthati jaraa paritarjayantii

rogaashca shatrava iva praharanti deham |

aayuh parisravati bhinnaghataadivaambho

lokastathaapyahitamaacaaratiiti citram || 38 ||

Einer drohenden Tigerin gleich lauert das Alter,

Gebrechen fallen wie Feinde über den Körper her,

das Leben fließt weg wie aus dem gebrochenen Krug das Wasser.

Und doch macht, o Wunder, alle Welt aus Gewohnheit, was ihr schädlich ist!

भोगा भङ्गुरवृत्तयो बहुविधास्तैरेव चायं भव

स्तत्कस्येह कृते परिभ्रमत रे लोकाः कृतं चेष्टितैः ।

आशापाशशतोपशान्तिविशदं चेतस्समाधीयतां

कामोत्पत्तिवशात् स्वधामनि यदि श्रद्धेयमस्मद्वचः ॥ ३९ ॥

bhogaa bhanguravrttayo bahuvidhaastaireva caayam bhava

statkasyeha krte paribhramata re lokaah krtam ceshtitaih |

aashaapaashashatopashaantivishadam cetassamaadhiiyataam

kaamotpattivashaat svadhaamani yadi shraddheyamasmadvacah || 39 ||

Der von Natur aus vergänglichen Freuden sind viele. Das ganze Leben ist voll davon. Wem zu Nutzen irrt ihr dazwischen umher? Ach Leute! Genug der Zuckungen! Lenkt nach Hunderten von Sehnsuchtsfallen euren Sinn auf heitere Ruhe, weg vom lustgeborenen Zwang ins eigene Heim, wenn ihr auf mein Wort vertraut.

ब्रह्मेन्द्रादिमरुद्गणांस्तृणकणान्यत्र स्थितो मन्यते

यत्स्वादाद्विरसा भवन्ति विभवास्त्रैलोक्यराज्यादयः ।

भोगः कोऽपि स एक परमो नित्योदितो जृम्भते

भोस्साधो क्षणभङ्गुरे तदितरे भोगे रतिं मा कृथाः ॥ ४० ॥

brahmendraadimarudganaamstrnakanaanyatra sthito manyate

yatsvaadaadvirasaa bhavanti vibhavaastrailokyaraajyaadayah |

bhogah ko’pi sa eka paramo nityodito jrmbhate

bhossaadho kshanabhangure taditare bhoge ratim maa krthaah || 40 ||

Dort angelangt begreift man Brahma, Indra, die himmlischen Heerscharen als Spreu. 

Nach erstem Wohlgeschmack werden Pracht, Dreiwelt, Regentschaft fad. Wenn schon Genuss, dann der einzig höchste, längst aufgegangene, der sich da auftut. Bester Mensch, auf Genuss, der anders ist als dieser und jeden Moment zerplatzt, mach dir keine Lust!