Vairagya 57 - 60: Dekadenz; närrische Freude; Warlords

विपुलहृदयैरीशैरेतज्जगज्जनितं पुरा

विद्रुतमपरैर्दत्तं चान्यैर्विजित्य तृणं यथा ।

इह हि भुवनान्यन्ये धीराश्चतुर्दश भुञ्जते

कतिपयपुरस्वाम्ये पुंसां क एष मदज्वरः ॥ ५७ ॥

vipulahrdayairiishairetajjagajjanitam puraa

vidrutamaparairdattam caanyairvijitya trnam yathaa |

iha hi bhuvanaanyanye dhiiraashcaturdasha bhunjate

katipayapurasvaamye pumsaam ka esha madajvarah || 57 ||

In der Frühzeit wurde dieses Reich von großherzigen Königen gegründet.

Spätere haben es zerschlagen und anderen geschenkt, die es geringschätzten.

Andere Entschlossene genießen jede einzelne der vierzehn Welten hier.

Einige Männer glühen vor Stolz auf ihre Herrschaft über wenige Städte!

अभुक्तायां यस्यां क्षणमपि न यातं नृपशतै

र्भुवस्तस्यालाभे क इव बहुमानः क्षितिभृताम् ।

तदंशस्याप्यंशे तदवयवलेशेऽपि पतयो

विषादे कर्तव्ये विदधति जडाः प्रत्युत मुदम् ॥ ५८ ॥

abhuktaayaam yasyaam kshanamapi na yaatam nrpashatai

rbhuvastasyaalaabhe ka iva bahumaanah kshitibhrtaam |

tadamshasyaapyamshe tadavayavaleshe’pi patayo

vishaade kartavye vidadhati jadaah pratyuta mudam || 58 ||

Nicht ein Moment verging, da Hunderte von Krieger sich ihrer nicht erfreuten.

Welche Ehre gebührt also Königen, die von dieser Erde nichts erwarben?

Herren über den Bruchteil des Bruchteils eines winzigen Fleckens davon

sollten sich eher grämen, doch diese Narren finden Gefallen daran. 

मृत्पिण्डो जलरेखया वलयितस्सर्वोऽप्ययं नन्वणुः

स्वांशीकृत्य स एव सङ्गरशतैराज्ञां गणा भुञ्जते ।

ते दद्युर्ददतोऽथवा किमपरं क्षुद्रा दरिद्रा भृशं

धिग्धिक्तान् पुरुषाधमान् धनखणान् वाञ्छन्ति तेभ्योऽपि ये ॥ ५९ 

mrtpindo jalarekhayaa valayitassarvo’pyayam nanvanuh

svaamshiikrtya sa eva sangarashatairaajnaam ganaa bhunjate |

te dadyurdadato’thavaa kimaparam kshudraa daridraa bhrsham

dhigdhiktaan purushaadhamaan dhanakhanaan vaanchanti tebhyo’pi ye || 59 ||

Die Erdscholle von einem Wasserstreifen umgürtet – sind alle beide nicht nur ein Atom? Selbst das teilen Horden von Warlords noch in Hunderten von Kriegen unter sich auf, um es auszusaugen. Wenn sie denn wollten, was könnten sie geben? Sie sind doch selbst nur Hungernde, Erbärmliche. Schimpf und Schande über das Menschenwrack, das von denen auch nur ein Münzlein erheischt!

स जातः कोऽप्यासीन्मदनरिपुणा मूर्ध्नि धवलं

कपालं यस्योच्चैर्विनिहितमलंकारविधये ।

नृभिः प्राणत्राणप्रवणमतिभिः कैश्चिदधुना

नमद्भिः कः पुंसामयमतुलदर्पज्वरभरः ॥ ६० ॥

sa jaatah ko’pyaasiinmadanaripunaa muurdhni dhavalam

kapaalam yasyoccairvinihitamalamkaaravidhaye |

nrbhih praanatraanapravanamatibhih kaishcidadhunaa

namadbhih kah pumsaamayamatuladarpajvarabharah || 60 ||

Einst ward Kah geboren, dessen weißen Schädel der Feind des Liebesgottes sich zur Zierde hoch aufs Haupt gesetzt.

Was für ein Gewicht hat dagegen die fiebrige, beispiellose Anmaßung solcher Krieger, weil einige Leute sich gerade mit dem Wunsch ihr Leben zu retten vor ihnen krümmen?