Vairagya 44 - 46: die Schamlosen; oberflächlich und verpfuscht

रात्रिस्सैव पुनस्सैव दिवसो मत्वा मुधा जन्तवो

धावन्त्युद्यमिनस्तथैव निभृतप्रारब्धतत्तत्क्रियाः ।

व्यापारैः पुनरुक्तमुक्तविषयैरेवं विधेनामुना

संसारेण कदर्थिता वयमहो मोहान्न लज्जामहे ॥ ४४ ॥

raatrissaiva punassaiva divaso matvaa mudhaa jantavo

dhaavantyudyaminastathaiva nibhrtapraarabdhatattatkriyaah |

vyaapaaraih punaruktamuktavishayairevamvidhenaamunaa

samsaarena kadarthitaa vayamaho mohaanna lajjaamahe || 44 ||

„Wieder eine Nacht, wieder ein Tag“, denken benommen die Menschenkinder.

Verstört huschen sie umher, legen die eine Arbeit nieder, beginnen eine andere.

Vor monotoner Geschäftigkeit, in dieser Routine gefangen werden mit der Zeit wir so nutzlos, dass, o Weh, der Vortäuschung wegen wir uns nicht mal dafür mehr schämen.

न ध्यातं पदमीश्वरस्य विधिवत्संसारविच्छित्तये

स्वर्गद्वारकवाटपाटनपटुर्धर्मोऽपि नोपार्जितः ।

नारीपीनपयोधरोरुयुगलं स्वप्नेऽपि नालिङ्गितं

मातुः केवलमेव यौवनवनच्छेदे कुठारा वयम् ॥ ४५ ॥

na dhyaatam padamiishvarasya vidhivatsamsaaravicchittaye

svargadvaarakavaatapaatanapaturdharmo’pi nopaarjitah |

naariipiinapayodharoruyugalam svapne’pi naalingitam

maatuh kevalameva yauvanavanacchede kuthaaraa vayam || 45 ||

Nicht ward zu Füßen des Herrn gründlich genug meditiert, um den Kreislauf zu durchbrechen, nicht die Frömmigkeit erreicht, robust genug, das Tor zum Himmel in der Mauer aufzustoßen, nicht mal der Buhlinnen milchstrotzendes Brüstepaar haben im Schlaf wir umarmt –  Stemmeisen waren wir, einer Mutter jungfräulichen Wald aufzubrechen.

.

नाभ्यस्ता प्रतिवादिबृन्ददमनी विद्या विनीतोचिता

खड्गाग्रैः करिकुम्भपीठदलनैर्नाकं न नीतं यशः ।

कान्ताकोमलपल्लवाधररसः पीतो न चन्द्रोदये

तारुण्यं गतमेव निष्फलमहो शून्यालये दीपवत् ॥ ४६ ॥

naabhyastaa prativaadibrndadamanii vidyaa viniitocitaa

khangaagraih karikumbhapiithadalanairnaakam na niitam yashah |

kaantaakomalapallavaadhararasah piito na candrodaye

taarunyam gatameva nishphalamaho shuunyaalaye diipavat || 46 ||

Nicht eingeübt ward den Chor der Gegner bezwingende, Demut lehrende Weisheit, kein Ruhm reichte in höchste Sphären, da Elefantenbullenschläfen unter Schwertspitzen nicht zerbarsten, es wurde auch kein Nektar von zarten Unterlippenknospen geliebter Frauen bei Mondaufgang geschlürft – sinnlos ging unsere Jugend dahin, sinnlos Ach! wie die Lampe im leeren Haus.