Vairagya 47 - 49: Lamento des Versagers; prekäre Lage; der schäbige Rest

विद्या नाधिगता कलङ्करहिता वित्तं च नोपार्जितं

शुश्रूषाऽपि समाहितेन मनसा पित्रोर्न सम्पादिता ।

आलोलायतलोचनाः प्रियतमास्स्वप्नेऽपि नालिङ्गिताः

कालोऽयं परपिण्डलोलुपतया काकैरिव प्रेरितः ॥ ४७ ॥

vidyaa naadhigataa kalangkarahitaa vittam ca nopaarjitam

shushruushaa’pi samaahitena manasaa pitrorna sampaaditaa |

aalolaayatalocanaah priyatamaassvapne’pi naalingitaah

kaalo’yam parapindalolupatayaa kaakairiva preritah || 47 ||

Lückenlose Bildung ward nicht erworben, Reichtum nicht angehäuft,

geduldiger Gehorsam den Eltern gegenüber wurde nicht gepflegt,

verliebt schielende, liebreizende Damen haben im Schlaf wir nicht umarmt:

Die Zeit verging unter Lüsternheit auf nicht für uns bestimmte Brocken, wie bei den Krähen.

वयं येभ्यो जाताश्चिरपरिगता एव खलु ते

समं यैस्संवृद्धास्स्मृतिविषयतां तेऽपि गमिताः ।

इदानीमेते स्मः प्रतिदिवसमासन्नपतना

गतास्तुल्यावस्थां सिकतिलनदीतीरतरुभिः ॥ ४८ ॥

vayam yebhyo jaataashciraparigataa eva khalu te

samam yaissamvrddhaassmrtivishayataam te’pi gamitaah |

idaaniimete smah pratidivasamaasannapatanaa

gataastulyaavasthaam sikatilanadiitiiratarubhih || 48 ||

Die, welchen wir geboren, sind nun schon vor langer Zeit von uns gegangen.

Die, mit denen zusammen wir aufwuchsen, leben auch nur noch in unserer Erinnerung. Jetzt sind wir diejenigen, die mit jedem Tag sich dem Absturz nähern und gleichsam in einen Zustand von Bäumen an sandigen Flussufern geraten. 

आयुर्वर्षशतं नृणां परिमितं रात्रौ तदर्धं गतं

तस्यार्धस्य परस्य चार्धमपरं बालत्ववृद्धत्वयोः ।

शेषं व्याधिवियोगदुःखसहितं सेवाधिभिर्नीयते

जीवे वारितरङ्गचञ्चलतरे सौख्यं कुतः प्राणिनाम् ॥ ४९ ॥

aayurvarshashatam nrnaam parimitam raatrau tadardham gatam

tasyaardhasya parasya caardhamaparam baalatvavrddhatvayoh |

shesham vyadhiviyogaduhkhasahitam sevaadhibhirniiyate

jiive vaaritarangacancalatare saukhyam kutah praaninaam || 49 ||

Der Menschen Leben mißt ein Jahrhundert. Die Hälfte davon vergeht des Nachts. Die andere Hälfte ist jeweils zur Hälfte Jugend und Greisenzustand. Den Rest voller Leiden und Trennungsschmerz vertun wir unter Diensten. Woher rührt dann in einem Leben, kurzatmiger als Wasserwellen, der Menschen Wohlbefinden?