Shivanandalahari

अङ्कोलं निजबीजसंततिरयस्कान्तोपलं सूचिका
साध्वी नैजविभुं लता क्षितिरुहं सिन्धुः सरिद्वल्लभं ।
प्राप्नोतीह यथा तथा पशुपतेः पादारविन्दद्वयं
चेतोवृत्तिरुपेत्य तिष्ठति सदा सा भक्तिरुच्यते ॥

ankolam nijabiijasamtatirayaskaantopalam suucikaa
saadhvii naijavibhum lataa kshitiruham sindhuh saridvallabham |
praapnotiiha yathaa tathaa pashupateh paadaaravindadvayam
cetovrttirupetya tishthati sadaa saa bhaktirucyate ||

Alangiumpflanzen ziehen ihre Samen stets an sich, die Nadel richtet sich nach dem Eisenstein,
die treue Gattin folgt ihrem starken Wäscher und die Liane ihrem Erdverwachsenen.
Der Indus erreicht endlich sein geliebtes Meer. So soll auch mein Gedankenkarussel am Fußlotuspaar des Herrn der Tiere für immer zur Ruhe kommen, denn so geht Hingabe.