Suktimuktavali

संतापं तनुते भिनत्ति विनयं सौहार्दमुत्सादय-
त्युद्वेगं जनयत्यवद्यवचनं सूते विधत्ते कलिं |
कीर्तिं कृन्तति दुर्मतिं वितरति व्याहन्ति पुण्योदयं
दत्ते यः कुगतिं स हातुमुचितो रोषः स दोषः सतां ||

samtaapam tanute bhinatti vinayam sauhaardamutsaadaya
tyudvegam janayatyavadyavacanam suute vidhatte kalim |
kiirtim krntati durmatim vitarati vyaahanti punyodayam
datte yah kugatim sa haatumucito roshah sa doshah sataam ||

Qualen zieht sie in die Länge, den Anstand verletzt sie, Freundschaft zersetzt sie.
Sie gebiert Angst, läßt uns besser ungesagt Gebliebenes herausrutschen, stiftet Streit.
Sie mäht den Ruhm dahin, sät Bosheit, macht das Ergebnis früherer Verdienste zunichte und
gibt einen Tod, der so übel ist, wie der Weg dahin: Darum ist Wut edler Naturen unwürdig.