Suktimuktavali

गाधजलपिपास स्याच्चेच्छनकैस्तु पातव्यं
नोचेदधस्थपङ्कः पेयानुपयोगिजलमलं कुरुते ।
तद्वत्पावित्र्यार्थं दृढतरविश्वासधृक् भूत्वा
बुद्धिभ्रंशकवादान् विहाय कृष्णं भजेच्छनैर्मनुजः ॥

gaadhajalapipaasa syaaccecchanakaistu paatavyam
nocedadhasthapankah peyaanupayogijalamalam kurute |
tadvatpaavitryaartham drdhataravishvaasadhrk bhuutvaa
buddhibhramshakavaadaan vihaaya krshnam bhajecchanairmanujah ||

Wollte einer Tümpelwasser trinken, so muß er's ganz behutsam schlürfen,
damit der Bodenschlamm es nicht zu ungenießbarem Dreckwasser mache.
So muß auch, wer mit festerem Vertrauen mutig geworden zur Läuterung will,
jedes die Wachheit zermürbende Gerede abtun, bevor er sich langsam für Krishna öffnet.

Suktimuktavali

भक्ता भक्तसमाजे गुणानुवादैस्सदा रमन्तेऽत्र ।
धूमपलोको यद्वन्नैकाकी किन्तु समविषयेषु ॥

bhaktaa bhaktasamaaje gunaanuvaadaissadaa ramante'tra |
dhuumapaloko yadvannaikaakii kintu samavishayeshu ||

Die Frommen in ihrer Gemeinde bestätigen einander in ihren Vorzügen und fühlen sich wohl dabei.
Das Rauchervolk sitzt ja auch nicht allein da, sondern mit denen, die das gleiche Laster teilen.

Suktimuktavali

मातारिति परेशं सम्बोधयितुं जनः सुखं मनुते ।
योग्यं तन्नह्यन्यन्मातुः परदैवतं तथा सुखदम् ॥

maataariti paresham sambodhayitum janah sukham manute |
yogyam tannahyanyanmaatuh paradaivatam tathaa sukhadam ||

Als "Mutter" den Herrgott wachzurufen ist Volkes Meinung von Glück.
Niemand anderes als die Mutter eignet sich doch als höchste, Glück schenkende Gottheit.

Suktimuktavali

विष्ठायामुपविष्टा क्षणात्तु नैवेद्यमधिवसति ।
तद्वच्चित्तं धर्मे कनके कान्तासु मक्षिकेव सति ॥

vishthaayaamupavishtaa kshanaattu naivedyamadhivasati |
tadvaccittam dharme kanake kaantaasu makshikeva sati ||

Die eben noch auf der Scheiße hockte läßt im nächsten Moment auf Götterspeisen sich nieder.
Wie die Fliege da sind im Geiste auch wir beim Glauben, beim Gold, bei den Weibern.

Suktimukatavali

परदेशगो ह्यनेकान्दृष्ट्वा मार्गान् भ्रमाकुलो भवति
स्वस्थानं प्रतिगन्तुं तज्ज्ञं पृष्ट्वैव निर्भ्रमो भवति ।
एवं मार्गान्विविधान् भ्रमावहान्संसरन् मनुष्योऽपि
लब्ध्वा गुरुं हि तज्ज्ञं लब्धा पश्चात्स्वधामसुखरूपम् ॥

paradeshago hyanekaandrshtvaa margaan bhramaakulo bhavati
svasthaanam pratigantum tajjnam prshtvaiva nirbhramo bhavati |
evam maargaanvividhaan bhramaavahaan samsaran manushyo'pi
labdhvaa gurum hi tajjnam labdhaa pashcaat svadhaamasukharuupam ||

Wer in ein fremdes Land geht und die vielen Straßen sieht, kann sich leicht verirren.
An seinen Zielort gelangt er nicht mehr irrend nur, wenn er einen Ortskundigen fragt.
So stolpert auch der Mensch auf seiner Lebensbahn durch all die Straßen.
Erst wer einen kundigen Lehrer fand, wird schön im Glück auf seinem Platz im Leben.

Suktimuktavali

प्रकाशयति दीपको भुवि पदार्थजातं तथाप्यधस्थ
तिमिरं महन्नहि विनाशमागच्छति ।
महात्मनिकटस्थिताज्ञसुतदारकाणां महात्मनो
महिमवेदनं न खलु हृद्यबन्धापहम् ॥

prakaashayati diipako bhuvi padaarthajaatam tathaapyadhastha
timiram mahannahi vinaashamaagacchati |
mahaatmanikatasthitaajnasutadaarakaanaam mahaatmano
mahimavedanam na khalu hrdyabandhaapaham ||

Eine Lampe bringt Gegenständliches auf der Welt ans Licht,
das tiefe Dunkel aber direkt unter ihr geht nicht weg.
Einem großen Geiste nahestehende ahnungslose Kinder und Frauen
wissen von der Größe desselben nichts. Zögernd nur lösen ihre Herzensbande sie.

Suktimuktavali

एकायामृत्स्नायाविकारचित्राण्यनेकानि ।
ईशोऽप्येको नाना सेव्यो नानाप्रकारतो लोकैः ॥

ekaayaa mrtsnaayaavikaaracitraanyanekaani |
iisho'pyeko naanaa sevyo naanaaprakaarato lokaih ||

Aus ein und demselben unverfälschten Lehm bestehen die vielen Figuren.
Ein und derselbe Gott wird von den Völkern nur verschiedenartig angebetet.

Suktimuktavali

सद्भक्तः श्रीकृष्णं प्रेयांसं बन्धुमात्मनो मनुते ।
न जगन्नाथं कृष्णं गोपीनाथं सदा विदुर्गोप्यः ॥

sadbhaktah shriikrshnam preyaansam bandhumaatmano manute |
na jagannaatham krshnam gopinaatham sadaa vidurgopyah ||

Ein guter Frommer wird sich Krishna immer als seinen eigenen Lieblingsonkel vorstellen.
Die Hirtenmädchen kannten Krishna auch immer nur als ihren Beschützer und nicht als den Weltbeschützer.

Suktimuktavali

सिन्धौ यद्वन्मुक्ताः सन्त्येव परं जिघृक्षुभिर्यत्नैः
यावल्लाभं मज्जन रूपः कार्यो निपुणबुद्धिभिस्तद्वत् ।
परमेश्वरोहि नित्यं जगतिव्याप्तः परोक्षविधया वा
तस्य च साक्षात्कारो भवति हि यत्नैः श्रवणमननाद्यैः ॥

sindhau yadvanmuktaah santyeva param jighrkshubhiryatnaih
yaavallaabham majjana ruupah kaaryo nipunabuddhibhistadvat |
parameshvarohi nityam jagativyaaptah parokshavidhayaa vaa
tasya ca saakshaatkaaro bhavati hi yatnaih shravanamananaadyaih ||

Perlen bleiben so lange im Meer, bis die sie bergen wollen,
ihren Scharfsinn bemühen und selbst danach tauchen.
So hat also Gott sich in der Welt verteilt und bleibt dem Auge verborgen.
Ihn vor Augen führen wird nur, wer sich mit Zuhören und Nachdenken belastet.

Suktimuktavali

ईशोऽस्मत्पोषणकृत् स्वीकुर्मो नहि तावताऽस्य सदयत्वं
सर्वस्यापि पितुस्तत्कर्मैवावश्यकं विदुः सर्वे ।
सहिचेदस्मान्भक्तान् विषयविषादध्वनः परावृत्य
सन्मार्गे निजसुखदो नस्यादन्यस्ततः सदय इह ॥

iisho'smatposhanakrt sviikurmo nahi taavataa'sya sadayatvam
sarvasyaapi pitustatkarmaivaavashyakam viduh sarve |
sahicedasmaanbhaktaan vishayavishaadadhvanah paraavrtya
sanmaarge nijasukhado na syaadanyastatah sadaya iha ||

Gott ist unser Ziehvater. Das ist anerkannt, macht aber nicht seine ganze Gnade aus.
Jeder Vater macht doch, was er für erforderlich halt, wie alle wissen.
Uns Ergebene will er rüsten, indem er uns abhält vom vergifteten Weg der Begierden.
Auf dem guten Weg gewährt er echtes Glück uns. Das kann auch gar nicht anders sein, denn das ist seine Gnade.

Suktimuktavali

यः कस्मादपि पुरुषात्संप्राप्तः सः प्रभोः सदुपदेशः ।
वृष्टिजलं कस्मादपि मार्गादायातु विष्णुपदतस्तत् ॥

yah kasmaadapi purushaatsampraaptah sah prabhoh sadupadeshah |
vrshtijalam kasmaadapi maargaadaayaatu vishnupadatastat ||

Ein guter Rat, von wem auch immer angenommen, ist von Gott.
Regenwasser, auf welchen Wegen auch immer zu uns gelangt, folgt Vishnus Spur.

Suktimuktavali

गेहाधीशः सावधानश्चेत् चोरा न विशन्तिहि ।
अन्तः सौजन्यचोरोऽसद्विचारो न विशेत्तदा ॥

gehaadhiishah saavadhaanashcet coraa na vishantihi |
antah saujanyacoro'sadvicaaro na vishettadaa ||

Ist der Hausherr aufmerksam, so dringen keine Diebe ein.
Kein Dieb kommt rein, der mit unredlicher Überzeugung das Gute im Menschen raubte.

Suktimuktavali

मृत्कुम्भो जलपूर्णोह्यनास्थयोद्घटितमुखो यद्वत्
रिक्तः स्यादल्पदिनैर्जलप्रपूर्णो जलाप्लुतस्तद्वत् ।
प्रभुभक्त्या हृत्कुम्भः प्रपूरितो यत्रकुत्रचित् क्षिप्तः
रहितो भक्त्याऽपि भवेत् न तथास्यात्कृष्णचरितेऽस्तः ॥

mrtkumbho jalapuurnohyanaasthayodghatitamukho yadvat
riktah syaadalpadinairjalaprapuurno jalaaplutastadvat |
prabhubhaktyaa hrtkumbhah prapuurito yatrakutracit kshiptah
rahito bhaktyaa'pi bhavet na tathaa syaatkrshnacarite'stah ||

Ein irden Gefäß voll Wasser fahrlässig ohne Deckel abgestellt
gefüllt mit Wasser, ja Wasser spendend, ist in ein paar Tagen leer.
Ein Herzgefäß voller Hingabe an den Schöpfer, bald hier bald dorthin geschubst,
wird bald ohne Hingabe sein, außer es wird an den Krishnaweg gestellt.

Suktimuktavali

ग्रस्तो ज्वरेण रोगी शीताम्भश्चाम्ललवणशाकमपि
सान्निध्ये यदि स्यादविवेकात्क्षुत्तृडाकुलो भोक्ता ।
पाता चैवं विद्वान् स्त्रीधनभोगाद्यभावदाहेन
तप्तः सविधे स्त्रीधनदर्शनतः स्यात् स्वमार्ग विभ्रष्टः ॥

grasto jvarena rogii shiitaambhashcaamlalavanashaakamapi
saannidhye yadi syaadavivekaatkshuttrdaakulo bhoktaa |
paataa caivam vidvaan striidhanabhogaadyabhaavadaahena
taptah savidhe striidhanadarshanatah syaat svamaarga vibhrashtah ||

Vom Fieber gepackt ist ein Kranker, kaltes Wasser, Mango und Salzgemüse sind auch da
und der, wider besseres Wissen und ohne jede Vernunft, irre vor Hunger und Durst, ißt
und trinkt auch, wie der Denker am Fehlen von Frauen, Geld und Genüssen verglühend
Frauen und Geld nur von Nahem besehen muß um aus der Bahn geworfen zu sein.

Suktimuktavali

क्रीडन्तीं भगिनीं स्वां सिंहमुखं धारयन्भीमः
आक्रन्दयति पुनस्तां कुरुते विभयां स्वरूपदर्शनतः ।
एवं स्यात् परमात्मा मायावृतिधृक् भयं तथा शोकं
जनयत्यावृतिहीनः सदा प्रियात्मा परम सुखदश्च ॥

kriidantiim bhaginiim svaam simhamukham dhaarayanbhiimah
aakrandayati punastaam kurute vibhayaam svaruupadarshanatah |
evam syaat paramaatmaa maayaavrtidhrk bhayam tathaa shokam
janayatyaavrtihiinah sadaa priyaatmaa parama sukhadashca ||

Sein spielendes Schwesterlein erschreckt einer die Löwenmaske haltend
bis er sich rühren läßt und sie wieder angstfrei macht sein wahres Gesicht zeigend.
So dreist kann die höchste Seele hinterm Vorhang aus Täuschung, Angst und Sorge sein
doch läßt die gute Seele aller Hüllen entledigt immer wieder höchstes Glück gedeihn.

Suktimuktavali

कान्तापुत्राभावे प्रसह्य मोहेन कस्यचित्पुत्रम्
श्वानं शुकं हरिं वा सम्पाल्याप्यात्मबन्धनं कुरुते ।
कुरुते न चात्मबन्धोः कथारतिं श्री हरेर्विषय दृष्टिः
दुग्धतृषं तक्रेण हि मायावशतः सुनिपुणोऽपि ॥

kaantaaputraabhaave prasahya mohena kasyacitputram
shvaanam shukam harim vaa sampaalyaapyaatmabandhanam kurute |
kurute na caatmabandhoh kathaaratim shrii harervishaya drshtih
dugdhatrsham takrena hi maayaavashatah sunipuno'pi ||

Um das Fehlen von Frau und Kindern auszuhalten adoptiert einer im Wahn
eines anderen Kind, einen Hund, Papageien oder Äffchen, um sich einen Schutzbefohlenen zu machen.
Nun macht aber der Anblick eines solchen Schutzbefohlenen nicht gerade Lust auf Lieder zum Thema von Radha und Krishna,
als wollte Milchdurst er mit Molke stillen. Gerade die besonders Schlauen fallen der Täuschung zum Opfer.

Suktimuktavali

विष्णुपदेऽतिपवित्रे द्रष्टुं गृध्रः सदोर्ध्वमाभ्रमति
क्षोण्यामेव जुगुप्सितमांसं कुत्रास्ति तद्वदिह ।
वाक्पाटवेन चकितान् श्रुतॄन्कुर्वन्नगाधबोध इव
दृष्टिं कनकयुतायां कान्तायां पण्डितो विषयतृष्णक् ॥

vishnupade'tipavitre drashtum grdhrah sadordhvamaabhramati
kshonyaameva jugupsitamaansam kutraasti tadvadiha |
vaakpaatavena cakitaan shrutruunkurvanagaadhabodha iva
drshtim kanakayutaanaam kaantaayaam pandito vishayatrshnak ||

Hoch und höher schwebt der Geier zu Vishnus reinsten Füßen
zu spähen, was es denn auf Erden so an Ekelfleisch gebe.
In der Vorlesung, seinen eingeschüchterten Zuhörern gleichsam Tiefenerleuchtung gewährend hat der Professor als Lüstling nur goldbehängte Jungfern im Blick.

Suktimuktavali

तरुमूले संस्थायाशोभनपतगान् सनामतालिकया
दूरीकरोति मनुजो यथा तथा हीशचिन्तने मग्नः ।
परमेशस्यहि नाम्नां सतालिकेनेह मधुरगानेन
उत्सारयति निरोधैस्स्वान्तस्य च वासनाः कुपरिणामाः

tarumuule samsthaayaashobhanapatagaan sanaamataalikayaa
duurikaroti manujo yathaa tathaa hiishacintane magnah |
parameshasyahi naamnaam sataalikeneha madhuragaanena
utsaarayati nirodhaissvaantasya ca vaasanaah kuparinaamaah ||

Will ein Mensch zu Füßen eines Baumes ruhen, so verscheucht er Unglücksraben und komische Käuze mit Klatschen und Singen, bevor in Gedanken an Gott er versinkt.
Wenn also Gott du in die Hände klatschend und süß singend anrufst,
vertreibst du manch außen drückende und dir innewohnende Störung.

Suktimuktavali

ना यावत्पुत्रं सूते तावद्गृहकर्म चेतसा कुरुते
जाते पुत्रे न तथा पुत्रानन्दाप्लुता भवति ।
अज्ञाह्येवं सततं नानाव्यवहारकृत्तदा भवति
वेत्तिनयावत् कृष्णं सेवानन्दाप्लुतस्ततो भवति ॥

naa yaavatputram suute taavadgrhakarma cetasaa kurute
jaate putre na tathaa putraanandaaplutaa bhavati |
ajnaahyevam satatam naanaavyavahaarakrttadaa bhavati
vettinayaavat krshnam sevaanandaaplutastato bhavati ||

Solange eine keinen Sohn gebar, hängt ihr Herz an der Hausarbeit.
Ist dann der Sohn geboren, so werden sie Sohnesstolzwonnen durchfluten.
So ist der Ahnungslose hier und da mit Geschäften befaßt,
bis auch ihn, der Krshna erkennet, Gottesdienstwonnen durchfluten.

Suktimuktavali

लोहासिः स्पर्शमणेः स्पर्शात्स्वर्णासितां लभते ।
नपुनर्निहन्ति जन्तुं तद्वत्कृष्णाश्रितः साधुः ॥

lohaasih sparshamaneh sparshaatsvarnaasitaam labhate |
na punarnihanti jantum tadvatkrshnaashritah saadhuh ||

Ein eisern Schwert, vom Stein der Weisen angerührt, wird Güldenschwert,
das, wie der zu Krishna bekehrte Held, keine Menschenseele mehr verdirbt.

Suktimuktavali

लोहं स्पर्शात्स्वर्णं स्पर्शमणेर्यत्रकुत्रचित्क्षिप्तम् ।
तद्वच्चरणस्पर्शाद् भक्तः कृष्णस्य विमलः स्यात् ॥

loham sparshaatsvarnam sparshamaneryatrakutracitkshiptam |
tadvaccaranasparshaad bhaktah krshnasya vimalah syaat ||

Eisen, vom Stein der Weisen egal wo getroffen, wird zu reinem Gold.
So wird auch ein Frommer rein, wenn er an Krishnas Füße faßt.

Suktimuktavali

संस्नाप्यापि करी चेन्मुक्तो मलिनः क्षणाद् भवति
स्नानान्ते यदिबद्धस्तिष्ठेदमलः तथैव सत्सङ्गात् ।
जातं परमपवित्रं मनः पुनर्वो विषयिसहवासात्
मलिनं स्यात्तच्चेशे बद्धं तिष्ठेत्सुनिर्मलं नूनम् ॥

samsnaapyaapi karii cenmukto malinah kshanaad bhavati
snaanaante yadi baddhastishthedamalah tathaiva satsangat |
jaatam paramapavitram manah punarvo vishayisahavaasaat
malinam syaattacceshe baddham tishthetsunirmalam nuunam ||

Auch schön gebadet macht ein Elefant sich, sobald er freikommt, sofort wieder dreckig.
Ein nach dem Bade Angebundener bleibt sauber wie nach dem Kontakt mit Edlen.
Der fremdversaute Geist entsteht nach wiederholtem Verkehr mit Lüstlingen.
Sollte ein Versauter aber an den Herrn sich binden, so steht für immer unbefleckt er da.

Suktimuktavali

सिन्धोस्तलगतमुक्तालाभो नाभूयन्निमज्जनादेकात्
सन्ति न सिन्धौ भूयो नह्यनुमेयं निमज्जनाल्लाभः ।
एवं श्रीकृष्णाप्तेरुपाय एको विनिष्फलो यातः
न श्रान्तव्यं पुनरपि श्रवणादिभिरीशसेवनाल्लाभः ॥

sindhostalagatamuktaalaabho naabhuuyannimajjanaadekaat
santi na sindhau bhuuyo nahyanumeyam nimajjanaallaabhah |
evam shriikrshnaapterupaaya eko vinishphalo yaatah
na shraantavyam punarapi shravanaadibhiriishasevanaallaabhah ||

Hast nach einmaligem Tauchgang du keine Perle vom Meeresgrund geborgen,
so ist aus dem Tauchergebnis nicht zu schließen, es gebe keine Perlen im Meer.
Der einmalige Anlauf zu einer Beziehung mit Krishna geht ins Leere,
denn ein Gottesdienstergebnis, ohne sich immer wieder mit Hören und Beten zu mühen, gibt es nicht.

Suktimuktavali

निकेतनान्तर्ध्वान्तन्तु स्वल्प दीपेन नश्यति ।
ईशकृपाप्रसादेनानन्तपापानि सर्वदा ॥

niketanaantardhvaantantu svalpa diipena nashyati |
iishakrpaaprasaadenaanantapaapaani sarvadaa ||

Das Dunkel im Hause schwindet schon bei ganz kleiner Flamme.
Gottes Gnadengeschenk vertreibt die zu allen Zeiten begangenen endlosen Sünden.

Suktimuktavali

उपबर्हणेषु चैकं श्वेतं तूलं विचित्रवर्णेषु ।
तद्वत् कृष्णेऽकृष्णे दुष्टेऽदुष्टे नरे कृष्णः ॥

upabarhaneshu caikam shvetam tuulam vicitravarneshu |
tadvat krshne'krshne dushte'dushte nare krshnah ||

In bunten Kopfpolstern die Baumwolle ist immer weiß.
So ist auch im Menschen, im Schwarzen wie im Weißen, im Schurken wie im Edelmann, immer derselbe schwarze Gott, Krshna.

Suktimuktavali

सुताननेकान्विविधैरुपायैः क्रीडासु
संसज्य यथा हि माता ।
कार्येषु सक्ताऽपि तदार्तवाणीं
संश्रुत्य चायाति तथाहि चेशः ॥

sutaananekaanvividhairupaayaih kriidasu
samsajya yathaa hi maataa |
kaaryeshu saktaa'pi tadaartavaaniim
samshrutya caayaati tathaahi ceshah ||

Wie eine Mutter viele Kinder mit verschiedenen Strategien an Spiele fesselt,
ist auch Gott sofort da, sobald er einen Laut vernimmt von einem, der eben darunter leidet, daß er von Taten abhängt.

Ratnabandhagara

हितोपदेशं शृणुयात् कुर्वीत च यथोदितम् ।
विदुरोक्तमकृत्वाभूत्कौरवः शोकशल्यभाक् ॥

hitopadesham shrnuyaat kurviita ca yathoditam |
viduroktamakrtvaabhuutkauravah shokashalyabhaak ||

Einen guten Rat höre man sich an und handle wie gesagt.
Kaurava hat nicht getan, was Vidura ihm riet, und stand am Marterpfahl dafür.

Ratnabandhagara

सुमन्त्रिते सुविक्रान्ते सुकृतौ सुविचारिते ।
प्रारम्भे कृतबुद्धीनां सिद्धिरव्यभिचारिणी ॥

sumantrite suvikraante sukrtau suvicaarite |
praarambhe krtabuddhiinaam siddhiravyabhicaarinii ||

Wird die Sache gut beraten, guten Muts, rechtschaffen und wohlüberlegt
in Angriff genommen, so ist der praktisch Gewitzten Erfolg unausweichlich.

Ratnabandhagara

सुन्दरोऽपि सुशीलोऽपि कुलीनोऽपि महाधनः ।
शोभते न विना विद्यां विद्या सर्वस्य भूषणम् ॥

Sundaro'pi sushiilo'pi kulino'pi mahaadhanah |
shobhate na vinaa vidyaam vidyaa sarvasya bhuushanam ||

Ein Steinreicher, schön anzusehn, von Format, Adel gar
verblaßt ganz ohne Bildung. Bildung ist die Krönung des Ganzen.

Ratnabandhagara

साक्षरा विपरीताश्चेद्राक्षसा एव केवलम् ।
सरसो विपरीतश्चेत् सरसत्वं न मुञ्चति ॥

saaksharaa vipariitaashcedraakshasaa eva kevalam |
saraso vipariitashcet sarasatvam na muncati ||

Schreibkundige verkehrt rum sind auch nur Furien.
Liegt aber ein Sanfter verkehrt, so wird er nicht von seiner Sanftmut lassen.

Ratnabandhagara

सा श्रीर्या न मदं कुर्यात्स सुखी तृष्णयोजितः ।
तन्मित्रं यत्र विश्वासः पुरुषः स जितेन्द्रियः ॥

saa shriiryaa na madam kuryaatsa sukhii trshnayojitah |
tanmitram yatra vishvaasah purushah sa jitendriyah ||

Echtes Glück kann einen nicht verrückt machen, ein wirklich Glücklicher hat die Gier im Griff.
Auf den echten Freund ist Verlaß, und ein Mann ist, wer über seine sinnlichen Begierden siegt.