दीना दीनमुखैः स्वकीयशिशुकैराकृष्टजीर्णाम्बरा
क्रोशद्भिः क्षुधितैर्निरन्नविधुरा दृश्या न चेद्गेहिनी ।
याञ्चाभङ्गभयेन गद्गदगलत्रुट्यद्विलीनाक्षरं
को देहीति वदेत्स्वदग्धजठरस्यार्थे मनस्वी पुमान् ॥
diinaa diinamukhaih svakiiyashishukairaakrshtajiirnaambaraa
kroshadbhih kshudhitairnirannavidhuraa drshyaa na cedgehinii |
yaancaabhangabhayena gadgadagalatrudyadviliinaaksharam
ko dehiiti vadetsvadagdhajatharasyaarthe manasvii pumaan ||
Als hätte er die eigenen Kinder nicht mit verhärmten Frätzchen die Hausfrau am zerschlissenen Kleide zerrend, verhungernd nach Essen, das sie selbst nicht hat, schreien hören!
Welcher Mann, der noch bei Sinnen ist, würde also fürchtend, sein Flehen könnte scheitern, um des eigenen verödeten Bauches willen aus verkrampftem Halse stotternd, verstohlen das Wort "Gib!" flüstern?
No comments:
Post a Comment