Padmananda Vairagya

दुष्प्राप्तं मकराकरे करतलाद्रत्नं निमग्नं यथा
संसारेऽत्र तथा नरत्वमथ तत्प्राप्तं मया निर्मलम् ।
भ्रातः पश्य विमूढतां मम हहा नीतं यदेतन्मुदा
कामक्रोध कुबोध मत्सर कुधीमायामहामोहतः ॥

dushpraaptam makaraakare karatalaadratnam nimagnam yathaa
samsaare'tra tathaa naratvamatha tatpraaptam mayaa nirmalam |
bhraatah pashya vimuudhataam mama hahaa niitam yadetanmudaa
kaamakrodha kubodha matsara kudhiimaayaamahaamohatah ||

Kaum fänd das Juwel ich wieder, das im Haifischbecken mir aus der Hand glitt.
So geht's mir im Leben mit dem Menschentum, das so unbefleckt ich einst empfing.
Sieh nur, Bruder, wie abgestumpft ich war, daß ich mit Freude mich verführen ließ
zu Leidenschaft, Wut, Bosheit, Selbstsucht, Dummheit, Verblendung und großen Irrtümern!