Padmananda Vairagya

दृष्यन्ते बहवः कलासु कुशलास्ते च स्फुरत्कीर्तये
सर्वस्वं वितरन्ति ये तृणमिव क्षुद्रैरपि प्रार्थिताः ।
धीरास्तेऽपि च ये त्यजन्ति झटिति प्राणान् कृते स्वामिनो
द्वित्रास्ते तु नरा मनः समरसं येषां सुहृद्वैरिणोः ॥

drshyante bahavah kalaasu kushalaaste ca sphuratkiirtaye
sarvasvam vitaranti ye trnamiva kshudrairapi praarthitaah |
dhiiraaste'pi ca ye tyajanti jhatiti praanaan krte svaamino
dvitraaste tu naraa manah samarasam yeshaam suhrdvairinoh ||

Viele in den Künsten Geübte sieht man im Ruhmesglanz sich sonnen.
Oder solche, die jederzeit auch Gemeinen leicht einen Wunsch gewähren.
Dann sind da die Mutigen, die für die Sache ihres Meisters sogleich ihr Leben opfern,
aber nur zwei oder drei, deren Herz gleich schlägt für Freund oder Feind.