Bhagavata

तावद्भयं द्रविणगेहसुहृन्निमित्तं
शोकः स्पृहा परिभवो विपुलश्च लोभः ।
तावन्ममेत्यसदवग्रह आर्तिमूलं
यावन्न तेऽंघ्रिमभयं प्रवृणीत लोकः ॥

taavadbhayam dravinagehasuhrnnimittam
shokah sprhaa paribhavo vipulashca lobhah |
taavanmametyasadavagraha aartimuulam
yaavanna te'nghrimabhayam pravrniita lokah ||

Die Angst um Habe, Haus, Freunde
ist solange Wurzel allen Leides, der das Falsch, die Selbstsucht,
Kummer, Neid, Verachtung und große Gier entwachsen,
wie das Volk sich nicht für die Furchtlosigkeit, die dein Fuß gewährt, entscheidet.