Ramayanamanjari

दूरस्थो ज्ञायते सर्वः पर्वते ज्वलनादिवत् ।
चूडामणिः शिरस्थोऽपि दृष्यते न स्वचक्षुषा ॥

duurastho jnaayate sarvah parvate jvalanaadivat |
cuudaamanih shirastho'pi drshyate na svacakshushaa ||

Von Weitem ist alles zu erkennen, wie ein Feuer auf dem Berg.
Den Edelstein, der einem auf dem Haupt sitzt, sieht man nicht mit eigenen Augen.