क्षुत्क्षामोऽपि जराकृशोऽपि शिथिलप्रायोऽपि कष्टां दशा
मापन्नोऽपि विपन्नदीधितिरपि प्राणेषु नश्यत्स्वपि ।
मत्तेभेन्द्रविभिन्नकुम्भकवलग्रासैकबद्धस्पृहः
किं जीर्णं तृणमतिमानमहतामग्रेसरः केसरी ॥
kshutkshaamo'pi jaraakrsho'pi shithilapraayo'pi kashtaam dashaam
aapanno'pi vipannadiidhitirapi praanesha gacchatsvapi |
mattebhendravibhinnakumbhakavalagraasaikabaddhasprhah
kim jiirnam trnam atimaanamahataamagresarah kesarii ||
Ausgemergelt und halb verhungert, vom Alter ausgezehrt, schleppend der Gang, von zehn anderen Leiden geplagt, vergangen der alte Glanz, in seinen letzten Zügen liegend
verlangt ihn nach einem einzigen letzten Bissen aus der von ihm zerfetzten Stirnwulst eines brunftblinden Elefantenbullen. Was sollte ein Mähnenträger, Vorläufer der selbstbewußt Mächtigen, mit welkem Gras?
No comments:
Post a Comment