Bhartrhari Vidvatpaddhati

शास्त्रोपस्कृतशब्दसुन्दरगिरिः शिष्यप्रदेयागमा
विख्याताः कवयो वसन्ति विषये यस्य प्रभोर्निधनः ।
तज्जाड्यं वसुधाधिपस्य कवयो ह्यर्थं विनापीश्वराः
कुत्स्याः स्युः कुपरीक्षका न मणयो यैरर्घतः पातितः ॥

shaastropaskrtashabdasundaragirih shishyapradeyaagamaa
vikhyaataah kavayo vasanti vishaye yasya prabhornidhanah |
tajjadyam vasudhaadhipasya kavayo hyartham vinaapiishvaraah
kutsyaah syuh kupariikshakaa na manayo yairarghatah paatitah ||

Dichter, berühmt dafür, daß sie die Tradition an Schüler weitergeben in einer Sprache, die schön ist durch Worte von Weisheit veredelt, leben in einem Land, dessen Herr kein Geld gibt.
So ein König merkt nicht mal mehr, daß edle Männer auch ohne Geld Dichter sind.
Anzuklagen sind die unfähigen Schätzer, und nicht die Steine, wenn ihr Wert fällt.