Nitishataka

छिन्नोऽपि रोहति तरुः क्षीणोऽप्युपचीयते चन्द्रः ।
इति विमृशन्तः सन्तः संतप्यन्ते न विप्लुता लोके ॥

chinno'pi rohati taruh kshiino'pyupaciiyate candrah |
iti vimrshantah santah samtapyante na viplutaa loke ||

Gestutzt lebt der Baum weiter, der abnehmende Mond nimmt wieder zu.
Kluge Menschen nehmen das wahr, leiden ein bißchen, verlieren sich aber nicht an die Welt.