Manu 10.50 - 53: die Wohnorte der Hundekocher und Leichenknechte

चैत्यद्रुमश्मशानेषु शैलेषूपवनेषु च ।

वसेयुरेते विज्ञाता वर्तयन्तः स्वकर्मभिः ॥ १०.५० ॥

caityadrumashmashaaneshu shaileshuupavaneshu ca |

vaseyurete vijnaataa vartayantah svakarmabhih || 10.50 ||

An heiligen Bäumen, auf Leichenäckern, in Felsen und Hainen

sollen die wohnen, dass man sie erkenne, und ihre Berufe ausüben.

चण्डालश्वपचानां तु बहिर्ग्रामात्प्रतिश्रयः ।

अपपात्राश्च कर्तव्या धनमेषां श्वगर्दभम् ॥ १०.५१ ॥

candaalashvapacaanaam tu bahirgraamaatpratishrayah |

apapaatraashca kartavyaa dhanameshaam shvagardabham || 10.51 ||

Candalas und Hundekocher aber nehmen ihren Wohnsitz außerhalb des Dorfes, als von den Töpfen Fernzuhaltende, deren Besitz Hund und Esel sei.

वासांसि मृतचैलानि भिन्नभाण्डे च भोजनम् ।

कार्ष्णायसमलङ्कारः परिव्रज्या च नित्यशः ॥ १०.५२ ॥

vaasaamsi mrtacailaani bhinnabhaande ca bhojanam |

kaarshnaayasamalamkaarah parivrajyaa ca nityashah || 10.52 ||

Leichentücher sind ihre Kleidung, in zerbrochenen Schalen liegt ihr Essen. Schwarzes Eisen sei ihr Schmuck, und immer ziehen sie umher.

न तैः समयमन्विच्छेत्पुरुषो धर्ममाचरन् ।

व्यवहारो मिथस्तेषां विवाहः सदृशैः सह ॥ १०.५३ ॥

na taih samayamanvicchetpurusho dharmamaacaran |

vyavahaaro mithasteshaam vivaahah sadrshaih saha || 10.53 ||

Ein Mann, der sich ans Gesetz hält, sucht keinen Umgang mit ihnen. Geschäfte machen sie nur miteinander, heiraten auch nur untereinander.