Hitopadesha Suhrdbheda

आपद्युन्मार्गगमने कार्यकालात्ययेषु च ।
अपृष्टेनापि वक्तव्यं भृत्येन हितमिच्छता ॥

aapadyunmaargagamane kaaryakaalaatyayeshu ca |
aprshtenaapi vaktavyam bhrtyena hitamicchataa ||

Geht er auf riskanten Pfaden oder läßt die Zeit für's Werk verstreichen:
So muß, auch ungefragt, ein Diener, der ihm wohlgesonnen, sprechen.

Parashara Smrti

आपत्काले तु संप्राप्ते शौचाचारं न चिन्तयेत् ।
स्वयं समुद्धरेत् पश्चात् स्वस्थो धर्मं समाचरेत् ॥

aapatkaale tu sampraapte shaucaaacaaram na cintayet |
svayam samuddharet pashcaat svastho dharmam samaacaret ||

Im Moment der Katastrophe vergesse er die reine Lehre,
sondern rette sich selbst. Später, sobald er sicher steht, halte er sich ans Gesetz.

Pancatantra Mitrasamprapti

आदित्यस्योदयं तात ताम्बूलं भारतीकथा ।
इष्टा भार्या समित्रंश्चापूर्वाणि दिनेदिने ॥

aadityasyodayam taata taambuulam bhaaratiikathaa |
ishtaa bhaaryaa samitramshca apuurvaani dinedine ||

Der Sonne Aufgang, Mensch! Die Betelnuß, das Heldenlied,
die Traumfrau und der treue Freund - erstmalig sind sie Tag für Tag!

Nyayamanjari

आर्तो हि भिषजं पृष्ट्वा तदुक्तमनुतिष्ठते ।
तस्मिन् सविचिकित्सस्तु व्याधेराधिक्यमाप्नुयात् ॥

aarto hi bhishajam prshtvaa taduktamanutishthate |
tasmin savicikitsastu vyaadheraadhikyamaapnuyaat ||

Der Leidende ruft den Arzt und befolgt, was der ihm sagt.
Wenn er das jedoch in Frage stellt, siegt seine Krankheit über ihn.

Ratnasamuccaya

आत्मनो मुखदोषेण बध्यन्ते शुकसारिकाः ।
बकास्तत्र न बध्यन्ते मौनं सर्वार्थसाधनम् ॥

aatmano mukhadoshena badhyante shukasaarikaah |
bakaastatra na badhyante maunam sarvaarthasaadhanam ||

Aufgrund eines Schnabeldefekts bringen Papageien und Beos sich selbst in Gefangenschaft.
Nicht fangen läßt sich dagegen der Kranich. Sein Schweigen ist Mittel zu jedem Zweck.

Ashcaryacudamani

आत्मनाशे धर्मनाशे व्यसने सुमहत्यपि ।
दोषाय नानृतवचो भवती ह न संशयः ॥

aatmanaashe dharmanaashe vyasane sumahatyapi |
doshaaya naanrtavaco bhavati ha na samshayah ||

Angesichts eigener Vernichtung, des Untergangs der Ordnung, größten Unglücks auch
ist Lügen keine Schande. Daran besteht überhaupt kein Zweifel.

Bhagavata

आत्मजायासुतागारपशुद्रविणबन्धुषु ।
निरूढमूलहृदय आत्मानं बहु मन्यते ॥

aatmajaayaasutaagaarapashudravinabandhushu |
niruudhamuulahrdaya aatmaanam bahu manyate ||

Wer sein Herz in seiner Person, Weibern, Kindern, Haus, Tieren, Gewinn, Freunden
tief wurzeln läßt, kann sich einbilden, daß er selbst viel sei.

Shakuntala

आजन्मनः शाठ्यमशिक्षितो यः
तस्याप्रमाणं वचनं जनस्य ।
परातिसंधानं धीयते यैः
विद्येति ते सन्तु किलाप्तवाचः ॥

aajanmanah shaathyamashikshito yah
tasyaapramaanam vacanam janasya |
paraatisamdhaanam dhiiyate yaih
vidyeti te santu kilaaptavaacah ||

Unmaßgeblich ist, was wer von Geburt an zu täuschen nicht gelernt hat, sagt.
Viel glaubwürdiger ist dann wohl das Wort von einem, der so erzogen wurde,
sich zu überlegen, wie er andere übervorteilt?

Manusmrti

आचार्यश्च पिता चैव माता भ्राता च पूर्वजः ।
नार्ते नाप्यवमन्तव्या सज्जनेन विशेषतः ॥

aacaaryashca pitaa caiva maataa bhraataa ca puurvajah |
naarte naapyavamantavyaa sajjanena visheshatah ||

Ein guter Kerl zeichnet sich dadurch aus, daß er weder Lehrer noch Vater,
weder Mutter noch Bruder oder Urahn für sein Unglück verantwortlich macht.

Pancatantra Mitrabheda

आकारैरिङ्गितैर्गत्या चेष्टया भाषणेन च।
नेत्रवक्त्रविकारैश्च लक्ष्यते अन्तर्गतं मनः ॥

aakaarairingitairgatyaa ceshtayaa bhaashanena ca |
netravaktravikaaraishca lakshyate antargatam manah ||

Gesten, Stimmlage, Gang, Vorlieben und Sprache,
seine Augen und wie er's Gesicht verzieht, verraten uns, was in ihm vorgeht.

Subhashitani

किं वाससैवं न विचारणीयं
वासः प्रधानं खलु योग्यतायाः ।
पीताम्बरं वीक्ष्य ददौ तनूजां
दिगम्बरं वीक्ष्य विषं समुद्रः ॥

kim vaasasaivam na vicaaraniiyam
vaasah pradhaanam khalu yogyataayaah |
piitaambaram viikshya dadau tanuujaam
digambaram viikshya visham samudrah ||

Du sollst dich nicht verschätzen "Was soll denn Kleidung mir!"
Kleidung ist das Erste, was auf Eignung deutet.
Das Meer sah Vishnu ganz in Gelb gehüllt und gab ihm seine Tochter.
Es sah den in Luft gehüllten Shiva und gab ihm das Gift.

Ramayana Yuddha

आकारश्छाद्यमानोऽपि न शक्यो विनिगूहितुम् ।
बलाद्धि विवृणोत्येव भावमन्तर्गतं नृणाम् ॥

aakaarashchaadyamaano'pi na shakyo viniguuhitum |
balaaddhi vivrnotyeva bhaavamantargatam nrnaam ||

Auch verhüllt läßt Körpersprache sich nicht unterdrücken.
In den Menschen eingedrungene Gefühle brechen wieder mit Gewalt hervor.

Ratnabandhagara

अस्ति पुत्रो वशी यस्य भृत्यो भार्या तथैव च ।
अभावे सति संतोषः स्वर्गस्थोऽसौ महीतले ॥

asti putro vashii yasya bhrtyo bhaaryaa tathaiva ca |
abhaave sati samtoshah svargastho'sau mahiitale ||

Wer einen Sohn, Weib und Dienerschaft hat, die ihm gehorchen,
wer in der Kargheit zufrieden ist, hat schon auf dieser Erdoberfläche den Himmel erreicht.

Ratnabandhagara

असंमाने तपोवृद्धिः संमानाच्च तपःक्षयः ।
पूजया पुण्यहानिः स्यान्निन्दया सद्गतिर्भवेत् ॥

asammaane tapovrddhih sammaanaacca tapahkshayah |
puujayaa punyahaanih syaannindayaa sadgatirbhavet ||

Nicht anerkannt gedeiht der Büßer, aus Anerkennung schlägt Buße fehl.
In der Anbetung schwindet der Segen, aus Schmähung wird der gute Weg.

Bhagavata

असंकल्पाज्जयेत् कामं क्रोधं कामविवर्जनात् ।
अर्थानर्थेक्षया लोभं भयं तत्त्वावमर्शनात् ॥

asamkalpaajjayet kaamam krodham kaamavivarjanaat |
arthaanarthekshayaa lobham bhayam tattvaavamarshanaat ||

Wer sich nichts mehr vormacht, besiegt die Liebeslust, Lustverzicht besiegt den Zorn.
Die Gier besiegt, wer einsieht, daß Geld keinen Wert hat,
die Angst besiegt, wer die Wirklichkeit berührt.

Mahabharata Striparvan

अशोचयन् प्रतिकुर्वीत यदि पश्येत् पराक्रमम् ।
भैषज्यमेतद्दुःखस्य यदेतन्नानुचिन्तयेत्॥

ashocayan pratikurviita yadi pashyet paraakramam |
bhaishajyametadduhkhasya yadetannaanucintayet ||

Unbekümmert pariere er den Angriff sobald er ihn erkennt.
Das ist Balsam auf seine Wunden, wenn er darüber nicht lange nachsinnt.

Vishvagunadarsha

अशुभपुषि कलावप्यप्रमत्ताः स्वधर्माद्
अनुदिनमुपकारानाचरन्तो बुधानाम् ।
बहुजनपरिपुष्टौ बद्धदीक्षास्त एते
तनुसुखमपि हित्वा तन्वते देशसेवाम् ॥

ashubhapushi kalaavapyapramattaah svadharmaad
anudinamupakaaraanaacaranto budhaanaam |
bahujanaparipushtau baddhadiikshaasta ete
tanusukhamapi hitvaa tanvate deshasevaam ||

Zur unseligen Endzeit sogar gibt es solche, die nicht irre geworden an ihrer Bestimmung
Tag um Tag den Verständigen zu Hilfe eilen,
die durch Eid gebunden viel Volk satt zu machen,
ohne ihres körperlichen Wohls zu achten ihren Dienst am Lande leisten.

Pancatantra Mitrabheda

अमृतं शिशिरे वह्निरमृतं प्रियदर्शनम् ।
अमृतं राजसम्मानं अमृतं क्षीरभोजनम् ॥

amrtam shishire vahniramrtam priyadarshanam |
amrtam raajasammaanam amrtam kshiirabhojanam ||

Feuer im Winter ist göttlicher Nektar, Lebenselixir ist, etwas Schönes anzusehen.
Eine Auszeichnung vom König ist lebenverlängernd, lebenspendend Milchreis zu essen.

Mahabharata Vanaparvan

अब्रुवन् कस्यचिन्निन्दामात्मपूजामवर्णयन् ।
न कश्चिद् गुणसंपन्नः प्रकाशो भुवि दृश्यते ॥

abruvan kasyacin nindaam aatmapuujaam avarnayan |
na kashcid gunasampannah prakaasho bhuvi drshyate ||

Wer andere nicht schmäht, bleibt unerwähnt, wer sich nicht selbst lobt, unbesungen.
Wenn mal einer Qualitäten hat, so bleibt sein Abglanz unbemerkt.

Samayocitapadyamalika

अमन्त्रमक्षरं नास्ति वनस्पतिरनौषधम् ।
अयोग्यः पुरुषो नास्ति योजकस्तत्र दुर्लभः ॥

amantramaksharam naasti vanaspatirnaushadham |
ayogyah purusho naasti yojakastatra durlabhah ||

Kein Laut, der nicht zum Zauberspruch taugte, kein Heilkraut, das der Waldesfürst nicht hätte.
Ein Mensch ist nicht unbrauchbar, doch kaum einer setzt ihn richtig ein.

Bhagavatamahatmya

अवैष्णवो हतो देशो हतं श्राद्धमपात्रकम् ।
हतमश्रोत्रिये दानमनाचारं हतं कुलम् ॥

avaishnavo hato desho hatam shraaddhamapaatrakam |
hatamashrotriye daanamanaacaaram hatam kulam ||

Vernichtet ist ein Land ohne Vishnu, verschüttet das Opfer in unwürdige Hände,
verschenkt die Gabe an den falschen Gelehrten, verloren ist die Familie ohne Tradition.

Bhagavata

अविद्यमानोऽप्यवभाति हि द्वयो
ध्यातुर्धिया स्वप्नमनोरथौ यथा ।
तत्कर्म संकल्पविकल्पकं मनो
बुधो निरुन्ध्यादभयं ततः स्यात् ॥

avidyamaano'pyavabhaati hi dvayo
dhyaaturdhiyaa svapnamanorathau yathaa |
tatkarma samkalpavikalpakam mano
budho nirundhyaadabhayam tatah syaat ||

Auch wenn es nicht so ist, erscheint doch entzweit
der Gedanke vom Denker, der Traum vom Wunsch.
Absicht hier, Zögern da ist Geistes Werk.
Aus dem Niederhalten des Denkens nur kann Furchtlosigkeit entstehen.

Vishnu Purana

अरक्षितारो हर्तार शुल्कव्याजेन पार्थिवाः ।
हारिणो जनवित्तानां सम्प्राप्ते तु कलौ युगे ॥

arakshitaaro hartaara shulkavyaajena paarthivaah |
haarino janavittaanaam sampraapte tu kalau yuge ||

In der Endzeit sind die Fürsten keine Beschützer mehr, sondern Räuber,
die sich des Volkes Reichtum aneignen unter dem Vorwand Steuern einzutreiben.

Ramayana Yuddha

अयशस्यमनायुष्यं परदाराभिमर्शनम् ।
अर्थक्षयकरं घोरम् पापस्य च पुनर्भवम् ॥

ayashasyam anaayushyam paradaaraabhimarshanam |
arthakshayakaram ghoram paapasya ca punarbhavam ||

Eines anderen Weib zu berühren ist Verbrechen und Erbsünde, die deinen Ruf ruinieren, dein Leben verkürzen und dich materiell zugrunde richten.

Ratnabandhagara

अयशः प्राप्यते येन येन चापगतिर्भवेत् ।
स्वर्गाश्च भ्रश्यते येन तत्कर्म न समाचरेत् ॥

ayashah praapyate yena yena caapagatirbhavet |
svargaashca bhrashyate yena tatkarma na samaacaret ||

Kein Werk soll er verrichten, mit dem er seinen Ruf ruiniert,
durch das er Abschied nimmt oder die Himmel von sich wirft.

Garuda Purana

अभ्यस्य वेदशास्त्राणि तत्त्वं ज्ञात्वाऽथ बुद्धिमान् ।
पलालमिव धान्यार्थी सर्वशास्त्राणि संत्यजेत् ॥

abhyasya vedashaastraani tattvam jnaatvaa'tha buddhimaan |
palaalamiva dhaanyaarthii sarvashaastraani samtyajet ||

Klug geworden ist, wer die heiligen Schriften studiert und die Wahrheit erkannt hat,
sodaß er alle Lehren zurücklassen kann, so wie einer die Hülsen läßt, der das Korn will.

Pancatantra Kakolukiya

अपूज्या यत्र पूज्यन्ते पूज्यानांस्तु विमानना ।
त्रीणि तत्र प्रवर्तन्ते दुर्भिक्षं मरणं भयम् ॥

apuujyaa yatra puujyante puujyaanaamstu vimaananaa |
triini tatra pravartante durbhiksham maranam bhayam ||

Wo Schurken verehrt und Ehrenwerte verachtet werden,
gedeihen diese Drei: Hunger, Tod und Angst.

Mudrarakshasa

अप्राज्ञेन च कातरेन च गुणः स्याद्भक्तियुक्तेन कः
प्रज्ञविक्रमशालिनोऽपि हि भवेत् किं भक्तिहीनात्फलम् ।
प्रज्ञाविक्रमभक्तयः समुदिताः येषां गुणा भूतये
ते भृत्या नृपतेः कलत्रमितरे सम्पत्सु चापत्सु च ॥

apraajnena ca kaatarena ca gunah syadbhaktiyuktena kah
prajnavikramashaalino'pi hi bhavet kim bhaktihiinaatphalam |
prajnaavikramabhaktayah samuditaah yeshaam gunaa bhuutaye
te bhrtyaa nrpateh kalatramitare sampatsu caapatsu ca ||

Soll ihre Treu noch eine Tugend sein, wenn sie dumm und feige sind?
Oder was kommt bei Untreue raus, wenn sie schlau und mutig sind?
Verstand, Mut und Treue zusammen sind Eigenschaften zum Wohle des Herrschers,
solche Diener sind ihm Festung. Die anderen kommen im Glück und gehen in der Not.

Kautilya

अपराधं सहेताल्पं तुष्येदल्पेऽपि चोदये ।
महोपकारांश्चाध्यक्षान् प्रग्रहेणाभिपूजयेत् ॥

aparaadham sahetaalpam tushyedalpe'pi codaye |
mahopakaaraanshcaadhyakshaan pragrahenaabhipuujayet ||

Kleine Fehler soll er wohlwollend ignorieren, den geringsten Erfolg aber freudig feiern.
Für große spürbare Hilfsaktionen sei er von Herzen dankbar.

Bhojaprabandha

अप्रगल्भस्य या विद्याकृपणस्य च यद्धनम् ।
यच्च बाहुबलं भीरोर्व्यर्थमेतत्त्रयं भुवि ॥

apragalbhasya yaa vidyaa krpanasya ca yaddhanam |
yacca baahubalam bhiiror vyartham etat trayam bhuvi ||

Was ein Unentschlossener an Bildung, ein Geizhals an Vermögen,
oder ein Angsthase an starken Armen hat: Die drei sind falsch in dieser Welt.

Pancatantra Mitrabheda

अप्रकटीकृतशक्तिः शक्तोऽपि जनतिरस्क्रियां लभते ।
निवसन्नन्तर्दारुणि लङ्घ्यो वह्निर्न तु ज्वलितः ॥

aprakatiikrtashaktih shakto'pi janatiraskriyaam labhate |
nivasannantardaaruni langhyo vahnirna tu jvalitah ||

Wer seine Macht nicht spielen läßt, erntet beim Volk Verachtung, auch wenn er Macht hat.
Übers Feuer kann man hinwegsteigen, solange es im Brennholz gebunden ist, nicht aber, sobald es aufflammt.

Garudapurana

अनेकानि च शास्त्राणि स्वल्पायुर्विघ्नकोटयः ।
तस्मात्सारं विजानीयात् क्षीरं हंस इवाम्भसि ॥

anekaani ca shaastraani svalpaayurvighnakotayah |
tasmaatsaaram vijaaniiyaat kshiiram hansa ivaambhasi ||

Lang sind die Wissenschaften, zu kurz das Leben mit Millionen von Problemen.
Drum ergründe den Extrakt er wie ein Schwan seine Nahrung im Wasser.

Shishupalavadha

अनिर्लोडितकार्यस्य वाग्जलं वाग्मिनो वृथा ।
निमित्तादपराद्धेषोर्धानुष्कस्येव वल्गितम् ॥

anirloditakaaryasya vaagjalam vaagmino vrthaa |
nimittaadaparaaddheshordhaanushkasyeva valgitam ||

Eines Schönredners Redeschwall geht daneben wie die Aufgabe, die ihn nicht allzu tief erregt.
Die Erregung des Bogenschützen wiederum läßt den Pfeil sein Ziel verfehlen.

Kalividambana

अनृतं चाटुवादश्च धनयोगो महानयं ।
सत्यं वैदुष्यमित्येष योगो दारिद्र्यकारकः ॥

anrtam caatuvaadashca dhanayogo mahaaanayam |
satyam vaidushyam ityesha yugo daaridryakaarakah ||

Lüge und Heuchelei sind die beste Methode, um an Geld zu kommen.
Wissenschaft und Wahrheit führen zu solchen Zeiten in die Armut.

Subhashitasudhanidhi

अनुगन्तुं सतां धर्म कृत्स्नं यदि न शक्यते ।
स्वल्पमप्यनुगन्तव्यं मार्गस्थो नावसीदति ॥

anugantum sataam dharmam krtsnam yadi na shakyate |
svalpamapyanugantavyam maargastho naavasiidati ||

Wer den ganzen Weg der Edlen nicht mitgehen kann,
gehe ihn doch ein Stück weit mit, denn so bleibt er auf dem Weg und stürzt nicht ab.

Manusmrti

अनित्यो विजयो यस्मात् दृश्यते युध्यमानयोः ।
पराजयश्च संग्रामे तस्माद्युद्धं विवर्जयेत् ॥

anityo vijayo yasmaat drshyate yudhyamaanayoh |
paraajayashca samgraame tasmaadyuddham vivarjayet ||

Wer eine Schlacht gewann, sieht bald, daß so ein Sieg nicht ewig währt.
Wenn es dann noch im Kampf Niederlagen gibt, sollte man Streit vermeiden.

Hitopadesha Mitralabha

अनिष्टादिष्टलाभेऽपि नायतिर्जायते शुभा ।
यत्रास्ति विषसंसर्गोऽमृतम् तदपि मृत्यवे ॥

anishtaadishtalaabhe'pi naayatirjaayate shubhaa |
yatraasti vishasamsargo'mrtam tadapi mrtyave ||

Auch wenn mit Verbrechen Wünsche wahr werden, so ist auf lange Sicht nicht viel gewonnen.
Ist auch nur ein wenig Gift in den Lebenstrunk gemischt, so bringt er doch den Tod.

Ratnabandhagara

अन्यमाश्रयते लक्ष्मीस्त्वन्यमन्यंश्च मेदिनी ।
अनन्यगामिनी पुंसां कीर्तिरेका पतिव्रता ॥

anyamaashrayate lakshmiistvanyamanyamshca medinii |
ananyagaaminii pumsaam kiirtirekaa pativrataa ||

Glücksgöttin Lakshmi wechselt, wie die fruchtbare Erde auch, vom einen zum andern.
Einzig der Ruhm bleibt dem gattentreuen Weibe gleich den Männern erhalten.

Garudapurana

अन्यथा परमं तत्त्वं जनाः क्लिश्यन्ति चान्यथा ।
अन्यथा शास्त्रसद्भावो व्याख्यां कुर्वन्ति चान्यथा ॥

anyathaa paramam tattvam janaah klishyanti caanyathaa |
anyathaa shaastrasadbhaavo vyaakhyaam kurvanti caanyathaa ||

Die höchste Wahrheit ist das eine, die Leute machen was anderes draus und quälen sich ab.
In den Lehren geht's um die Existenz, die Kommentare machen was ganz anderes draus.

Vishvagunadarsha

अनल्पकं धरायां हि सर्वज्ञस्यापि दारुणाः ।
आरोपयन्ति मालिन्यं काकोला इव खलाः ॥

analpakam dharaayaam hi sarvajnasyaapi daarunaah |
aaropayanti maalinyam kaakolaa iva khalaah ||

Selbst in dieser großen Welt überhäufen Schurken einen mit Verleumdungen,
wie sie schon dem allwissenden Shiva das schwarze Gift aufnötigten.

Samayocitapadyamalika

अधोऽधः पश्यतः कस्य महिमा नोपचीयते ।
उपर्युपरि पश्यन्तः सर्व एव दरिद्रति ॥

adho'dhah pashyatah kasya mahimaa nopaciiyate |
uparyupai pashyantah sarva eva daridrati ||

Wer immer tiefer nach unten schaut, kann gut Macht anhäufen.
Die aber immer weiter nach oben sehen, werden nur noch elender.

Mahabharata Adiparvan

अधीयानः पण्डितं मन्यमानो
यो विद्यया हन्ति यशः परेषाम् ।
तस्यान्तवन्तश्च भवन्ति लोका
न चास्य तद् ब्रह्म फलं ददाति ॥

adhiiyaanah panditam manyamaano
yo vidyayaa hanti yashah pareshaam |
tasyaantavantashca bhavanti lokaa
na caasya tad brahmaphalam dadaati ||

Unbedacht ist wer sich für schlau hält,
weil er mit seiner Bildung den Ruf anderer zerstört.
Seine Welt ist und bleibt endlich,
und ihm wird kein göttlicher Lohn zuteil.

Bhagavatamahatmya

अदृढं च हतं ज्ञानं प्रमादेन हतं श्रुतम् ।
संदिग्धो हि हतो मन्त्रो व्यग्रचित्तो हतो जपः ॥

adrdham ca hatam jnaanam pramaadena hatam shrutam |
samdigdho hi hato mantro vyagracitto hato japah ||

Unverfestigt zerfällt Erkanntes, sorglos ist Gelerntes wieder weg. Überfrachtet ist der Zauber, unkonzentriert der Murmelspruch sinnlos.

Manusmrti

अद्भिर्गात्राणि शुध्यन्ति मनः सत्येन शुध्यति ।
विद्यातपोभ्यां भूतात्मा बुद्धिर्ज्ञानेन शुध्यति ॥

adbhih gaatraani shudhyanti manah satyena shudhyati |
vidyaatapobhyaam bhuutaatmaa buddhirjnaanena shudhyati ||

Wasser wäscht uns Hände und Füße, Wahrheit wäscht uns den Kopf.
Mit Fleiß und Bildung wird die Einzelseele, mit Einsicht der Vorwitz geschliffen.

Ratnabhandagara

अर्थानामर्जनं कार्यं वर्धनं रक्षणं तथा ।
भक्ष्यमाणो निरादायः सुमेरुरपि हीयते ॥

arthaanaamarjanam kaaryam vardhanam rakshanam tathaa |
bhakshyamaano niraadaayah sumerurapi hiiyate ||

Geld will verdient sein, aber auch vermehrt und gehütet.
Wollte man nur verzehrend entnehmen, so schwände selbst Goldberg Meru dahin.

Ratnabandhagara

अर्थनाशं मनस्तापं गृहे दुश्चरितानि च ।
वञ्चनं चापमानं च मतिमान्न प्रकाशयेत् ॥

arthanaasham manastaapam grhe dushcaritaani ca |
vancanam caapamaanam ca matimaanna prakaashayet ||

Geldverschwendung, böses Blut, üble Hausgenossen, Arglist und Hochmut
läßt ein kluger Mensch gar nicht erst aufkommen.

Ramayana Ayodhya

अत्येति रजनी यातु सा न प्रनिवर्तते ।
यत्येव यमुना पूर्णा समुद्रं लवणार्णवम् ॥

atyeti rajanii yaatu saa na pranivartate |
yatyeva yamunaa puurnaa samudram lavanaarnavam ||

Vorbei geht die dunkle Nacht. Laß sie ziehn, sie kehrt nicht wieder.
Die Yamuna fließt auch und macht das Meer voll, die salzige See.

Samayocitapadyamalika

अतिरूपाद् हृता सीताऽतिगर्वाद्रावणो हतः ।
अतिदानाद् बलिर्बद्धः अति सर्वत्र वर्जयेत् ॥

atiruupaad hrtaa siitaa'tigarvaad-raavano hatah |
atidaanaad balir-baddhah ati sarvatra varjayet ||

Wegen zuviel Schönheit wurde Sita entführt, wegen zuviel Hochmut der Ravana erschlagen.
Wegen zuviel Freigebigkeit ward Bali gebunden. Ein Zuviel von allem ist zu meiden.

Samayocitapadyamalika

अतिपरिचयादवज्ञा संततगमनादनादरो भवति ।
मलये भिल्लपुरन्ध्री चन्दनतरुकाष्ठमिन्धनं कुरुते ॥

atiparicayaadavajnaa santatagamanaadanaadaro bhavati |
malaye bhillapurandhrii candanatarukaashthamindhanam kurute ||

Familiäre Vertrautheit führt zu Respektverlust, ständiger Umgang zu Achtlosigkeit.
In den Malaya-Bergen machen Jägersfrauen ihr Feuer mit Sandelholz.

Dhvanyaloka

अतिक्रान्तसुखाः कालाः प्रत्युपस्थितदारुणाः ।
श्वः श्वः पापीयदिवसा पृथिवी गतयौवना ॥

atikraantasukhaah kaalaah pratyupasthitadaarunaah |
shvah shvah paapiiyadivasaa prthivii gatayauvanaa ||

Vorbei die schönen Zeiten, Ungemach steht uns bevor.
Mit jedem Tag scheußlicher werdend läßt die Erde ihre Jugend zurück.

Anyoktistabaka

अत्रामोदमरन्दयोर्न कणिका कोषान्तरस्थायिनी
पत्रच्छत्रपरंपराऽपि विफलारम्भा कियद्वर्ण्यताम् ।
एतत्सर्वमपूर्वशिल्परचनाचातुर्यमुच्चावचं
किं मोहादलिपुत्र चित्रकमले भूयः परिभ्राम्यसि ॥

atraamodamarandayorna kanikaa koshaantarasthaayinii
pattracchatraparamparaa'pi viphalaarambhaa kiyadvarnyataam |
etatsarvamapuurvashilparacanaacaaturyamuccaavacam
kim mohaad aliputra citrakamale bhuuyah paribhraamyasi ||

Hier ist kein Tropfen duftenden Nektars zu holen. Du solltest in deiner Wabe bleiben
anstatt fruchtlos von einem Blütenschirm zum anderen zu irren, wie sag ich dir das bloß?
Das alles hier ist ein noch nie geschautes Kunstwerk, perfekt im Großen wie im Kleinen.
Was für eine Illusion treibt dich also, Bienenkind, immer wieder auf das Lotosbild zu?

Pancatantra Mitrabheda

अत्यादरो भवेद्यत्र कार्यकारणवर्जितः ।
तत्र शङ्का प्रकर्तव्या परिणामे सुखावहा ॥

atyaadaro bhavedyatra kaaryakaaranavarjitah |
tatra shankaa prakartavyaa parinaame sukhaavahaa ||

Wo einer verehrt wird, ohne daß er seine Aufgaben erledigt hätte,
sind Zweifel angebracht, die im Endeffekt Glück bringen.

Brhatparasharasmrti

अत्यन्तमलिनः कायः नवच्छिद्रसमन्वितः ।
स्रवत्येष दिवारात्रं प्रातःस्नानेन शुद्ध्यति ॥

atyantamalinah kaayah navacchidrasamanvitah |
sravatyesha divaaraatram praatahsnaanena shuddhyati ||

Ewig sudelt der neunmal gelöcherte Leib,
scheidet aus bei Tag und bei Nacht und wird mit dem Morgenbad sauber.

Shakuntala

अतः परीक्ष्य कर्तव्यं विशेषात्संगतं रहः ।
अज्ञातहृदयेष्वेवं वैरीभवति सौहृदम् ॥

atah pariikshya kartavyam visheshaatsangatam rahah |
ajnaatahrdayeshvevam vairiibhavati sauhrdam ||

Drum prüfe, wer sich heimlich bindet,
denn bei denen, die ihr Herz nicht kennen, wird Liebe zu Haß.

Bhagavata

अणुभ्यश्च महद्भ्यश्च शास्त्रेभ्यः कुशलो नरः ।
सर्वतः सारमादद्यात् पुष्पेभ्य इव षट्पदः ॥

anubhyashca mahadbhyashca shaastrebhyah kushalo narah |
sarvatah saaramaadadyaat pushpebhya iva shatpadah ||

In den Lehren vom Atom wie vom Großen ist ein erfahrener Mann,
wer wie Biene Sechsbein Nektar aus jeder Blüte zieht.

Carudatta

अज्ञानात् या मया पूर्वं शाखापत्रैर्वियोजिता ।
छायार्थी ग्रीष्मसंतप्तस्तामेव पुनराश्रितः ॥

ajnaanaat yaa mayaa puurvam shaakhaapatrairviyojitaa |
chaayaaaarthii griishmasantaptastaameva punaraashritah ||

Jetzt in der Mittagshitze schmachtend kehre ich Schatten suchend zu dem Ast zurück,
den ich einst aus Unverstand seiner Blätter beraubte.

Malavikagnimitra

अचिराधिष्ठितराज्यः शत्रुः प्रकृतिष्वरूढमूलत्वात् ।
नवसंरोपणशिथिलस्तरुरिव सुकरः समुद्धर्तुम् ॥

aciraadhishthitaraajyah shatruh prakrtishvaruudhamuulatvaat |
navasamropanashithilastaruriva sukarah samuddhartum ||

Leichthändig ist ein das Reich noch nicht lange beherrschender Feind, weil er in der Masse noch keine Wurzeln geschlagen hat, wie ein neu gepflanzter Setzling wieder rauszureißen.

Ratnabhandagara

अगुणस्य हतं रूपं अशीलस्य हतं कुलम् ।
असिद्धेस्तु हता विद्या अभोगस्य हतं धनम् ॥

agunasya hatam ruupam ashiilasya hatam kulam |
asiddhestu hataa vidyaa abhogasya hatam dhanam ||

Wertlos die Schönheit des Unbegabten, wertlos die Familie des Charakterlosen,
wertlos die Bildung des Erfolglosen, wertlos ist Geld für einen, der sich nichts gönnt.

Ratnabhandagara

अक्षरद्वयमभ्यस्तं नास्ति नास्तीति यत्पुरा ।
तदिदं देहि देहीति विपरीतमुपस्थितम् ॥

aksharadvayamabhyastam naasti naastiiti yatpuraa |
tadidam dehi dehiiti vipariitamupasthitam ||

Zweisilber wie "Ist nicht, ist nicht!" früh geübt
stehen später umgekehrt als "Gib her, gib her!" stets zu Diensten.

Shabarabhashya

अर्के चेन्मधु विन्देत किमर्थं पर्वतं व्रजेत् ।
इष्टस्यार्थस्य संसिद्धौ को विद्वान् यत्नमाचरेत् ॥

arke cenmadhu vindeta kimartham parvatam vrajet |
ishtasyaarthasya samsiddhau ko vidvaan yatnamaacaret ||

Fände man Honig im Löwenzahn, warum den Berg noch besteigen?
Welcher Gelehrte, der fand was er suchte, unterzöge sich weiterer Mühen?

Ratnabhandagara

अकृत्वा पौरुषं या श्रीर्विकासिन्यपि किं तया ।
जरद्गवोऽपि चाश्नाति दैवादुपगतं तृणम् ॥

akrtvaa paurusham yaa shriirvikaasinyapi kim tayaa |
jaradgavo'pi caashnaati daivaad upagatam trnam ||

Wie sollte Fülle sich entfalten, für die kein Wagemut gebraucht?
Selbst eine alte Kuh käut den zugefallnen Halm.

Upamitibhavaprapanca

अकार्यवारणोद्युक्तो मूढो यः परिखिद्यते ।
वाग्विस्तरो वृथा तस्य भस्मन्याज्याहुतिर्यथा ॥

akaaryavaaranodyukto muudho yah parikhidyate |
vaagvistaro vrthaa tasya bhasmanyaajyaahutir yathaa ||

Jede Warnung vor dem, was er nicht tun soll, ist bei einem Blöden vergeblich.
Verschwendet ist das Wort wie Opferbutter in der Asche.

Subhashitasudhanidhi

अकार्य करणात् भीतः कार्याणां च विवर्जनात् ।
अकाले मन्त्रभेदात् च येन माद्येन्न तत् पिबेत् ॥

akaarya karanaat bhiitah kaaryaanaam ca vivarjanaat |
akaale mantrabhedaat ca yena maadyenna tat pibet ||

Nicht trinken was ihn benommen macht, soll, wer Angst hat zu tun was er nicht tun soll,
zu lassen, was er tun soll und zur Unzeit ein Geheimnis zu verraten.

Manusmrti

अकामस्य क्रिया काचिद्दृष्यते नेह कर्हिचित् ।
यद्यद्धि कुरुते किंचित् तत्तत् कामस्य चेष्टितम् ॥

akaamasya kriyaa kaaciddrshyate neha karhicit |
yadyaddhi kurute kimcit tattat kaamasya ceshtitam ||

Es gibt überhaupt kein Werk, das ohne Lust getan ward.
Was auch immer einer vollbringt, mit Lust hat er's gesucht.

Madusudana

ध्यानाभ्यासवशीकृतेन मनसा तन्निर्गुणं निष्क्रियं
ज्योतिः किंचन योगिनो यदि परं पश्यन्ति पश्यन्तु ते ।
अस्माकं तु तदेव लोचनचमत्काराय भूयाच्चिरं
कालिन्दीपुलिनोदरे किमपि यन्नीलं महो धावति ॥

dhyaanaabhyaasavashiikrtena manasaa tannirgunam nishkriyam
jyotih kimcana yogino yadi param pashyanti pashyantu te |
asmaakam tu tadeva locanacamatkaaraaya bhuuyaacciram
kaalindiipulinodare kimapi yanniilam maho dhaavati ||

Sollten die Yogis, weil sie sich auf's Meditieren und Studieren verstehen, sich den Höchsten
als eigenschaftslos, tatenlos oder irgend so ein Licht vorstellen, dann sollen sie zusehen.
Unser Höchster aber möge den Augen ein Freudenfest
als Wunderkind Krishna noch ewig im Sand der Yamuna spielen.

Vedantadeshika

संतोषार्थं विमृशति मुहुः सद्भिरध्यात्मविद्यां
नित्यं ब्रूते निशमयति च स्वादुसुव्याहृतानि ।
अङ्गीकुर्वन्ननघललितां वृत्तिमदेहपातात्
दृष्टादृष्टस्वभरविगमे दत्तदृष्टिप्रसन्नः ॥

samtoshaartham vimrshati muhuh sadbhir adhyaatmavidyaam
nityam bruute nishamayati ca svaadusuvyaahrtaani |
angiikurvann anaghalalitaam vrttim adehapaataat
drshtaadrshtasvabharavigame dattadrshtiprasannah ||

Er ist froh, solange er mit Edlen sein Wissen um den höchsten Geist erproben kann,
spricht jeden Tag und beachtet auch manch süßen, gutgemeinten Hinweis.
Sich einfügend in eine arglos-unschuldige Lebensweise, damit sein Körper nicht zerfällt,
ist im Abschiednehmen von dem was er sah oder noch nicht sah, ganz unbelastet einer, dem klare Sicht gegeben.

Karunalahari

वाचा निर्मलया सुधामधुरया यां नाथ शिक्षामदाः
तां स्वप्नेऽपि न संस्मराम्यहमहंभावावृतो निस्त्रिपः ।
इत्यागः शतशालिनं पुनरपि स्वीयेषु मां बिभ्रतः
तत्त्वो नास्ति दयानिधिर्यदुपते मत्तो न मत्तः परः ॥

vaacaa nirmalayaa sudhaamadhurayaa yaam naatha shikshaamadaah
taam svapne'pi na samsmaraamyaham ahambhaavaavrto nistripah |
ityaagah shatashaalinam punarapi sviiyeshu maam bibhratah
tattvo naasti dayaanidhir yadupate matto na mattah parah ||

Rein war dein Wort, o Herr, so wunderbar und heilig deine Lehre!
Doch denk ich nicht im Traum an sie. Vom Hochmut abgelenkt war ich und vollgestopft.
Nimm mich, den hundertfachen Schandtäter wieder auf unter die deinen!
Da ist einfach kein Gnadenschatz wie du, Hüter des Yaduvolks, und kein so Dummer wie der Dumme hier.

Malavikagnimitra

एकैश्वर्ये स्थितोऽपि प्रणतबहुफले यः स्वयं कृत्तिवासाः
कान्तासंमिश्रदेहोऽप्यविषयमनसां यः परस्ताद्यतीनां ।
अष्टाभिर्यस्य कृत्स्नं जगदपि तनुभिर्भिभ्रतो नाभिमानः
सन्मार्गलोकनाय व्यपनयतु स वस्तामसीं वृत्तिमीशः ॥

ekaishvarye sthito'pi pranatabahuphale svayam krttivaasaah
kaantaasammishradeho 'pyavishayamanasaam yah paras tad yatiinaam |
ashtaabhiryasya krtsnam jagadapi tanubhir bibhrato naabhimaanah
sanmaargalokanaaya vyapanayatu sa vastaamasiim vrttim iishah ||

Allein in seiner Macht steht, uns zu reichem Lohn zu führen, in der Tierhaut steckt er selbst.
Mit der Geliebten zu einem Körper verschmelzend ist er in Gedanken nicht bei den Sinnen und somit von allen Entsagungsvollen der Beste.
Die ganze Welt mit seinen acht Formen ertragend prahlt er doch nie damit,
sondern führt das Volk auf einen guten Weg, nur dazu muß er eure dunklen Wesenszüge austreiben, der Herr.

Mohamudgara

दिनमपि रजनी सायंप्रातः
शिशिरवसन्तौ पुनरायातः ।
कालः क्रीडति गच्छत्यायुः
तदपि न मुञ्चति आशावायुः ॥

dinamapi rajanii saayampraatah
shishiravasantau punaraayaatah |
kaalah kriidati gacchatyaayuh
tadapi na muncati aashaavaayuh ||

Tag und Nacht, der Sonne Aufgang, Untergang,
Herbst und wieder neuen Frühlings Überschwang:
Es ist das Spiel der Zeit, weil es um's Leben geht
wo der Hoffnung Windhauch nie so recht stille steht.

Vedantadeshika

क्षोणीकोणशतांशपालनकलादुर्वारगर्वानल
क्षुभ्यत् क्षुद्रनरेन्द्रचाटुरचनाधन्यान् न मन्यामहे ।
देवं सेवितुमेव निश्चनुमहे योऽसौ दयालुः पुरा
धानामुष्टिमुचे कुचेलमुनये दत्ते स्म वित्तेशताम् ॥

kshonikona shataansha paalanakalaa durvaara garvaanala
kshubhyat kshudranarendra caaturacanaa dhanyaan na manyaamahe |
devam sevitum eva nishcinumahe yo'sau dayaaluh puraa
dhaanaamushtimuce kucelamunaye datte sma vitteshataam ||

Warum sollten wir denen Respekt zollen, die mit Erfindungen reich werden, die einem knauserigen König schmeicheln, dessen Hochmutglut unweigerlich entfacht, daß er den hundertsten Teil eines winzigen Fleckchens Erde schützen darf.
Dafür sind wir fest entschlossen, nur einem Gott zu dienen, der seit jeher mitleidsvoll, dem in Lumpen gehüllten Schweiger dafür, daß er geröstete Gerste, die er in der Faust hielt, losließ, so viel gab, wie der Gott des Reichtums selbst.

Vedantadeshika

शिलं किमनलं भवेदनलमौदरं बाधितुं
पयः प्रसृतिपूरकं किमुन धारकं सारसं ।
अयत्न मलवल्लिकं पथिपटच्चरं कच्चरं
भजन्ति विबुधा मुधा ह्यहह कुक्षितः कुक्षितः ॥

shilam kimanalam bhavedanalamaudaram baadhitum
payah prasrtipuurakam kimuna dhaarakam saarasam |
ayatna malavallikam pathipataccaram kaccaram
bhajanti vibudhaa mudhaa hyahaha kukshitah kukshitah ||

Körner lesen und verdauen müßte reichen, um den Hunger zu beheben.
Wasser in Strömen fließend, sollte auch das Gefäß hier noch füllen.
In mühelos am Straßenrand gesammelte Lumpen kann man sich immer noch hüllen.
Und doch liebedienern Gelehrte stumpfsinnig Tag für Tag der Völlerei ergeben.

Vedantadeshika

शरीरपतनावधि प्रभुनिषेवणापादनात्
अबिन्धनधनञ्जयप्रशमदं धनं दन्धनम् ।
धनञ्जयविवर्धनं धनमुदूडगोवर्धनं
सुसाधनमबाधनं सुमनसां समाराधनम् ॥

shariirapatanaavadhi prabhunishevanaaapaadanaat
abindhanadhananjayaprashamadam dhanam dandhanam |
dhananjayavivardhanam dhanamuduudhagovardhanam
susaadhanamabaadhanam sumanasaam samaaraadhanam ||

Bevor man niederen Dienst bis zum Umfallen für einen Herrn antritt, ist es
weit verdienstvoller, Krishna zu dienen, der den beutereichen, Meerwasser verbrennenden Arjuna abkühlen und reifen ließ, der den schirmenden Berg Govardhana stemmte,
in seiner Grenzenlosigkeit leicht nachzuweisen ist und die Vernünftigen versöhnt.

Venisamhara

दृष्टः सप्रेमदेव्या किमिदमति भयात्संभ्रमाच्चासुरीभिः
शान्तान्तस्तत्त्वसारैः सकरुणमृषिभिर्विष्णुना सस्मितेन ।
आकृष्यास्त्रं सगर्वैरुपशमितवधूसंभ्रमैर्दैत्यवीरैः
सानन्दं देवताभिर्मयपुरदहने धूर्जटिः पातु युष्मान् ॥

drshtah sapremadevyaa kimidamiti bhayaatsambhramaaccaasuriibhih
shaantaantastattvasaaraih sakarunamrshibhirvishnunaa sasmitena |
aakrshyaastram sagarvairupashamitavadhuusambhramairdaityaviiraih
saanandam devataabhirmayapuradahane dhuurjatih paatu yushmaan ||

Von einer liebenden Göttin bewundert versetzt er Dämonen in Angst und Schrecken vor dem "Was ist das?", der von den Sehern, die durch Wirklichkeitsessenz letztendlich Frieden fanden, mit Sorge, und von Vishnu mit einem Lächeln bedacht
die Stadt des dämonischen Baumeisters abbrennt,
als augenrollende Teufelsknechte ihre schwangeren Weiber beschwichtigend blankziehen
und er das Wohlgefallen der Götter genießt:
Dieser Zottelkopf schütze Euch!

Mohamudgara

दिनमपि रजनी सायंप्रातः
शिशिरवसन्तौ पुनरायातः ।
कालः क्रीडति गच्छत्यायुः
तदपि न मुञ्चति आशावायुः ॥

dinamapi rajanii saayampraatah
shishiravasantau punaraayaatah |
kaalah kriidati gacchatyaayuh
tadapi na muncati aashaavaayuh ||

Tag und Nacht, der Sonne Aufgang, Untergang,
Herbst und wieder neuen Frühlings Überschwang:
Es ist das Spiel der Zeit, weil es um's Leben geht
wo der Hoffnung Windhauch nie so recht stille steht.

Subhashitani

सेवध्वं विबुधास्तमंधकरिपुं माक्लिश्यतान्यश्रुते
यस्मादत्र परत्र च त्रिजगति त्राता स एकः शिवः।
आयाते नियतेर्वशात् स्वविषये कालात् करालाद्भये
कुत्र व्याकरणं क्व तर्ककलहः काव्यश्रमः क्वापि वा ॥

sevadhvam vibudhaastamandhakaripum maaklishyataanyashrute
yasmaadatra paratra ca trijagati traataa sa ekah shivah |
aayaate niyatervashaat svavishaye kaalaat karaalaadbhaye
kutra vyaakaranam kva tarkakalahah kaavyashramah kvaapi vaa ||

Werft euch nieder, ihr Gelehrten, vor dem Feind der Blindheit, auf daß ihr nicht verzagt, wenn ihr vergeßt, weil er, Shiva, euer einziger Retter ist hier unten, da oben und in den drei Welten!
Aus dem Wunsch heraus, euch in ihr Reich zu entführen, naht die Zeit, vor deren klaffenden Kiefern ihr ängstlich erstarrt: Wohin dann mit eurer Wortklauberei, eurer streitbaren Logik,
den Mühen der Dichtung, wohin bloß damit?

Shivanandalahari

सा रसना ते नयने तामेव करौ स एव कृतकृत्यः ।
या ये यौ यो भर्गं वदतीक्षेते सदार्चतः स्मरति ॥

saa rasanaa te nayane taameva karau sa eva krtakrtyah |
yaa ye yau yo bhargam vadatiikshate sadaarcatah smarati ||

Wahre Zunge spricht das Heiße, wahre Augen sehn den Glast, echte Hände verdorren nicht, ihn immer wieder schönend: Der, so weiß man, hat sein Werk vollbracht.

Subhashitani

स्वाधीनं समतिक्रम्य मातरं पितरं गुरुम् ।
अस्वाधीनं कथं दैवं प्रकारैरभिराध्यते ॥

svaadhiinam samatikramya maataram pitaram gurum |
asvaadhiinam katham daivam prakaarairabhiraadhyate ||

Da wir uns hinwegsetzten über Mutter, Vater und Lehrer, als sie uns frei verfügbar waren,
wie sollten wir Schicksalhaftes, das wir nicht mehr umsonst kriegen, mit unsern Methoden günstig stimmen?

Bhagavata

सर्वभूतेषु यः पश्येद्भगवद्भावमात्मनः ।
भूतानि भगवत्यात्मन्येष भागवतोत्तमः ॥

sarvabhuuteshu yah pashyedbhagavadbhaavamaatmanah |
bhuutaani bhagavatyaatmanyesha bhaagavatottamah ||

Jemand der göttliche Selbstwerdung in allen Wesen
und alle Wesen in Gott selbst sieht, ist ein ganz Frommer.

Bhagavata

संप्रसन्ने भगवति पुरुषः प्राकृतैर्गुणैः ।
विमुक्तो जीवनिर्मुक्तो ब्रह्मनिर्वाणमृच्छति ॥

samprasanne bhagavati purushah praakrtairgunaih |
vimukto jiivanirmukto brahmanirvaanamrcchati ||

Wenn Gott erst zufrieden ist, wird der Mensch sein Naturerbe los,
läßt seine Einzelexistenz zurück und verliert sich in göttlicher Auflösung.

Rasagangadhara

संपदा संपरिष्वक्तो विद्यया चानवद्यया ।
नरो न शोभते लोके हरिभक्तिरसं विना ॥

sampadaa samparishvakto vidyayaa caanavadyayaa |
naro na shobhate loke haribhaktirasam vinaa ||

Von irdischem Glück und nicht zu leugnender Bildung innigst umarmt
stellt so ein Kerl nichts dar in der Welt ohne die Hingabe an Gott im Blut.

Bhaktirasayana

स्मर्तव्यः सततं कृष्णो विस्मर्तव्यो न जातुचित् ।
सर्वे विधिनिषेधाः स्युरेतयोरेव किंकराः ॥

smartavyah satatam krshno vismartavyo na jaatucit |
sarve vidhinishedhaah syuretayoreva kinkaraah ||

Krishnas immer zu gedenken und ihn niemals zu vergessen:
Alle Gebote und Verbote sollen Mägde dieser beiden sein.

Vishnushatpadi

सत्यपि भेदापगमे नाथ तवाहं न मामकीनस्त्वम् ।
सामुद्रो हि तरङ्गः क्वचन समुद्रो न तारङ्गः ॥

satyapi bhedaapagame naatha tavaaham na maamakiinastvam |
saamudro hi tarangah kvacana samudro na taarangah ||

Sind wir auch über die Spaltung hinaus, o Herr, so bin ich dein, und du kein Teil von mir.
Die Welle gehört dem Meer und nicht etwa das Meer der Welle.

Bhagavata

स्वर्गापवर्गयोः पुंसां रसायां भुवि सम्पादं ।
सर्वसामपि सिद्धीनां मूलं तच्चरणार्चनम् ॥

svargaapavargayoh pumsaam rasaayaam bhuvi sampaadam |
sarvasaamapi siddhiinaam muulam taccaranaarcanam ||

Der Grund für Himmel und Erlösung, für der Menschen Erfolg auf Erden oder in der Unterwelt,
für jede Vollendung überhaupt liegt darin, daß sie auf seine Fußspur achten.

Subhashitasudhanidhi

स्वर्गो धनं वा धान्यं वा विद्याः पुत्रास्सुखानि च ।
गुरुवृत्तानुरोधेन न किंचिदपि दुर्लभम् ॥

svargo dhanam vaa dhaanyam vaa vidyaa putraassukhaani ca |
guruvrtta'nurodhena na kimcidapi durlabham ||

Himmelfahrt, genug zu essen, Reichtum, Bildung, Söhne und viel Glück
erlangt nicht gar so schwer, wer seines Lehrers Gunst mit Respekt erwirbt.

Upadeshapancaka

सङ्गः सत्सु विधीयतां भगवतो भक्तिर्दृडा धीयताम्
शान्त्यादिः परिचीयतां दृडतरं कर्माशु संत्यज्यताम् ।
सद्विद्वानुपसर्प्यतां प्रतिदिनं तत्पादुका सेव्यतां
ब्रह्मैकाक्षरमर्थ्यतां शृतिशिरोवाक्यं समाकर्ण्यताम् ॥

sangah satsu vidhiiyataam bhagavato bhaktirdrdaa dhiiyataam
shaantyaadih pariciiyataam drdhataram karmaashu santyajyataam |
sadvidvaanupasarpyataam pratidinam tatpaadukaa sevyataam
brahmaikaaksharamarthyataam shrutishirovaakyam samaakarnyataam ||

Sucht die Begegnung mit Edlen und seid euch der Härten frommer Hingabe bewußt.
Schließt vor allem Frieden und nehmt Abstand von harten Aktionen.
Umschmeichelt die Weisen täglich und folgt ihren Spuren.
Gebt dem Einsilber "Brahm" einen Sinn und merkt auf beim Gesang heiligen Texte.

Haryashtaka

स गङ्गा स गया सेतुस्स काशी स च पुष्करं ।
जिह्वाग्रे वर्तते यस्य हरिरित्यक्षरद्वयम् ॥

sa gangaa sa gayaa setussa kaashii sa ca pushkaram |
jihvaagre vartate yasya harirityaksharadvayam ||

Er ist die Ganga, er ist die Gaya, er ist die Brücke, er ist Benares und Pushkara,
sobald seine Zungenspitze das Silbenpaar "Hari" in Schwingung versetzt.

Subhashitani

शैवा वयं न खलु तत्र विचारणीयम्
पञ्चाक्षरीजपपरा नितरां तथापि ।
चेतो मदीयमतसीकुसुमावभासं
स्मेराननं स्मरति गोपवधूकिशोरम् ॥

shaivaa vayam na khalu tatra vicaaraniiyam
pancaakshariijapaparaa nitaraam tathaapi |
ceto madiiyamatasiikusumaavabhaasam
smeraananam smarati gopavadhuukishoram ||

Shivaiten sind wir, daran gibt es nichts zu deuteln.
Die fünf Silben des Namo Shivaya zu murmeln ist immer noch das Größte.
Derweil denkt die Vernunft sich das berückend schöne, freundlich lächelnde Blumengesicht
des Jungen einer Kuhhirtenfrau.

Prabodhasudhakara

शुध्यति हि नान्तरात्मा कृष्णपदाम्भोजभक्तिमृते ।
वसनमिव क्षारोदैः भक्त्या प्रक्षाल्यते चेतः ॥

shudhyati hi naantaraatmaa krshnapadaambhojabhaktimrte |
vasanamiva kshaarodaih bhaktyaa prakshaalyate cetah ||

Wes Andacht an Krishnas Lotosblumenfüße abstirbt, des Gewissen wird nicht wieder rein.
Wie Kleider in Kalilauge, wird Vernunft in Hingabe gespült.

Vishvagunadarsha

श्रीरङ्गे शोभते यस्य श्रीरङ्गे शोभते च या ।
नमोऽहं कलये तस्मै न मोहं कलये ततः ॥

shriirange shobhate yasya shriirange shobhate ca yaa |
namo'ham kalaye tasmai na moham kalaye tatah ||

Sie, die in (Gott) Shriranga strahlt, ist, wer die Stadt (Shriranga) zum Leuchten bringt.
In der Zeit, da ich diese grüße, ist für Verblendung keine Zeit.

Subhashitasudhanidhi

शास्त्राय गुरुसंयोगः शास्त्रं विनयवृद्धये ।
विद्याविनीतो नृपतिर्न कृच्छ्रेष्ववसीदति ॥

shaastraaya gurusamyogah shaastram vinayavrddhaye |
vidyaaviniito nrpatirna krcchreshvavasiidati ||

Zum Lehrer geht, wer lernen will. Lernen heckt Selbstzucht.
Ein von Bildung geführter Herr über Menschen dankt in Krisenzeiten nicht ab.

Harsha "Naishadhcarita"

श्वः श्वः प्राणप्रयाणेपि न स्मरन्ति स्मरद्विषः ।
मग्नाः कुटुम्बजम्बाले बालिशा यदुपासिनः ॥

shvah shvah praanaprayaane'pi na smaranti smaradvishah |
magnaah kutumbajambaale baalishaa yadupaasinah ||

An so ein heut oder morgen verhauchendes Leben erinnern die Feinde der Liebe sich nicht. Versunken im Schlamm der Familiengründung frönen sie dieser aus kindischer Sicht.

Rasagangadhara

शरीरं ज्ञानजननं रोगो विष्णुस्मृतिप्रदः ।
विपद्वैराग्यजननी त्रयं सुखकरं सताम् ॥

shariiram jnaanajananam rogo vishnusmrtipradah |
vipadvairaagyajananii trayam sukhakaram sataam ||

Ein Körper zum Erkennen wie geschaffen, Gebrechen schenkt Erinnerung an Gott,
Scheitern, die Mutter der Entsagung: Das ist der Edlen Glücksdreieck.

Kalidasa "Vikramorvashiya"

वेदान्तेषु यमाहुरेकपुरुषं व्याप्य स्थितं रोदसी
यस्मिन्नीश्वर इत्यनन्यविशयः शब्दो यथार्थाक्षरः ।
अन्तर्यश्च मुमुक्षुभिर्नियमितप्राणादिभिर्मृग्यते
सस्थाणुः स्थिरभक्तियोगसुलभो निःश्रेयसायास्तु वः ॥

vedaanteshu yamaahurekapurusham vyaapya sthitam rodasii
yasminniishvara ityananyavishayah shabdo yathaarthaaksharah |
antaryashca mumukshubhirniyamitapraanaadibhir mrgyate
sasthaanuh sthirabhaktiyogasulabho nihshreyasaayaastu vah ||

Den sie im jüngeren Schriftheiligtum den Urmann nennen, der Himmel und Erde umspannt,
auf ihn allein paßt wie kein anderes Wort "Ishvara-Herr" und trifft den Sinn genau.
In ihrer Sehnsucht nach Einhalt im Lebenskreislauf halten jene gar den Atem an,
doch kann nur der im strammen Hingabejoch gut zu fassende beste Unbewegte noch helfen.

Bhagavata

विषयान् ध्यायतश्चित्तं विषयेषु विषज्जते ।
मामनुस्मर तच्चित्तं मय्येव प्रविलीयते ॥

vishayaan dhyaayatashcittam vishayeshu vishajjate |
maamanusmara taccittam mayyeva praviliiyate ||

Sinnesfreuden hängt er nach, der Geist und bleibt an Sinnesfreuden hängen.
An mich sollst du denken, damit dieser Geist sich in mir verliere.

Vishvagunadarsha

विविधनिगमसारे विश्वरक्षैकधीरे
वृषशिखरिविहारे वक्षसाश्मिष्टदारे ।
भगवति यदुवीरे भक्तबुद्धेरदूरे
भवतु चिरमुदारे भावना निर्विकारे ॥

vividhanigamasaare vishvarakshaikadhiire
vrshashikharivihaare vakshasaashmishtadaare |
bhagavati yaduviire bhaktabuddheraduure
bhavatu ciramudaare bhaavanaa nirvikaare ||

Du Essenz der alten Schriften, einzig fester Hüter des Alls,
wanderst über höchste Gipfel und trägst die Geliebte im Stein auf der Brust.
Nie bist du fern von uns, die wir dich, Gott und Yadu-Held, verehren,
so sei auch künftig wirksam du, von Natur aus Unwandelbarer!

Subhashitani

विपदो नैव विपदः सम्पदो नैव सम्पदः ।
विपद्विस्मरणं विष्णोः सम्पन्नारायणस्मृतिः ॥

vipado naiva vipadah sampado naiva sampadah |
vipadvismaranam vishnoh sampannaaraayanasmrtih ||

Scheitern ist nicht gleich Scheitern, Erfolg nicht gleich Erfolg.
Vishnu vergessen ist Scheitern, sich des Urmannes erinnern Erfolg.

Bhagavata

विपदः सन्तु नः शश्वत्तत्र तत्र जगद्गुरो ।
भवतो दर्शनं यत्स्यादपुनर्भवदर्शनम् ॥

vipadah santu nah shashvattatra tatra jagadguro |
bhavato darshanam yatsyaadapunarbhavadarshanam ||

Gib uns unsere tägliche Niederlage, o Lehrer der Welt!
Wenn du darin erkennbar wirst, ist auch das Nimmerwiedersein in Sicht.

Bhagavata

वासुदेवे भगवति भक्तिमुद्वहतां नृणाम् ।
ज्ञानवैराग्यवीर्याणां नेह कश्चिद्व्यपाश्रयः ॥

vaasudeve bhagavati bhaktimudvahataam nrnaam |
jnaanavairaagyaviiryaanaam neha kashcidvyapaashrayah ||

In ihrer Hingabe an Gott Vasudeva Aufgehobene,
Helden im Verzicht auf weitere Erkenntnis, bedürfen keiner Hilfe mehr.

Subhashitani

रसने त्वं रसज्ञेति वृथैव स्तूयसे बुधैः ।
अपारमाधुरीधामरामनामपराङ्मुखी ॥

rasane tvam rasajneti vrthaiva stuuyase budhaih |
apaaramaadhuriidhaamaraamanaamaparaanmukhii ||

Rühmen die Kenner, o Zunge, dich etwa umsonst als Expertin für Wohlgeschmack,
da du die Nennung des Namens Ramas als Hort aller Süße verweigerst?

Bhagavatamahatmya

येषांश्चित्ते वसेद्भक्तिः सर्वदा प्रेमरूपिणी ।
न ते पशन्ति कीनाशं स्वप्नेऽप्यमलमूर्तयः ॥

yeshaamshcitte vasedbhaktih sarvadaa premaruupinii |
na te pashanti kiinaasham svapne'pyamalamuurtayah ||

Im Geiste lassen sie immerzu Liebesform annehmende Hingabe sein.
So sehen die mit reiner innerer Gestalt den Sensenmann auch nicht im Traum.

Kalidasa Shakuntala

या सृष्टिः स्रष्टुराद्या वहति विधिहुतं या हविर्या च होत्री
ये द्वे कालं विधत्तः श्रुतिविषयगुणा याः स्थिता व्याप्य विश्वम् ।
यामाहुः सर्वबीजप्रकृतिरिति यया प्राणिनः प्राणवन्तः
प्रत्यक्षाभिः प्रपन्नः तनुभिरवतु वस्ताभिरष्टाभिरीशः ॥

yaa srshtih srashtur aadyaa vahati vidhihutam yaa havir yaa ca hotrii
ye dve kaalam vidhattah shruti vishaya gunaa yaah sthitaa vyaapya vishvam |
yam aahuh sarva biija prakrtir iti yayaa praaninah praanavantah
pratyakshaabhih prapannah tanubhir avatu vastubhir ashtaabhir iishah ||

Erster Ausfluß des sich Verströmenden 1 Wasser,
heilig Gegossenes hochfahrend, damit es verzehrt werde 2 Feuer,
der Öl ins Feuer gießende Opferpriester 3 Energie,
die Zeit einteilenden Zwei 4 Sonne und Mond,
die Eigenschaft, Gegenstand des Gehörs zu sein 5 Äther,
der das alles umhüllend feststeht 6 Himmel,
der man sagt: "Du bist aller Samen Vorform" 7 die Erde,
mit der Atemholende zu Beseelten werden 8 Luft:
Durch die acht Elemente mit erkennbaren Formen versehen soll der Herr sich manifestieren.

Bhagavata

यस्य भक्तिर्भगवति हरौ निःश्रेयसेश्वरे ।
विक्रीडतोऽमृताम्भोधौ किं क्षुद्रैः खतकोदकैः ॥

yasya bhaktirbhagavati harau nihshreyaseshvare |
vikriidato'mrtaambhodhau kim kshudrauh khatakodakaih ||

Ein dem höchsten Herrn Gott Hari Hingegebener, im Lebenswassermeer Planschender:
Was soll der mit dem bißchen Naß aus Wassergräben?

Subhashitani

यशोदया समा कापि देवतनां तु भूतले ।
उलूखले यया बद्धो मुक्तिदो मुक्तिमिच्छति ॥

yashodayaa samaa kaapi devatanaam tu bhuutale |
uluukhale yayaa baddho muktido muktimicchati ||

Wer wäre wie Yashoda unter den Gottheiten auf Erden so gegenwärtig?
In ihrem Mörser gefangen wünscht Krishna Freiheit gebend Freiheit für sich selbst.

Ramayana Ayodhya

यन्मातापितरौ वृत्तं तनये कुरुतः सदा ।
न सुप्रतिकरं तत्तु मात्रा पित्रा च यत्कृतम् ॥

yanmaataapitarau vrttim tanaye kurutah sadaa |
na supratikaram tattu maatraa pitraa ca yatkrtam ||

Was Eltern für ihren Nachwuchs und seine Aufzucht dauernd aufbringen,
wird nie wieder ganz so erstattet, wie Mutter und Vater es getan haben.

Bhagavata

यथा ह्यवहितो वह्निर्दारुष्वेकः स्वयोनिषु ।
नानेव भाति विश्वात्मा भूतेषु च तथा पुमान् ॥

yathaa hyavahito vahnirdaarushvekah svayonishu |
naaneva bhaati vishvaatmaa bhuuteshu ca tathaa pumaan ||

Gleichsam hineinversenkt in all das Holz brennt wieder nur dasselbe Feuer.
So strahlt in den Wesen die Allseele, und ist auch nur einer.

Madhyamavyayoga

यथा नदीनां प्रभवः समुद्रः
यथाहुतीनां प्रभवः हुताशनः ।
यथेन्द्रियाणां प्रभवं मनोऽपि
तथा प्रभुर्नो भगवानुपेन्द्रः ॥

yathaa nadiinaam prabhavah samudrah
yathaahutiinaam prabhavah hutaashanah |
yathendriyaanaam prabhavam mano'pi
tathaa prabhurno bhagavaanupendrah ||

Der Flüsse Urgrund ist das Meer,
der Götter Ursach ist das Feuer.
Der Sinnesfreuden Ursprung ist doch wieder nur der Geist,
und so ist unser Schöpfer Indras kleiner Bruder Huldreich.

Bhagavata

यथा पुमान्न स्वाङ्गेषु शिरः पाण्यादिषु क्वचित् ।
पारक्यबुद्धिं कुरुते एवं भूतेषु मत्परः ॥

yathaa pumaanna svaangeshu shirah paanyaadishu kvacit |
paarakyabuddhim kurute evam bhuuteshu matparah ||

Da kein Mensch jemals den eigenen Gliedern, Kopf oder Händen,
fremdes Bewußtsein eingeben würde, mach ich's bei den Wesen genauso.

Bhagavata

यथा दारुमयी नारी यथा यन्त्रमयो मृगः ।
एवं भूतानि मघवन्नीशतन्त्राणि विद्धि भोः ॥

yathaa daarumayii naarii yathaa yantramayo mrgah |
evam bhuutaani maghavanniishatantraani viddhi bhoh ||

Die hölzerne Puppe oder das Tier zum Aufziehen:
Sie und alle Wesen, so wisse, werden vom Willen des Meisters bewegt.

Bhagavata

यथाग्निः सुसमृद्धार्चिः करोत्येधांसि भस्मसात् ।
तथा मद्विषया भक्तिरुद्धवैनांसि कृत्स्नशः ॥

yathaagnih susamrddhaarcih karotyedhaansi bhasmasaat |
tathaa madvishayaa bhaktiruddhavainaansi krtsnashah ||

Feuer, richtig angefacht, verbrennt Holz zu Asche.
Hingabe an mich erstickt jeden Angriff im Keim.

Bhagavata

यथा तरोर्मूलनिषेचनेन
तृप्यन्ति तत्स्कन्धभुजोपशाखाः ।
प्राणोपहाराच्च यथेन्द्रियाणां
तथैव सर्वार्हणमच्युतेज्या ॥

yathaa tarormuulanishecanena
trpyanti tatskandhabhujopashaakhaah |
praanopahaaraacca yathendriyaanaam
tathaiva sarvaarhanamacyutejyaa ||

Mit Baumwurzeldüngen sprießen Zweige, wachsen zu Ästen
und sind gesättigt. Wie bei reichem Lebensatemangebot die Sinnesfreuden,
erhalten durch Verehrung des nicht weichenden Vishnu alle, was ihnen zusteht.

Subhashitani

यत्र निर्मलभावेन सम्सारे वर्तते गृही ।
धर्मं चरति निष्कामं तत्रैव रमते हरिः ॥

yatra nirmalabhaavena samsaare vartate grhii |
dharmamshcarati nishkaamam tatraiva ramate harih ||

Wo ein Häusler sein Leben hinbringt in lauterer Weise,
im leidenschaftslosen Gesetze wandelt, fühlt Gott sich am wohlsten.

Jitantastotra

यत्रकुत्र कुले वासो येषु केषु भवोऽस्तु मे ।
तव दास्यैकभावे स्यात् सदा सर्वत्र मे रतिः ॥

yatrakutra kule vaase yeshu keshu bhavo'stu me |
tava daasyaikabhaave syaat sadaa sarvatra me ratih ||

In was für eine Familie, in welchen Stand, als wer auch immer ich geboren bin:
Für dich da und mit dir eins zu sein ist meine Lust allüberall.

Sundarabahustava

यज्जातीयो यादृशो यत्स्वभावः
पादाच्छायं संश्रितो योऽपि कोऽपि।
तज्जातीयस्तादृशस्तत्स्वभावः
श्लिष्यत्येनं सुन्दरो वत्सलत्वात् ॥

yajjaatiiyo yaadrsho yatsvabhaavah
paadaacchaayam samshrito yo'pi ko'pi |
tajjaatiiyastaadrshastatsvabhaavah
shlishyatyenam sundaro vatsalatvaat ||

Von welcher Kaste einer stammt, auch wes Geistes Kind er sei:
Wer immer Zuflucht sucht im Schatten seiner Füße:
Von dessen Kaste stammt auch er dann, ist desselben Geistes Kind
wie der Schöne, der ihn an sich drückt, voll Liebe für sein Kälbchen.

Rasagangadhara

मृद्वीका रसिता सिता समशिता स्फीतं निपीतं पयः
स्वर्यातेन सुधाप्यधायि कतिधा रम्भाधरः खण्डितः ।
तत्त्वं ब्रूहि मदीयजीव भवता भूयो भवे भ्राम्यता
कृष्णेत्यक्षरयोरयं मधुरिमोद्गारः क्वचिल्लक्षितः ॥

mrdviikaa rasitaa sitaa samashitaa sphiitam nipiitam payah
svaryaatena sudhaapyadhaayi katidhaa rambhaadharah khanditah |
tattvam bruuhi madiiyajiiva bhavataa bhuuyo bhave bhraamyataa
krshnetyaksharayorayam madurimodgaarah kvacillakshitah ||

Hast von saftigen Zuckertrauben genascht, an fetter Milch dich sattgetrunken,
bist in den Himmel gefahren, als Göttertrank sie dir servierten,
und wie oft hast du der paradiesischen Rambha Unterlippe wundgeküßt?
Sag die Wahrheit, mein Herz, als einer, der im Leben viel rumgekommen ist:
Weißt du, was noch wonnesüßer herausquillt als "Krishna!" mit zwei Silben geseufzt?

Mukundamala

मुकुन्द मूर्ध्ना प्रणिपत्य याचे
भवन्तमेकान्तमियन्तमर्थम् ।
अविस्मृतिस्त्वच्चरणारविन्दे
भवे भवे मेऽस्तु भवत्प्रसादात् ॥

mukunda muurdhnaa pranipatya yaace
bhavantamekaantamiyamstamartham |
avismrtistvaccaranaaravinde
bhave bhave me'stu bhavatprasaadaat ||

O Mukunda! Kopfüber fall ich vor dir nieder
und flehe dich an nur um Eines:
Sei so gnädig und laß mich in all meinen nächsten Geburten
die von deinen Lotosfüßen dort hinterlassenen Spuren erahnen!

Shivanandalahari

मा गच्छ त्वमितस्ततो गिरिश भो मय्येव वासं कुरु
स्वामिन्नादिकिरात मामकमनःकान्तारसीमान्तरे ।
वर्तन्ते बहुशो मृगा मदजुषो मात्सर्यमोहादयः
तान्हत्वा मृगयाविनोदरुचितालाभं च संप्राप्स्यसि ॥

maa gaccha tvamitastato girisha bho mayyeva vaasam kuru
svaaminnaadikiraata maamakamanahkaantaarasiimaantare |
vartante bahusho mrgaa madajusho maatsaryamohaadayah
taanhatvaa mrgayaavinodarucitaalaabhamshca sampraapsyasi ||

Geh nicht wieder in die Wildnis, o Shiva, sondern mach zu deiner Wohnstatt mich!
Du als der erste Jagdgott findest in meinen Träumen feuchte Frauen die Fülle! |
In mir gallopieren Herden von Wild, zu Bestien geworden sind Neid und Verblendung.
Auf die mach Jagd, streck sie nieder und schwelge hier in raffiniertester Kurzweil! ||

Bhagavata

मा कंचन शुचो राजन् यदीश्वरवशं जगत् ।
लोकाः सपाला यस्येमे वहन्ति बलिमीशितुः ।
स संयुनक्ति भूतानि स एव वियुनक्ति च ।

maa kamcana shuco raajan yadiishvaravasham jagat |
lokaah sapaalaa yasyeme vahanti balimiishituh |
sa samyunakti bhuutaani sa eva viyunakti ca |

Du brauchst dich um nichts zu kümmern, König, die Welt hier steht unter Gottes Befehl.
Ihre Völker und Könige fahren vorbei und suchen die Steuer zu zahlen.
Er aber verbindet die Wesen, und er trennt sie auch wieder.

Samayocitapadyamalika

मन्त्रे तीर्थे द्विजे दैवे दैवज्ञे भेषजे गुरौ ।
यादृशीं भावनां कुर्यात् सिद्धिर्भवति तादृशी ॥

mantre tiirthe dvije daive daivanje bheshaje gurau |
yaadrshiim bhaavanaam kuryaat siddhirbhavati taadrshii ||

Der Erfolg, den einer hat, entspricht dem, was er sich von Zauberspruch, Wallfahrt, Brahmanen, Schicksal, Wahrsagern, Ärzten und Lehrern verspricht.

Vairagya Shataka

महेश्वरे वा जगतामधीश्वरे
जनार्दने वा जगदन्तरात्मनि ।
न वस्तुभेद प्रतिपत्तिरस्ति मे
तथापि भक्तिस्तरुणेन्दुशेखरे ॥

maheshvare vaa jagataamadhiishvare
janaardane vaa jagadantaraatmani |
na vastubheda pratipattirasti me
tathaapi bhaktistarunendushekhare ||

Zwischen Gott Shiva, dem Herrn der Welten
oder dem begeisternden Vishnu, der die Welt im Innersten zusammenhält,
besteht für mich eigentlich kein Unterschied.
Anbeten aber will ich Shiva, den mit dem jungen Mond überm Haupt.

Vishvagunadarsha

भूयो दोषैरपि परिवृतः पूरुषः सात्विकानां
प्रायः पूज्यो भवति भगवद्भक्तिमासाद्य हृद्याम् ।
आक्रान्तापि प्रबलभुजगैः कण्टकैरप्यनल्पैः
किं नादृत्या सुरभिकुसुमा केतकी भाग्यभाजाम् ॥

bhuuyo doshairapi parivrtah purushah saatvikaanaam
praayah puujyo bhavati bhagavadbhaktimaasaadya hrdyaam |
aakraantamapi prabalabhujagaih kantakairapyanalpaih
kim naadrtyaa surabhikusumaa ketakii bhaagyabhaajaam ||

Ein Mensch, der sich Gott von Herzen überläßt, sei er auch mit den meisten Mängeln behaftet, wird liebenswert für alle, die aufs Wesentliche sehn. Warum sollten also Schraubenbäume, von nicht eben kleinen Dornen und giftigem Gewürm beschützt, mit ihren duftenden Blüten nicht von denen geschätzt werden, die Teilenswertes teilen?

Appayya Dikshita Vairagya

भव्यमभव्यं वा नः प्रलिखतु वेधाः सुदुर्मेधाः ।
सव्यमसव्यं वा नः शरणं चरणं महेशस्य ॥

bhavyamabhavyam vaa nah pralikhatu vedhaah sudurmedhaah |
savyamasavyam vaa nah sharanam caranam maheshasya ||

Ob der Schöpfer nun was sein oder nicht sein soll in unsere dummen Stirnen geritzt hat,
wir suchen unsere Zuflucht ohnehin vor beiden Füßen des Herrn, egal ob rechts oder links.

Bhagavata

भगवानेक एवैष सर्व क्षेत्रेष्ववस्थितः ।
अमुष्य दुर्भगत्वं वा क्लेशो वा कर्मभिः कुतः ॥

bhagavaaneka evaisha sarva kshetreshvavasthitah |
amushya durbhagatvam vaa klesho vaa karmabhih kutah ||

Es gibt nur einen Gott und der ist fest in allen Sphären und in jedem von uns.
Wenn das so ist, wo wirken Unglücksdasein oder Qual sich dann noch aus?

Bhajagovinda Stotra

भगवद्गीता किंचिदधीता
गङ्गाजलवकणिका पीता ।
सकृदपि यस्य मुरारिसमर्चा
कुरुते तस्य यमोऽपि न चर्चाम् ॥

bhagavadgiitaa kimcidadhiitaa
gangaajalavakanikaa piitaa |
sakrdapi yasya muraarisamarcaa
kurute tasya yamo'pi na carcaam ||

Ein Stück aus der Gita zitiert, ein Tröpfchen Gangeswasser probiert,
einmal vor Murus Feind gekniet, damit der Seelenfänger dich nicht sieht.
der Fangschlingen auswerfende Tod

Bhajagovinda Stotra

पुनरपि जननं पुनरपि मरणं
पुनरपि जननीजठरे शयनम् ।
इह संसारे बहु दुस्तारे
कृपयाऽपारे पाहि मुरारे ॥

punarapi jananam punarapi maranam
punarapi jananiijathare shayanam |
iha samsaare bahu dustaare
krpayaa'paare paahi muraare ||

Abermals zur Welt gebracht, abermals ums Leben gebracht,
abermals in der Gebärmutter wartend!
In dieser Tretmühle hier, der wir nur schwer wieder entkommen,
weil Muru überall seine Drahtschlingen auslegt
in der Ausweglosigkeit steh uns bei, o Muru-Feind, bitte!

Subhashitani

पथि धावन्निह पतितो रोदिष्यम्बाकरावलम्बाय ।
पतितोद्धारणसमये किं न स्मरसि त्वमात्मानम् ॥

pathi dhaavanniha patito rodishyambaakaraavalambaaya |
patitoddhaaranasamaye kim na smarasi tvamaatmaanam ||

Warum erinnerst du dich nicht deiner selbst und hilfst denen auf, die gefallen sind, sondern heulst wie ein Kind, das auf die Straße gerannt und hingefallen ist, daß die Mammi es auf den Arm nimmt?

Bhagavadgita

पत्रं पुष्पं फलं तोयं यो मे भक्त्या प्रयच्छति ।
तदहं भक्त्युपहृतमश्नामि प्रयतात्मनः ॥

patram pushpam phalam toyam yo me bhaktyaa prayacchati |
tadaham bhaktyupahrtamashnaami prayataatmanah ||

Blatt, Blüte, Frucht, Wasser: So er mir's hingebungsvoll darreicht,
verzehr mit reinem Herzen Geschenktes demutsvoll auch ich.

Bhagavatamahatmya

नृणां जन्मसहस्रेण भक्तौ प्रीतिर्हि जायते ।
कलौ भक्तिः कलौ भक्तिः भक्त्या कृष्णः पुरः स्थितः ॥

nrnaam janmasahasrena bhaktau priitiriha jaayate |
kalau bhaktih kalau bhaktih bhaktyaa krshnah purah sthitah ||

Nach tausend Menschgeburten erst entsteht Liebe zur Hingabe.
Doppelte Hingabe in Zeiten des Niedergangs an Krischna, den Gott, der uns voransteht.

Bhagavata

नृणां निःश्रेयसार्थाय व्यक्तिर्भगवतो नृप ।
अव्ययस्याप्रमेयस्य निर्गुणस्य गुणात्मनः ॥

nrnaam nihshreyasyaarthaaya vyaktirbhagavato nrpa |
avyayasyaaprameyasya nirgunasya gunaatmanah ||

Im besten Interesse der Menschheit, o Menschenhüter König, manifestiert sich Gott,
dessen ureigene Eigenschaft ist, selbst ohne Eigenschaft, unwandelbar, unermeßlich zu sein.

Appayya Dikshita Vairagya

निध्यायसि विषयसुखं न ध्यायसि विषममस्य परिपाकम् ।
बन्धुं तमेव चिन्तय बन्धुं मोक्तुं च यः क्षमते ॥

nidhyaayasi vishayasukham na dhyaayasi vishamamasya paripaakam |
bandhum tameva cintaya bandhum moktum ca yah kshamate ||

An sinnlich erfahrbares Glück denkst du, nicht aber seine schmerzlichen Folgen.
Denk an den einzigen Freund, den du hast, einen Freund, der dir vergibt und dich erlöst.

Kuvalayananda

निद्राति स्नाति भुङ्क्ते चलति कचभरं शोषयत्यन्तरास्ते
दीव्यत्यक्षैर्न चायं गदितुमवसरो भूय आयाहि याहि ।
इत्युद्दण्डैः प्रभूणामसकृदधिकृतैर्वारितान् द्वारि दीनान्
अस्मान् पश्याब्धिकन्ये सरसिहरुचामन्तरङ्गैरपाङ्गैः ॥

nidraati snaati bhunkte calati kacabharam shoshayatyantaraaste
diivyatyakshairna caayam gaditumavasaro bhuuya aayaahi yaahi |
ityuddandaih prabhuunaamasakrdadhikrtairvaaritaan dvaari diinaan
asmaan pashyaabdhikanye sarasiharucaamantarangairapaangaih ||

"Er geruht zu ruhen. Er nimmt sein Bad. Er speist. Er ergeht sich. Er läßt sein Haar trocknen.
Er wünscht allein zu sein. Er ergötzt sich am Würfelspiel. Das ist nicht der Zeitpunkt für Gespräche. Komm morgen wieder, geh jetzt!"
Wie wir da von den Schergen der Herrschaft mit erhobenen Knüppeln mehrfach eingeschüchtert vorm Tor stehn, sieh uns an, Lakshmi, Tochter des Ozeans, und vergönne uns wenigstens einen Blick aus den Winkeln deiner Lotusaugen!

Bhagavata

नारायणपराः सर्वे न कुतश्चन बिभ्यति ।
स्वर्गापवर्गनरकेष्वपि तुल्यार्थदर्शिनः ॥

naaraayanaparaah sarve na kutashcana bibhyati |
svargaapavarganarakeshvapi tulyaarthadarshinah ||

Narayana-Anhänger fürchten sich vor garnichts mehr.
Himmel, Vollendung oder Hölle sind ihnen gleich viel wert.

Vishvagunadarsha

निवस्तां वा कृत्तिं निवसतु चिरं वा पितृवने
शिवस्तावद्धत्तामहिगणमथाप्येष सुभगः ।
परीतं शैलालैरुषितमपि पङ्केषु मलिना
मलीनां बिभ्राणं किमिह कमनीयं न कमलम् ॥

nivastaam vaa krttim nivasatu ciram vaa pitrvane
shivastaavaddhattaamahiganamathaapyesha subhagah |
pariitam shailaaalairushitamapi pankeshu malinaa
maliinaam bibhraanam kimiha kamaniiyam na kamalam ||

In seinen Antilopenbalg geschürzt bewohnt seit jeher den Ahnenhain
Shiva, Schlangen auf sich häufend und doch der ersehnte Segensreiche.
Von Erdgiften angegriffen, erblüht mitten im Dreck schlammbespritzt - Wer könnte so lieblich sein? - noch der Lotos.

Bhagavata

न ह्यतोऽन्यः शिवः पन्था विशतः संसृताविह ।
वासुदेवे भगवति भक्तियोगो यतो भवेत् ॥

na hyato'nyah shivah panthaa vishatah samsrtaaviha |
vaasudeve bhagavati bhaktiyogo yato bhavet ||

Es gibt überhaupt keinen verheißungsvolleren Weg in dieser Welt zu beschreiten
als die liebende Hingabe an Krishna, den Gott, der in allem ist.

Mahimna Stotra

नमो नेदिष्ठाय प्रियदव दविष्ठाय च नमो
नमः क्षोदिष्ठाय स्मरहर महिष्ठाय च नमः ।
नमो वर्षिष्ठाय त्रिनयन यविष्ठाय च नमो
नमः सर्वस्मै ते तदिदमतिसर्वाय च नमः ॥

namo nedishthaaya priyadava davishthaaya ca namo
namah kshodishthaaya smarahara mahishthaaya ca namah |
namo varshishthaaya trinayana yavishthaaya ca namo
namah sarvasmai te tadidamatisarvaaya ca namah ||

Sei gegrüßt, Waldwandler, der du so nah mir und auch so fern wieder bist, sei gegrüßt!
Sei gegrüßt, Wollusttöter, der du fein wie Staub und riesig groß bist, sei gegrüßt!
Sei gegrüßt, Dreiäugiger, der du uralt und der Jüngste bist, sei gegrüßt!
Sei gegrüßt, der du das alles hier bist und noch viel mehr als das, sei gegrüßt!

Bhagavata

न दानं न तपो नेज्या न शौचं न व्रतानि च ।
प्रीयतेऽमलया भक्त्या हरिरन्यद् विडम्बनम् ॥

na daanam na tapo nejyaa na shaucam na vrataani ca |
priiyate'malayaa bhaktyaa hariranyad vidambanam ||

Keine Schenkung, kein Fasten, kein Opferritual, kein Reinhalten und auch keine Gelübde
freuen Gott so wie ungetrübte Hingabe. Das andere ist Maskerade.

Bhagavata

न तथा ह्यघवान् राजन् पूयेत तप आदिभिः ।
यथा कृष्णार्पितप्राणस्तत्पूरुषनिषेवया ॥

na tathaa hyaghavaan raajan puuyeta tapa aadibhih |
yathaa krshnaarpitapraanastatpuurushanishevayaa ||

Nicht mit Entbehrungen und Ähnlichem wird, o König, der Übeltäter geläutert,
als daß er niedrigste Dienste leiste an denen, die Krshna ihr Leben weihen.

Bhagavata

न किंचित्साधवो धीरा भक्ता ह्येकान्तिनो मम ।
वाञ्छन्त्यपि मया दत्तं कैवल्यमपुनर्भवम् ॥

na kimcit saadhavo dhiiraa bhaktaa hyekaantino mama |
vaanchantyapi mayaa dattam kaivalyamapunarbhavam ||

Die nur noch mich anbetend mir hingegeben edel sich behaupten,
wollen nicht einmal mehr, daß ich ihnen durch Nichtwiedersein Erlösung gewähre.

Bhagavata

न कामकर्मबीजानां यस्य चेतसि संभवः ।
वासुदेवैकनिलयः स वै भागवतोत्तमः ॥

na kaamakarmabiijaanaam yasya cetasi sambhavah |
vaasudevaikanilayah sa vai bhaagavatottamah ||

Ganz und gar fromm ist und nur noch von Krishna bewohnt,
in wessen Geist die Saat begehrlich begangener Tat nicht aufgeht.

Vishvagunadarsha

धुनोति निबिडं तमः परिलुनाति पापाटवीं
तनोति च मनोरथानुपचिनोति नानोत्सवान् ।
अनक्ति च पुनः पुनर्ननु मनः सुधानिर्झरैः
व्यनक्ति परिपक्त्रिमं वृषगिरीशभक्तिः शुभम् ॥

dhunoti nibidam tamah parilunaati paapaataviim
tanoti ca manorathaanupacinoti naanotsavaan |
anakti ca punah punarnanu manah sudhaanirjharaih
vyanakti paripaktrimam vrshagiriishabhaktih shubham ||

Dichte Finsternis pustet sie weg, den Sündendschungel rodet sie,
das Gedankenkarussell weitet sie und bereitet manch Hochgefühl.
Immer wieder überflutet den Geist mit Lebenswasserströmen
und macht segensreich Herangereiftes sichtbar die Hingabe an den Herrn des Stierbergs.

Cinta Stotra

धर्मार्थकाममोक्षेषु नेच्छा मम कदाचन ।
त्वत्पादपङ्कजास्वादजीवितं दीयताम् मम ॥

dharmaarthakaamamoksheshu necchaa mama kadaacana |
tvatpaadapankajaasvaadajiivitam diiyataam mama ||

Nie wieder laß ich mich ein auf Liebe, Broterwerb, Pflichten und Erlösung.
Lieber sei mir ein seliges Leben vor deinen Lotosfüßen gegeben.

Bhagavata Mahatmya

धर्मं भजस्व सततं त्यज लोकधर्मान्
सेवस्व साधुपुरुषान् जहि कामतृष्णाम् ।
अन्यस्य दोषगुणचिन्तनमाशु मुक्त्वा
सेवाकथरसमहो नितरां पिब त्वम् ॥

dharmam bhajasva satatam tyaja lokadharmaan
sevasva saadhupurushaan jahi kaamatrshnaam |
anyasya doshagunacintanamaashu muktvaa
sevaakatharasamaho nitaraam piba tvam ||

Halt dich ans ewige Naturgesetz, meide ortsüblichen Brauch!
Diene edlen Menschen, leg ab die Gier nach Liebe!
Hör schon auf, dauernd an Vorzüge und Fehler anderer zu denken
und trink endlich die Essenz aus Dienst und Geschichten!

Bhaktirasayana

दौर्भाग्यमिन्द्रियाणां कृष्णे विषये हि शाश्वतिके ।
क्षणिकेषु पापकरणेष्वपि सज्जन्ते यदन्यविषयेषु ॥

daurbhaagyamindriyaanaam krshne vishaye hi shaashvatike |
kshanikeshu paapakaraneshvapi sajjante yadanyavishayeshu ||

Anstatt in Krishnas ewiger Welt hängen die voll übler Sinnenreize sind
an einer falschen Welt des Momentanen, die ins Verderben führt.

Vishvagunadarsha

दोषेभ्यो नैव भेतव्यं दृढा चेद्भक्तिरुच्यते ।
तिमिरेभ्यो न हि भयं दीपश्चेल्लभ्यते महान् ॥

doshebhyo naiva bhetavyam drdhaa cedbhaktirucyate |
timirebhyo na hi bhayam diipashcellabhyate mahaan ||

Fürchte keine Fehler mehr, wenn deine Hingabe denn fest genug ist.
Keine Angst wenn's dunkel wird hat mehr, wer die mächtige Fackel ergriff.

Vishvagunadarsha

दुःखं च जन्मदुरितं च दृढामविद्यां
हा हन्त हन्ति परमा हरिभक्तिरेका ।
एकोऽपि राघवशरः किल सप्त सालान्
शैलं रसातलमपि त्वरया बिभेद ॥

duhkham ca janmaduritam ca drdhaamavidyaam
haa hanta hanti paramaa haribhaktirekaa |
eko'pi raaghavasharah kila sapta saalaan
shailam rasaatalamapi tvarayaa bibheda ||

Konsequentes Gottvertrauen bricht Elend, mißlungene Geburtenfolge, die Mauer der Ignoranz. Durchschlug doch der Pfeil von Vishnu aus dem Raghu-Stamm sieben Palisadenpfeiler und den Fels über dem Höllenfluß obendrein.

Bhagavata

देहेन्द्रियप्राणमनोधियां यो
जन्माप्ययक्षुद्भयतर्षकृच्छ्रैः ।
संसारधर्मैरविमुह्यमानः
स्मृत्या हरेर्भागवत प्रधानः ॥

dehendriyapraanamanodhiyaam yo
janmaapyayakshudbhayatarshakrcchraih |
samsaaradharmairavimuhyamaanah
smrtyaa harerbhaagavata pradhaanah ||

Wesentliches am göttlichen Vishnu hat verstanden, wer sich nicht mehr beirren läßt
durch des Lebens Regelfälle wie Geburt, Hinscheiden, Hunger, Angst, Durst, Bedrängnis, oder eines Körpers Sinnlichkeit, Lebensenergie, Geist und Denkart.

Bhagavata

दयया सर्वभूतेषु संतुष्ट्या येनकेन वा ।
सर्वेन्द्रियोपशान्त्या च तुष्यत्याशु जनार्दनः ॥

dayayaa sarvabhuuteshu santushtyaa yenakena vaa |
sarvendriyopashaantyaa ca tushyatyaashu janaardanah ||

Vishnu, der Menschen begeistert, wird selbst froh durch Mitleid mit allen Wesen,
wenn jeder zufrieden ist mit dem, was er hat, und alle Triebe gezügelt sind.

Subhashitani

ते सभाग्या मनुष्येषु कृतार्था नृप निश्चितम् ।
स्मरन्ति ये स्मारयन्ति हरेर्नाम कलौयुगे ॥

te sabhaagyaa manushyeshu krtaarthaa nrpa nishcitam |
smaranti ye smaarayanti harernaama kalauyuge ||

Zur Endzeit, o König, werden nur die noch mit Glück bedacht und reich sein,
die Haris Namen gedenken und anderen in Erinnerung rufen.

Bhaktirasayana

द्रुतस्य भगवद्धर्मात् धारावाहिकतां गता ।
सर्वेषे मनसो वृत्तिः भक्तिरित्यभिधीयते ॥

drutasya bhagavaddharmaat dhaaraavaahikataam gataa |
sarveshe manaso vrttih bhaktirityabhidhiiyate ||

Bhakti ist so zu verstehen: Wenn aus Gehorsam zu dir der reißende Sog der Meinungen
über den alles Beherrschenden einmündet in den Strom der Ochsenkarren.

Subhashitani

तावद्रागादयःस्तेनास्तावत्कारागृहं गृहम् ।
तावन्मोहो अङ्घ्रिनिगडो यावत्कृष्ण न ते जनाः ॥

taavadraagaadayah stenaastaavatkaaraagrham grham |
taavanmoho anghrinigadoyaavatkrshna na te janaah ||

Während wir zum Raub unserer Gefühle wurden, während unser Haus noch Gefängnis
und Verblendung unsere Fußfessel war, o Krishna, waren wir nicht dein Volk.

Gorakshasiddhanta

तर्किका घटपटेति रटेयुः
शब्दिकाः खफछठेति पठेयुः ।
मादृशां तु सततं स्मरनीयौ
चन्द्रचूडचरणौ रमनीयौ ॥

tarkikaa ghatapateti rateyuh
shabdikaah kaphachatheti patheyuh |
maadrshaam tu satatam smaraniiyau
candracuudacaranau ramaniiyau ||

Mögen die Logiker zetern, bis die Krüge zerspringen,
Wortklauber mit Schaum vorm Maul Zitate singen,
Leute wie ich aber gedenken der lieblichen Fußspur,
die der Herr mit dem Monddiadem hinterließ.

Vedantadeshika

त्वयि रक्षति रक्षकैः किमन्यैः
त्वयि चारक्षति रक्षकैः किमन्यैः ।
इति निश्चितधीः श्रयामि नित्यं
नृहरे वेगवतीतटाश्रयं त्वाम् ॥

tvayi rakshati rakshakaih kimanyaih
tvayi caarakshati rakshakaih kimanyaih |
iti nishcitadhiih shrayaami nityam
nrhare vegavatiitataashrayam tvaam ||

O Männertöter, wenn du alle schützt, warum soll man da noch von anderen sich schützen lassen? Wenn du keinen mehr schützt, warum soll man da noch von anderen sich schützen lassen? Also bin ich fest entschlossen, mich schleunigst in deine Obhut zu begeben.

Mahimna Stotra

त्रयी सांख्यं योगः पशुपतिमतं वैष्णवमिति
प्रभिन्ने प्रस्थाने परमिदमदः पथ्यमिति च ।
रुचीनां वैचित्र्यात् ऋजुकुटिलनानापथजुषां
नृणामेको गम्यस्त्वमसि पयसामर्णव इव ॥

trayii saankhyam yogah pashupatimatam vaishnavamiti
prabhinne prasthaane paramidamadah pathyamiti ca |
ruciinaam vaicitryaat rjukutilanaanaapathajushaam
nrnaameko gamyastvamasi payasaamarnava iva ||

Drei Veden, Sankhya und Yoga gibt es, Shivaismus und Vishnuismus.
Sie werden gespalten, verabschiedet oder zum einzig richtigen Weg erklärt.
Aus der Vielzahl der Vorlieben den geraden Weg unter vielen Umwegen wählend
muß von den Menschen einer doch zu dir kommen, wie die eine Welle aller Wasser.

Bhagavata

तदश्मसारं हृदयं बतेदं
यद्गृह्यमाणैर्हरिनामधेयैः ।
न विक्रियेताथ यदा विकारो
नेत्रे जलं गात्ररुहेषु हर्षः ॥

tadashmasaaram hrdayam batedam
yadgrhyamaanairharinaamadheyaih |
na vikriyetaatha yadaa vikaaro
netre jalam gaatraruheshu harshah ||


Des Herz muß wohl aus Eisen sein, dem sich,
sobald Gedanken an den Namen des Herrn ihn ergreifen,
nicht alles im Innersten aufwühlte, daß er ein anderer würde
und das Aug sich ihm mit Wasser füllte bei gesträubten Haaren.

Pancatantra Mitrabheda

भक्तं शक्तं कुलीनंश्च न भृत्यमपमानयेत् ।
पुत्रवल्लालयेन्नित्यं य इच्छेच्छ्रियमात्मनः ॥

bhaktam shaktam kuliinamshca bhrtyamapamaanayet |
putravallaalayennityam ya icchecchriyamaatmanah ||

Einen treuen, fähigen Diener von edler Abstammung mißachte nicht,
sondern verwöhne wie einen Sohn, wer an seinem eigenen Fortkommen interessiert ist.

Mahabharata Udyoga

त्यजेत् कुलार्थे पुरुषं ग्रामस्यार्थे कुलं त्यजेत् ।
ग्रामं जनपदस्यार्थे आत्मार्थे पृथिवीं त्यजेत् ॥

tyajet kulaarthe purusham graamasyaarthe kulam tyajet |
graamam janapadasyaarthe aatmaarthe prthiviim tyajet ||

Den einen Mann opfere zum Wohl des Stammes, zum Wohl des Dorfes opfere den Stamm.
Das Dorf gib hin zum Wohl des Staates, um deiner selbst willen aber entsage der Welt.

Ramayana Kishkindha

ज्येष्ठो भ्राता पिता चैव यश्च विद्यां प्रयच्छति ।
त्रयस्ते पितरो ज्ञेया धर्मे वर्त्मनि वर्तिनः ॥

jyeshtho bhraataa pitaa caiva yashca vidyaam prayacchati |
trayaste pitaro jneyaa dharme vartmani vartinah ||

Der ältere Bruder, der Vater und wer Weisheit bereithält,
die sieht als drei Väter an, wer sich auf der rechten Spur bewegt.

Subhashitani

जीर्णा तरिः सरिदियं च गभीरनीरा
नक्राकुला वहति वायुरतिप्रचण्डः ।
तार्या स्त्रियश्च शिशवश्च तथैव वृद्धाः
तत्कर्णधारभुजयोर्बलमाश्रयामः ॥

jiirnaa tarih saridiyamshca gabhiiraniiraa
nakraakulaa vahati vaayuratipracandah |
taaryaa striyashca shishavashca tathaiva vrddhaah tatkarnadhaarabhujayorbalamaashrayaamah ||

Alt ist der Kahn, tief der Fluß und reißend.
Er wimmelt von Krokodilen und der Sturm bläst wütend.
Es gilt Frauen und Kinder, Alte auch, überzusetzen.
So wollen wir auf die starken Arme des Steuermanns hier vertrauen!

Bhagavata

जन्मैश्वर्यश्रुतश्रीभिरेधमानमदः पुमान् ।
नैवार्हत्यभिधातुम् वै त्वामकिंचनगोचरम् ॥

janmaishvaryashrutashriibhiredhamaanamadah pumaan |
naivaarhatyabhidhaatum vai tvaamakincaragocaram ||

Irre geworden an Edelgeburt, Macht, Bildung und Gütern überschätzt so ein Mensch sich leicht
und ist nicht mehr bereit, dir irgendeinen Platz in seinem Denken einzuräumen.

Samayocita Padyamalika

जनिता चोपनेता च यश्च विद्यां प्रयच्छति ।
अन्नदाता भयत्राता पञ्चैते पितरः स्मृताः ॥

janitaa copanetaa ca yashca vidyaam prayacchati |
annadaataa bhayatraataa pancaite pitarah smrtaah ||

Der Erzeuger, der Einführer, wer sein Wissen anbietet,
der Essen schenkt, der Angst überwinden hilft: Die fünf gelten als Väter.

Subhashitani

गोपाल इति मत्वा त्वां प्रचुरक्षीरवाञ्छया ।
श्रितो मातुः स्तनक्षीरमपि लब्धुं न शक्नुयाम् ॥

gopaala iti matvaa tvaam pracurakshiiravaanchayaa |
shrito maatuh stanakshiiramapi labdhum na shaknuyaam ||

Voll Verlangen, an Milch mich sattzutrinken, dacht ich von dir: "Ein Kuhhirt!"
Nun, da ich bei dir bin, könnt ich nie wieder mich an einer Mutter Brustmilch laben.

Samayocita Padyamalika

गुरवो बहवः सन्ति शिष्यवित्तापहारकाः ।
दुर्लभः स गुरुर्लोके शिष्यचित्तापहारकः ॥

guravo bahavah santi shishyavittaapahaarakaah |
durlabhah sa guruloke shishyacittaapahaarakah ||

Es gibt viele Lehrer, die das Geld ihrer Schüler mitnehmen.
Dafür gibt es kaum einen in der Lehrerschaft, der seine Schüler geistig mitnimmt.

Rasagangadhara

गीर्भिर्गुरूणां परुषाक्षराभिः
तिरस्कृता यान्ति नरा महत्त्वम् ।
अलब्धशाणोत्कषणा नराणां
न जातु मौलौ मणयो वसन्ति ॥

giirbhirguruunaam parushaaksharaabhih
tiraskrtaa yaanti naraa mahattvam |
alabdhashaanotkashanaa naraanaam
na jaatu maulau manayo vasanti ||

Zurechtgewiesen von scharf kritisierenden Lehrern gelangen die Männer zu Größe.
Vom Schleifstein ungeschliffene Steine stecken die Leute sich jedenfalls nicht an den Kopf.

Shivanandalahari

गभीरे कासारे विशति विजने घोरविपिने
विशाले शैले च भ्रमति कुसुमार्थं जडमतिः ।
समर्पैकं चेतः सरसिजमुमानाथ भवतो
सुखेनावस्थातुं जन इह न जानाति किमहो ॥

gabhiire kaasaare vishati vijane ghoravipine
vishaale shaile ca bhramati kusumaartham jadamatih |
samarpaikam cetah sarasijamumaanaatha bhavato
sukhenaavasthaatum jana iha na jaanaati kimaho ||

Tiefe Sümpfe durchwatet, menschenleeren Finsterwald und Hochgebirge durchstreift, nur die eine Blume vor Augen der Engstirnige. Warum nur, o Shiva, Herr der Flachsblonden, weiß denn niemand, daß er dir nur seinen Geistlotus überreichen muß, um im Glück zu verharren?

Rasagangadhara

किं मित्रमन्ते सुकृतं न लोकाः
किं ध्येयमीशस्य पदं न शोकाः ।
किं काम्यमव्याजसुखं न भोगाः
किं जल्पनीयं हरिनाम नान्यत् ॥

kim mitramante sukrtam na lokaah
kim dhyeyamiishasya padam na shokaah |
kim kaamyamavyaajasukham na bhogaah
kim jalpaniiyam harinaama naanyat ||

Wer ist zuletzt dein Freund? Gut Getanes, nicht die Weltkulisse.
Woran ist zu denken? Die Spur des Herrn, und nicht die Kümmernisse.
Was ist zu lieben? Das Glück der Schlichtheit, nicht all die Genüsse.
Was ist zu flüstern? Haris Name und sonst garnichts.

Padmanandana Vairagya

किं तर्केण वितर्कितेन शतशो ज्ञातेन किं छन्दसा
किं पीतेन सुधारसेन बहुधा स्वाध्यायपाठेन किम् ।
अभ्यस्तेन च लक्षणेन किमहो ध्यानं न चेत् सर्वथा
लोकालोकविलोकनैककुशलज्ञाने हृदि ब्रह्मणः ॥

kim tarkena vitarkitena shatasho jnaatena kim chandasaa
kim piitena sudhaarasena bahudhaa svaadhyaayapaathena kim |
abhyastena ca lakshanena kimaho dhyaanam na cet sarvathaa
lokaalokavilokanaikakushalajnaane hrdi brahmanah ||

Wozu Scharfsinn und Deutelei? Wozu Hunderte von Versmaßen kennen? Wozu Wundersaft trinken? Wozu mehrfache Vedenrezitation? Wozu Auswendiglernen und Interpretieren? Wozu mach ich das alles, wenn ich nicht Gott im Herzen bedenke, das sich bestens auskennt mit allem, was es in Welt und Unwelt zu sehen gibt.

Vishvagunadarsha

किं किन्न जीर्यति मुकुन्दपदारविन्द
द्वन्द्वाभिवन्दनकृतामिह देहभाजाम् ।
अत्यद्भुतौषध विशेषनिषेवकाणामापादयेत
किमनर्थमपथ्यसेवा ॥

kim kinna jiiryati mukundapadaaravinda
dvandvaabhivandanakrtaamiha dehabhaajaam |
atyudbhutaushadhavisheshanishevakaanaa
maapaadayeta kimanarthamapathyasevaa ||

Was ist so wertlos, daß es nicht dahinschwände, wenn Menschenleiber sich demütig neigen
vor Mukundas Lotosfußpaar? Was ist so schädlich, daß eine Sonderbehandlung mit Wunderheilkraut vergebliche Liebesmüh wär?

Prashnottara Malika

का दुर्लभा नराणां हरिभक्तिः पातकं च किं हिंसा ।
को हि भगवत्प्रियः स्यात् योऽन्यं नोद्वेजयेदनुद्विग्नः ॥

kaa durlabhaa naraanaam haribhaktih paatakam ca kim hinsaa |
ko hi bhagavatpriyah syaat yo'nyam nodvejayedanudvignah ||

Was ist unter Menschen schwer zu finden? Hingabe an Gott. Was führt ins Verderben? Grausamkeit. Wer ist Gott lieb? Wer anderen keine Angst einjagt, nur weil er selbst Angst hat.

Bhagavata

क्वचिद्रुदन्त्यच्युतचिन्तया क्वचिद्
हसन्ति नन्दन्ति वदन्त्यलौकिकाः ।
नृत्यन्ति गायन्त्यनुशीलयन्त्यजं
भवन्ति तूष्णीं परमेत्यनिर्वृताः ॥

kvacidrudantyacyutacintayaa kvacid
hasanti nandanti vadantyalaukikaah |
nrtyanti gaayantyanushiilayantyajam
bhavanti tuushniim parametyanirvrtaah ||

Einige weinen, wenn sie an den Ewigen denken, einige lachen, scherzen, reden in Extase.
Dann tanzen sie und singen und fühlen sich dem Ungeborenen nahe.
So werden sie still, gehen ins Höchste und sind frei.

Bhagavata

एतवानेव लोकेऽस्मिन् पुंसां धर्मः परः स्मृतः ।
भक्तियोगो भगवति तन्नामग्रहणादिभिः ॥

etaavaaneva loke'smin punsaam dharmah parah smrtah |
bhaktiyogo bhagavati tannaamagrahanaadibhih ||

Insofern gilt in dieser Welt die höchste Pflicht des Menschen,
sich Gott unter anderem auch unter Anrufung seines Namens hinzugeben.

Mahabharata Shantiparvan

उपध्यायं पितरं मातरं च
येऽभिद्रुह्यन्ते मनसा कर्मणा वा ।
तेषां पापं भ्रूणहत्या विशिष्टं
तस्मान्नान्यः पापकृदस्ति लोके ॥

upadhyaayam pitaram maataram ca
ye 'bhidruhyante manasaa karmanaa vaa |
teshaam paapam bhruunahatyaa vishishtam
tasmaannaanyah paapakrdasti loke ||

In Gedanken oder tatsächlich einen Lehrer, Vater oder Mutter anzugreifen ist noch ungeheuerlicher als einen Fötus abzutöten. Es gibt kein größeres Verbrechen in der Welt.

Mukundamalastotra

इदं शरीरं परिणामपेशलं
पतत्यवश्यं श्लथसन्धिजर्झरम् ।
किमौषधैः क्लिश्यसि मूढ दुर्मते
निरामयं कृष्णरसायनं पिब ॥

idam shariiram parinaamapeshalam
patatyavashyam shlathasandhijarjharam |
kimaushadhaih klishyasi muudha durmate
niraamayam krshnarasaayanam piba ||

Warum traktierst du deinen so raffiniert gealterten, an Gelenkschwäche ohnehin bald kollabierenden Körper eigentlich noch mit Heildrogen, Trottel verwirrter?
Trink lieber das Krishnaverehrungselixir!

Stotraratna

अविवेकघनान्धधिज्ञ्मुखे बहुधा संततदुःखवर्षिणि ।
भगवन् भवदुर्दिने पथस्खलितं मामवलोकयाच्युत ॥

avivekaghanaandhadhingmukhe bahudhaa santataduhkhavarshini |
bhagavan bhavadurdine pathaskhalitam maamavalokayaacyuta ||

Orientierungslos bin ich mit Blindheit geschlagen, da mir der Dauerregen des Elends ins Gesicht klatscht.
O ewiger Gott, an so einem mißratenen Tag sieh du nach mir, der ich vom Damm gerutscht bin!

Manoduta

अविद्येयं विद्या भवति भगवद्भक्तिरहिता
न चेद्विष्णोः प्रेम प्रसृमरमहानन्दमहिता ।
न तावच्चाञ्चल्यं त्यजति च मनोवृत्ति विहगी
न यावच्छ्रीकृष्णस्मरणरससिन्धौ निपतति ॥

avidyeyam vidyaa bhagavadbhaktirahitaa
na cedvishnoh prema prasrmaramahaanandamahitaa |
na taavaccaancalyam tyajati ca manovrtti vihagii
na yaavacchriikrshnasmaranarasasindhau nipatati ||

Bildung ohne Hingabe an Gott ist keine Bildung,
kein erlösendes Lachen greift um sich ohne Liebe zu Vishnu,
solange die Gedankenmühle von ihrer Zittrigkeit nicht läßt und endlich als Vöglein
in den Indus stürzt, der als schwarzer Herr die Leidenschaften und Erinnerungen ersäuft.

Hariharasubhashita

अवधारय धर्मेषु प्रधनमवधानतः ।
निर्भरानन्दाय गोविन्दाय मनोऽर्पय ॥

avadhaaraya dharmeshu pradhanamavadhaanatah |
nirbharaanandaaya govindaaya mano'rpaya ||

Überleg dir, welche der Pflichten die Wichtigste ist und höchste Aufmerksamkeit verlangt,
dann lenk deine Gedanken auf Govinda, den schwerelos Wonnevollen!

Bhagavatamahatmya

अलं वृतैरलं तीर्थैरलं योगैरलं मखैः ।
अलं ज्ञानकथालापैर्भक्तिरेकैव मुक्तिदा ॥

alam vrtairalam tiirthairalam yogairalam makhaih |
alam jnaanakathaalaapairbhaktirekaiva muktidaa ||

Genug der Schätze, Wallfahrten, Yogaübungen und Träufelrituale!
Auch der erbaulichen Geschichten sind genug erzählt. Hingabe allein bringt Erlösung.

Gurukaumudi

अरे भज हरेर्नाम क्षेमधाम क्षणे क्षणे ।
बहिस्सरति निःष्वासे विश्वासः कः प्रवर्तते ॥

are bhaja harernaama kshemadhaama kshane kshane |
bahissarati nihshvaase vishvaasah kah pravartate ||

Alle in das Loblied des Herrn miteingestimmt, des Horts der Sicherheit jetzt und immerdar!
Ausfließt der Atem - wer wollte darauf vertrauen, daß er wiederkehrt?

Prabodhasudhakara

अयमुत्तमोऽयमधमो
जात्या रूपेण संपदा वयसा ।
श्लाघ्योऽश्लाघ्यो वेत्थं
न वेत्ति भगवाननुग्रहावसरे ॥

ayamuttamo'yamadhamo
jaatyaa ruupena sampadaa vayasaa |
shlaaghyo'shlaaghyo vettham
na vetti bhagavaananugrahaavasare ||

Gott weiß wirklich nicht, ob einer oben oder unten ist,
welcher Kaste er angehört, ob er schön genug ist, ob er den Besitz oder das Alter dafür hat,
ob er anerkennenswert ist oder nicht,
wenn er seine Gnade herabregnen läßt.

Aparadhakshamapanastotra

आत्मात्वं गिरिजा मतिः परिजनाः प्राणाः शरीरं गृहं
पूजा ते विषयोपभोगरचना निद्रासमाधिस्थितिः ।
संचारस्तु पदोः प्रदक्षिणविधिः स्तोत्राणि सर्वा गिरो
यद्यत्कर्म करोमि तत्तदखिलं शम्भो तवाराधनम् ॥

aatmaatvam girijaa matih parijanaah praanaah shariiram grham
puujaa te vishayopabhogaracanaa nidraasamaadhisthitih |
samcaarastu padoh pradakshinavidhih stotraani sarvaa giro
yadyatkarma karomi tattadakhilam shambho tavaaraadhanam ||

Du hilfreicher Shiva bist meine Seele! Deine vom Berg Geborene bestimmt mein Denken.
Dein Gefolge, das sind meine Lebensgeister. Mein Körper ist dein Haus.
Sinnesfreuden, die ich genieße, sind Gottesdienst. Mein Schlaf ist meditative Entrücktheit.
Wohin auch immer meine Füße mich tragen, es ist, um dich rechtsherum zu umwandeln.
Jedes meiner Worte singt dein Lob. Jede Arbeit tue ich nur, o Shambhu, damit sie dir gefällt.

Bhagavata

अज्ञानादथवा ज्ञानादुत्तमश्लोकनाम यत् ।
संकीर्तितमघं पुंसो देहेदेधो यथानलः ॥

ajnaanaadathavaa jnaanaaduttamashlokanaama yat |
samkiirtitamagham punso dehededho yathaanalah ||

Bewußt oder unbewußt den mit dem besten Ruf beim Namen
zu nennen verbrennt eines Mannes Untat wie Feuer das Brennholz.

Samayocitapadyamalika

अच्युतानन्तगोविन्दनामोच्चारणभेषजात् ।
नश्यन्ति सकलाः रोगाः सत्यं सत्यं ब्रवीम्यहम् ॥

acyutaanantagovindanaamoccaaranabheshajaat |
nashyanti sakalaah rogaah satyam satyam braviimyaham ||

Acyuta-Ananta-Govindas Namen auszusprechen hat eine heilende Wirkung
und alle Krankheiten verschwinden. Das ist die Wahrheit und ich sage die Wahrheit.

Shivanandalahari

अङ्कोलं निजबीजसंततिरयस्कान्तोपलं सूचिका
साध्वी नैजविभुं लता क्षितिरुहं सिन्धुः सरिद्वल्लभं ।
प्राप्नोतीह यथा तथा पशुपतेः पादारविन्दद्वयं
चेतोवृत्तिरुपेत्य तिष्ठति सदा सा भक्तिरुच्यते ॥

ankolam nijabiijasamtatirayaskaantopalam suucikaa
saadhvii naijavibhum lataa kshitiruham sindhuh saridvallabham |
praapnotiiha yathaa tathaa pashupateh paadaaravindadvayam
cetovrttirupetya tishthati sadaa saa bhaktirucyate ||

Alangiumpflanzen ziehen ihre Samen stets an sich, die Nadel richtet sich nach dem Eisenstein,
die treue Gattin folgt ihrem starken Wäscher und die Liane ihrem Erdverwachsenen.
Der Indus erreicht endlich sein geliebtes Meer. So soll auch mein Gedankenkarussel am Fußlotuspaar des Herrn der Tiere für immer zur Ruhe kommen, denn so geht Hingabe.

Venisamhara

अकृपणमरुकश्रान्तं जीव्याज्जनः पुरुषायुषं
भवतु भगवद्भक्तिः द्वैतं विना पुरुषोत्तमे ।
दयितभुवनो विद्वद्बन्धुर्गुणेषु विशेषवत्
सततसुकृती भूयाद्भूपः प्रसाधितमण्डलः ॥

akrpanamarukashraantam jiivyaajjanah purushaayusham
bhavatu bhagavadbhaktih dvaitam vinaa purushottame |
dayitabhuvano vidvadbandhurguneshu visheshavat
satatasukrtii bhuuyaadbhuupah prasaadhitamandalah ||

Ungeschmälert, ungebrochen, unermüdlich lebe das Volk ein Menschenalter lang.
Ohne Hintergedanken sei die Gotteshingabe im besten Menschen.
Möge die Welt der weisen Zunft restlos spenden nach Verdiensten.
Ein Wohltäter sei stets der die Erde hütende König und dem Weltkreis eine Zierde.

Raghuvamsha

स्वशरीरशरीरिनावपि श्रुतसंयोगविपर्ययौ यदि ।
विरहः किमिवानुतापयेद्वद बाह्यैर्विषयैर्विपश्चिताम् ॥

svashariirashariirinauvapi shrutasamyogaviparyayau yadi |
virahah kimivaanutaapayedvada baahyairvishayairvipashcitaam ||

Haben Gelehrte Materielles im eigenen Körper erst als vorübergehend erkannt,
wie sollten sie dann bei Trennung von Äußerlichkeiten leiden, sprich, und sich aufregen?

Ramayana Ayodhya

सहैव मृत्युर्व्रजति सह मृत्युर्निषीदति ।
गत्वा सुदीर्घमध्वानं सह मृत्युर्निवर्तते ॥

sahaiva mrtyurvrajati saha mrtyurnishiidati |
gatvaa sudirghamadhvaanam saha mrtyurnivartate ||

Überallhin geht der Tod mit, auch beim Niedersitzen ist der Tod dabei.
Wenn er den ganzen langen Weg mitgegangen ist, dreht der Tod sich um und du folgst ihm.

Ramayana Ayodhya

सर्वे क्षयान्ता निचयाः पतनान्ताः समुच्छ्रयाः ।
संयोगा विप्रयोगान्ता मरणान्तंश्च जीवितम् ॥

sarve kshayantaa nicayaah patanaantaah samucchhrayaah |
samyogaa viprayogaantaa maranaantam ca jiivitam ||

Angehäufte Schätze schwinden zuletzt alle, es stürzen am Ende die Mächtigen.
Bindungen lösen sich zuletzt auf mit dem Tod oder schon zu Lebzeiten.

Bhagavata

स्वर्णं यथा ग्रावसु हेमकारः
क्षेत्रेषु योगैस्तदभिज्ञ आप्नुयात् ।
क्षेत्रेषु देहेषु तथात्मयोगैः
अध्यात्मविद् ब्रह्मगतिं लभेत ॥

svarnam yathaa graavasu hemakaarah
kshetreshu yogaistadabhijna aapnuyaat |
kshetreshu deheshu tathaatmayogaih
adhyaatmavid brahmagatim labheta ||

Mit Fleiß und Kentniss findet ein Goldschmied
auf steinigen Feldern sein Edelmetall.
Mit Selbstbeherrschung finden in den Feldern des Leibes
die um den höchsten Geist wissen ihren Weg zu Gott.

Kiratarjuniya

श्रुतमप्यधिगम्य ये रिपून् विनयन्ते न शरीरजन्मनः ।
जनयन्त्यचिराय संपदां अयशस्ते खलु चापलाश्रयम् ॥

shrutamapyadhigamya ye ripuun vinayante na shariirajanmanah |
janayantyaciraaya sampadaam ayashaste khalu caapalaashrayam ||

Wer Gehörtes intensiv studiert hat, doch seine körpereigenen Feinde nicht niederwirft,
erwirbt sich bald den fragwürdigen Ruhm, seinen Besitz garantiert wieder zu verspielen.

Subhashitasudhanidhi

शुचिर्बालतृणाहारो विदूरक्रमणक्षमः ।
लुब्धकाद्गीतलोभेन मृगो मृगयते वधम् ॥

shucirbaalatrnaahaaro viduurakramanakshamah |
lubdhakaadgiitalobhena mrgo mrgayate vadham ||

Im sauberen, frischen Grase äsend und dafür geschaffen, weite Strecken zu wandern
spaziert die Gazelle von des Fängers Lockruf eingefangen in den Tod.

Mahabharata Udyoga

शान्तिखड्गः करे यस्य दुर्जनः किं करिष्यति ।
अतृणे पतितो वह्निः स्वयमेवोपशाम्यति ॥

shaantikhadgah kare yasya durjanah kim karishyati |
atrne patito vahnih svayamevopashaamyati ||

Wes Hand das Schwert des Friedens hält, was sollte dem der Schurke tun?
Auf Boden ohne Gras gefallen erlischt ganz von allein der Brand.

Vivekacudamani

शरीर पोषणार्थि सन् यु आत्मानं दिदृक्षति ।
ग्राहं दारुधिया धृत्वा नदीं तुर्तुं स गच्छति ॥

shariiraposhanaarthi san yu aatmaanam didrkshati |
graaham daarudhiyaa dhrtvaa nadiim tartum sa gacchati ||

Den Leib satt und zufrieden haltend will einer sich selbst erkunden. Der schickt sich an, einen Fluß zu überqueren, indem er sich auf ein Krokodil setzt, das er für einen Baumstamm hält.

Hitopadesha Mitralabha

शरीरस्य गुणानां च दूरमत्यन्तमन्तरम् ।
शरीरं क्षणविध्वंसि कल्पान्तस्थायिनो गुणाः ॥

shariirasya gunaanaam ca duuramatyantamantaram |
shariiram kshanavidhvansi kalpaantasthaayino gunaah ||

Körper und Eigenschaften sind zwar innerlich verbunden doch weit voneinander entfernt.
Der Körper zerfällt im Nu, aber die Eigenschaften bleiben bis ans Ende der Zeit bestehen.

Mahabharata Shantiparvan

शमार्थं सर्वशास्त्राणि विहितानि मनीषिभिः ।
स एव सर्वशास्त्रज्ञः यस्य शान्तं मनः सदा ॥

shamaartham sarvashaastraani vihitaani maniishibhih |
sa eva sarvashaastrajnah yasya shaantam manah sadaa ||

Alle Lehrbücher wurden um des Friedens willen von klugen Leuten verfaßt.
Somit ist ein Universalgelehrter, wer seinen inneren Frieden fand.

Vivekacudamani

शब्दादिभिः पञ्चभिरेव पञ्चपञ्चत्वमापुः स्वगुणेन बद्धाः ।
कुरङ्ग मातङ्ग पतङ्ग मीन भृङ्गा नरः पञ्चभिरञ्चितः किम् ॥

shabdaadibhih pancabhireva pancapancatvamaapuh svagunena baddhaah |
kuranga maatanga patanga miina bhrngaa narah pancabhirancitah kim ||

Ihrer Natur nach können mit einem von den Fünfen, Klang und so weiter, gefangen werden: die Gazelle (reagiert auf den Schrei ihrer Kitze), der Elefant (ist hinterm Ohr für den Stachel empfindlich), die Motte (sieht nur Licht), der Fisch (wittert den Köder), die Biene (lechzt nach Nektar). Wie dann erst der Mensch mit all seinen fünf Sinnen?

Subhashitasudhanidhi

शब्दः स्पर्शश्च रूपं च रसो गन्धश्च पञ्चमः ।
एकैकमलमेतेषां विनाशप्रतिपत्तये ॥

shabdah sparshashca ruupamshca raso gandhashca pancamah |
ekaikamalameteshaam vinaashapratipattaye ||

Klang, Tasten, Form, Schmecken und Riechen sind die Fünf.
Leider ist schon jeder einzelne ein Garant für den Untergang.

Appayya Dikshita Vairagya

विषयाननुकूलयितुं विषयिणि हृदये विधीयतां यत्नः ।
दृशि देयमौषधं को दृश्ये दत्त्वा सुखी भवेत् ॥

vishayaananukuulayitum vishayini hrdaye vidhiiyataam yatnah |
drshi deyamaushadham ko drshye dattvaa sukhii bhavet ||

Da er Sinnenfreuden nachgeben will, muß der Sinnliche auf Mühsal gefaßt sein.
Dem Auge ist Entspannung zu bieten, wie sollte ihm neuer Anblick helfen?

Canakya Niti 12.9

विप्रास्मिन्नगरे महान्कथय क: तालद्रुमाणां गणः
को दाता रजको ददाति वसनं प्रातर्गृहीत्वा निशि ।
को दक्षः परदारवित्तहरणे सर्वोऽपि दक्षो जनः
कस्माज्जीवसि हे सखे विषकृमिन्यायेन जीवाम्यहम् ॥

vipraasminnagare mahaan kathaya kas taaladrumaanaam ganah
ko daataa rajako dadaati vasanam praatar grhiitvaa nishi |
ko dakshah paravittadaaraharane sarvo'pi daksho janah
kasmaajjivasi he sakhe vishakrminyaayena jiivaamyaham ||

Sag, Brahmane, wer ist wirklich groß in dieser Stadt? Die Schnapspalmenplantage.
Wer ein Spender? Der Wäscher. Er teilt am Morgen die Wäsche wieder aus, die er nachts klaut.
Wer ist schlau? Schlau sind all jene, die anderen Geld und Frauen wegnehmen.
Wie kannst du hier leben, alter Freund? Nach dem Giftwurmprinzip lebe ich.

Ramayana Yuddha

वाच्यावाच्यं प्रकुपितो न विजानाति कर्हिचित् ।
नाकार्यमस्ति क्रुद्धस्य नावाच्यं विद्यते क्वचित् ॥

vaacyaavaacyam prakupito na vijaanaati karhicit |
naakaaryamasti kruddhasya naavaacyam vidyate kvacit ||

Nie weiß der Aufbrausende genau, was er sagen soll und was nicht.
Der Zürnende versteht eben nicht, was er tun oder sagen darf.

Vivekacudamani

वाग्वैखरी शब्दझरी शास्त्रव्याख्यानकौशलम् ।
वैदुष्यं विदुषांस्तद्वद् भुक्तये न तु मुक्तये ॥

vaagvaikharii shabdajharii shaastravyaakhyaanakaushalam |
vaidushyam vidushaam tadvad bhuktaye na tu muktaye ||

Stimmschulung, Reden wie ein Wasserfall, schlüssige Auslegung der Schriften,
die Weisheit der Weisen hilft gedeihen, nicht aber sich befreien.

Subhashitani

वयसः कर्मणोऽर्थस्य श्रुतस्याभिजनस्य ।
वेषवाग्वृत्ति सारूप्यमाचरन्विचरेदिह ॥

vayasah karmano'rthasya shrutasyaabhijanasya |
veshavaagvrtti saaruupyamaacaranvicarediha ||

Entsprechend Alter, Beruf, Vermögen, Ausbildung und Umgang
sollte man Kleidung, Sprache und Verhalten wählen und einsetzen.

Subhashitani

वपुः कुब्जीभूतं गतिरपि तथा यष्टिशरणा
विशीर्णा दन्तालिः श्रवणविकलं श्रोत्रयुगलम् ।
शिरः शुक्लं चक्षुस्तिमिरपटलैरावृतमहो
मनो मे निर्लज्जंस्तदपि विषयेभ्यः स्पृहयति ॥

vapuh kubjiibhuutam gatirapi tathaa yashtisharanaa
vishiirnaa dantaalih shravanavikalam shrotrayugalam |
shirah shuklam cakshustimirapatalairaavrtamaho
mano me nirlajjamstadapi vishayebhyah sprhayati ||

Zum Buckel verkrümmt ist der Leib, jeder Gang bedarf des Krückstocks.
Zahnlos klafft das Maul, taub sind beide Ohren.
Weiß ist das Haupt und ein Schleier der Dunkelheit verhüllt, ach, den Blick.
Doch schamlos ist mein Geist dieweil nach Sinnesfreuden ihn gelüstet.

Bhagavata

वर्जयेत्प्रमदागाथां गृहस्थो बृहद्व्रतः ।
इन्द्रियाणि प्रमाथीनि हरन्त्यपि यतेर्मनः ॥

varjayet pramadaagaathaam grhastho brhadvratah |
indriyaani pramaathiini harantyapi yatermanah ||

Legt einer sein Hausvatergelübde ab, so meide er den Weiberlobgesang.
Aufwühlende Sinnesfreuden rauben selbst einem Heiligen die Manieren.

Appayya Dikshita Vairagya

वङ्गाः कथमङ्गाः कथमित्यनुयुङ्क्ते वृथा देशान् ।
कीदृक्कृतान्तपुरमिति कोऽपि जिज्ञासते लोकः ॥

vangaah kathamangaah kathamityanuyunkte vrthaa deshaan |
kiidrk krtaantapuramiti ko'pi jijnaasate lokah ||

Wie steht's um die Vangas? Wie um die Angas? So erkundigt man sich nach Ländern, die einen nichts angehen. Wie's in der Endzeitstadt zugeht, will keiner mehr wissen.

Abhinavapathavali

लोभमूलानि पापानि व्याधयो रसमूलकाः ।
स्नेहमूलानि दुःखानि त्रीणि त्यक्त्वा सुखी भवेत् ॥

lobhamuulaani paapaani vyaadhayo rasamuulakaah |
snehamuulaani duhkhaani triini tyaktvaa sukhii bhavet ||

Verbrechen gehen auf Gier zurück, Gebrechen auf Genüsse.
Liebeslust schafft Leiden. Wirf die Drei ab und schätze dich glücklich!

Bhagavata

लब्ध्वेह मानुषीं योनीं ज्ञानविज्ञानसंभवाम् ।
आत्मानं यो न बुद्ध्येत न क्वचिच्छममाप्नुयात् ॥

labdhveha maanushiim yoniim jnaanavijnaanasambhavaam |
aatmaanam yo na buddhyeta na kvacicchamamaapnuyaat ||

Er hat's doch schon zur menschlichen Geburt gebracht, zu erkennen und zu unterscheiden ist ihre Natur: Wer sich da nicht selbst erweckt, kann niemals Frieden finden.

Shankaracarya

लुब्ध्वा सुदुर्लभतरं नरजन्म जंतुः
तत्रापि पौरुषमतः सदसद्विवेकम् ।
संप्राप्य चैहिकसुखाभिरतो यदि स्यात्
धिक् तस्य जन्म कुमतेः पुरुषाधमस्य ॥

lubdhvaa sudurlabhataram narajanma jantuh
tatraapi paurushamatah sadasadvivekam |
sampraapya caihikasukhaabhirato yadi syaat
dhik tasya janma kumateh purushaadhamasya ||

Nun hat die Kreatur schon die so gut wie unerreichbare Menschgeburt erjagt,
wo es Mannesmut gibt und die Gut von Böse scheidende Vernunft.
Doch sie ist fasziniert vom Ersatzglück.
Verdammt, wie lebt so niederträchtig dieser letzte Mensch!

Bodhicaryavatara

लब्ध्वाऽपि सुबहून् लाभान् चिरं भुक्त्वा सुखान्यपि ।
रिक्तहस्तश्च नग्नश्च यास्यामि मुषितो यथा ॥

labdhvaa'pi subahuun laabhaan ciram bhuktvaa sukhaanyapi |
riktahastashca nagnashca yaasyaami mushito yathaa ||

So gut wie alle Erfolge errungen, Glücksmomente ausgiebig genossen,
scheiden mit leeren Händen wir und nackt wie eben erst beraubt.

Prabodhasudhakara

रुधिरत्रिधातुमज्जामेदोमांसास्थिसंहतिर्देहः ।
स बहिस्त्वचा पिनद्धस्तस्मान्नो भक्ष्यते काकैः ॥

rudhiratridhaatumajjaamedomaansaasthisamhatirdehah |
sa bahistvacaa pinaddhastasmaanno bhakshyate kaakaih ||

Bestehend aus Blut, den drei Elementen, aus Mark, Fett, Fleisch und Knochen
ist der Körper außen von Haut überspannt, sodaß die Krähen ihn nicht fressen.